En zo glijden we het nieuwe jaar in...

Van alle feesten die we vieren in dit land is er één die me gestolen kan worden.
Ik ga er niet over uitweiden, er is toch niemand die hier op dit uur naar me luistert, maar het heeft te maken met een boel lawaai.
Héél, héél erg veel vervelend lawaai.
En stank.
En mileuverontreiniging.
En dierenleed.
En weggegooid geld.
Ho, ik zou er niet over zeuren.

Vanavond zitten Houtman en ik - voor het eerst zonder de Pubers (die mijn weerzin natuurlijk behoorlijk belachelijk vinden en wijselijk hun eigen plan hebben getrokken) - samen op de bank. Voor de TV (waar ik anders nooit zit).
Om met Joep het afgelopen jaar kritisch door te nemen, het daarna los te laten en met een schone lei te beginnen aan een nieuw jaar.
Wat is de vraag, is het thema.

Wat of we gaan eten,  zegt mijn schat.
Heel essentieel.
Het antwoord wil ik graag met jullie delen.
Waarschijnlijk niet meer voor vanavond, maar morgen, na een brakke nacht en met een koelkast vol restjes heb je er misschien wat aan.

KLIEKJESMUFFINS:
Alle restjes groente, aardappelen, kaas en eventueel vlees kan je hiervoor gebruiken.

Maak lekkere combinaties.
Ik had (met de klok mee):
-spinazie met cottage cheese en knoflook
-tomaten met blokjes cheddar
-broccoli met geitenkaas en pijnboompitjes
-vegetarisch gehakt met gemarineerde paprika, uitje en knof.
Ik bedenk er ter plekke nog een paar:
- uienringen (even smoren) met kaas
- spruiten met cashewnoten
- aardappelen met peterselie...

Schep het in een muffin-blik (blik, wat heet, het is allemaal siliconen tegenwoordig).

Maak een mengsel van eieren, melk en crème fraiche. Zout en peper erbij.
Schenk dit er voorzichtig overheen.

In de oven, hmm wat zal ik nu weer zeggen, 170 graden dan maar, ongeveer half uur. Wel zo nu en dan kijken, want het is en blijft natte vingerwerk.

Voor 2015 wens ik jullie allemaal het allerbeste:
- de zon op je hoofd
- de wind in je rug
- bloemen op je pad

Marokkaanse Kerst

Ik ben gedeeltelijk opgegroeid in Marokko en ik heb daar een heerlijke jeugd gehad.
Niet op een compound, afgesloten van de cultuur van het land, maar midden in de stad, vlakbij de souk, de pleinen en de terrasjes. Ik was dan ook vaak te vinden in de gastvrije huizen van mijn Marokkaanse vriendinnetjes.
Mijn smaak is er door gevormd. Behalve dat ik dol ben op zoetigheid heb ik er ook een grote voorliefde voor glim en glitter aan overgehouden. Ik hou me in natuurlijk, want hier in Nederland is teveel bling bling al gauw verdacht.
Behalve rond deze tijd. Rond Kerst kan ik me helemaal uitleven.

Doen jullie mee? Pak dan je potten zilververf en glitter uit de kast, we gaan eikeltjes verzilveren.

Op Pinterest kom je ze al jaren tegen, de vilten eikeltjes. Ik vind ze enig en bedacht me dat ze de ideale versiering zijn voor mijn mini-kerstboom, dit jaar.

Kom, we gaan eerst het bos in.

De Drentse bossen kennen, behalve de aangelegde naaldbossen voor de houtproductie (fijn voor dennenappels voor Kerst) van nature vooral loofbomen als de berk, de zwarte els en de zomereik.
Halverwege de vorige eeuw is hier de Amerikaanse eik geïntroduceerd (omdat hij het zo goed doet op onze zandgronden) en sindsdien heeft hij zijn vaste plekje tussen de inheemse bomen in mijn lievelingsbos.

Het is een mooie, grote boom, met mooie, grote bladeren (in de herfst prachtig van kleur) en dus ook mooie, grote eikels.

Kijk, daar zijn we waar we wezen willen.
Die eikels hebben eikelhoedjes, die ook weer mooi en groot zijn (veel groter dan die van onze inheemse eik). We gaan dus met de zakken vol weer naar huis.

Thuis worden ze gewassen en gedroogd. Hier blijkt ook weer het voordeel van een Houtman: in elk eikelhoedje boort hij geduldig een klein gaatje.
Daarna gaat de verfspuitbus erover.

Als ze weer droog zijn, smeer ik er nog wat extra glitternagellak op. Hoe meer glitter, hoe beter...

Van plukken losse wol in wit en grijstinten maak ik vilten balletjes: warm water, beetje zeep, in je hand rollen tot ze stevig aanvoelen (hier een DIY van Hoodwinked). Maak ze in de vorm van een eikel, dus een beetje konisch.

Door het gaatje in het hoedje gaat een lusje van haakkatoen (grijs in dit geval). Knoopje erin.
Met een lijmpistool lijm ik ieder viltballetje in een eikelhoedje.

Klaar is onze kerstversiering.

Zo zie je maar weer, de inbreng van andere culturen levert vaak mooie dingen op. Zolang we er op letten dat de exoten de inheemse beplanting niet overwoekeren, moeten we er maar fijn ons voordeel mee doen.
Vanavond eet ik lekker couscous.

MAKKELIJKE COUSCOUS (VEG.):
Groenten:  ui, tomaten (blik), aardappel, wortel, kool, evt. pompoen, evt. rozijnen maar zéker kikkererwten (blik)
Kruiden: gemalen komijn, kurkuma (=koenjit), paprikapoeder, wat saffraan (10 min. weken in beetje warm water), beetje kaneel, evt. peterselie
Vegetarische gehaktballetjes
Couscous (uiteraard)

- De groente in grove stukken snijden.
- De uien 10 min. in olijfolie stoven, daarna de gehaktballen met de tomaten plus sap toevoegen.
- Vervolgens twee kopjes bouillon erbij met de kruiden, samen tien minuten laten sudderen
- De rest van de groente in de pan en het geheel nog 20 tot 30 min. laten doorsudderen.
- Als laatste de kikkererwten toevoegen.

het suddert...

- Ondertussen de couscous in een schaal in wat bouillon laten wellen.
Smakelijk eten!
             

                 Ik wens jullie allemaal een schitterende Kerst!

Droomkussens

EEN ADVENTSSPROOKJE MET EEN VERRASSING

Niet zo lang geleden liep er eens een jongetje door het bos.

Het was zo´n sprookjesachtig mooi bos, waar het zonlicht door bladeren heen scheen, met een beetje ruisende wind en wat vrolijke vogeltjes, je kent het wel.

Het jongetje merkte dat allemaal niet op.

Net als bij heel veel jongetjes, was zijn blik onafgebroken gericht op een telefoontje.

Dat is niet alleen jammer voor die vogeltjes en de zon, maar ook een beetje dom van dat jongetje. Hij zag namelijk de wortel niet die een boom naar hem uitstrekte - om hem de hand te schudden - met als gevolg dat hij struikelde en onhandig op het mos viel. 

Auw, zijn enkel deed pijn. En zijn telefoontje was ergens achter die braamstruiken gevallen.

Op zijn knieën kroop hij naar de plek waar hij zijn telefoon vermoedde. Hij reikte onder de bladeren, voelde de schrammen niet in zijn haast om zijn Lieveling te vinden, tastte als een dolle rond en vond...iets.

Iets zachts en puntigs.

Het was een kleine, blauwe kaboutermuts en onder die muts zat warempel nog de kabouter zelf.

"Hallo daar", sprak de kabouter beleefd. Hij was de kwaadste niet.

"Jakkes, het leeft", gilde de jongen.

Hier zie je al dat de telefoontjesgeneratie minder gewend is om te gaan met kabouters dan de generaties voor haar.

"Wat ben jij?!"

"Ik ben een Verhalenkabouter, zoals je zou moeten weten", sprak de kabouter een beetje streng.

"Wij fluisteren verhalen in de oren van Vaders en Moeders, zodat die, 's avonds op de bank, weggezakt in zachte, warme kussens, hun kinderen kunnen vertellen over de Sprookjeswereld".

"En de TV dan?", vroeg het jongetje kritisch. Hij voelde wel aan dat het een beetje te zoetsappig gebracht werd. 

"En mobieltjes dan? Die van mij moet ik 's avonds toch echt effe checken".

"Het één sluit het ander niet uit", antwoordde de kabouter. Hij wist heus wel dat tijden veranderen.

"Maar wat moet de wereld met alleen TV en mobieltjes? Waar blijven wij Kabouters dan? En de Draken, de Toverheksen?

Opeens voelde het jongetje een hevig verlangen opkomen naar Droomwerelden vol Reuzen en Trollen, Kabouters en Elfen. 

Naar Verhalen waarvan hij de beelden in gedachten kon invullen. Vol lokkende Uitzichten en spannende Avonturen. 

Hij zuchtte.

"Mijn ouders hebben daar geen tijd voor. Ze hebben geen zitvlees, zeg maar. Onze bank is een TV-bank, waar alleen mijn vader op droomt, als hij tijdens het kijken in slaap valt. Hij snurkt dan heel erg. Maar zijn dromen vertelt hij me nooit."

De kabouter dacht diep na. Opeens klaarde zijn gezicht op.

"Dit een duidelijke zaak: hij moet een Eexterhout Droomkussen hebben. Dat is de oplossing, een Droomkussen voor ieder lid van het gezin! Droomkussens zorgen er namelijk voor dat je warm en veilig kunt wegdromen over wonderbaarlijke Sprookjeswerelden!"

"Oh, dat zou geweldig zijn! Maar hoe kom ik aan die Droomkussens?", fluisterde het jongetje vol ontzag.

--------------------------

Kijk, dat weet ik als Verteller natuurlijk:

Er is een erg fijne winkel in Groningen, waar ze, naast andere Wonderbaarlijke Dingen ook Eexterhout Droomkussens verkopen. 

Die winkel heet Diezijner en is in de Zwanestraat op nummer 29. 

En omdat dit een Adventskalender-aanbieding is krijg je, als je dinsdag 16 december 2014 een Eexterhout Droomkussen koopt, er een gratis Toverbloem bij!

De Diezijner Adventskalender

Dit wordt een kort bericht (hoe moeilijk kan dat zijn?).
Vanachter de stapels wol, papier en stof, werp ik jullie een koortsachtig kushandje toe.
Huize Hout en Wol viert morgenavond Pakjesavond en dat wordt hier héél serieus genomen. In het zicht daarvan vallen alle leeftijden weg. Oma is net zo fanatiek als de Pubers.

Houtman pakt in

Ikzelf zit als een knooppunt in alle hectiek achter de tafel, de telefoon naast me.
Terwijl ik de laatste hand leg aan mijn surprises, word ik voortdurend gebeld door mijn gezinsleden in de stad.
- "Mam, houdt oma van gele kussens met gouden belletjes erop?"
"Nee, lieverd. Doe maar niet. Is er niet iets in bordeaux rood?"
- "Schat, wat voor maat sokken heeft R.?"
"Ehm, groot. Heel groot, 46 of zo".

Mijn atelier, normaal al de dumpplek voor alles waar de rest van het gezin geen plek voor kan bedenken, is nu helemaal onbegaanbaar geworden. Overal liggen pakjes, dozen en zakken.

Om een willekeurige kamer binnen te lopen moet je eerst kloppen, met het risico bruut weggestuurd te worden: "ga weg! geheim!"

's Avonds komt er een snelle pan spaghetti op tafel, tussen de naaimachine en de rollen plakband in.
Puberdochter, die soms wat moeite heeft met plannen, blijkt opeens vééél te weinig tijd te hebben om haar cadeau voor H. af te maken, ze moet die van oma ook nog vastnaaien.
Zuchtend schuif ik mijn plakwerk weer aan de kant.

Vandaar dus dit korte bericht.
Het is Sinterklaas, het gezelligste feest van het jaar!

Mijn surprise voor jullie: hieronder de Diezijner Adventskalender!
En om alle inspiratie bij elkaar te houden, hier nogmaals de links naar de Adventskalender van de Dutch Swappers en de Adventskalender van de Samenspinsels. Wat een feest.
Ik wens jullie allemaal een heerlijk avondje toe.

-

-

Een jas en een kat

Eigenlijk wilde ik jullie alleen mijn nieuwe jas laten zien, waar ik reuze trots op ben. Maar onze Dikke Kat kwam, zag en ging liggen.
Dat laatste doet hij veel, bij voorkeur in te kleine doosjes. Het liefst dáár waar jij druk bezig bent. Wat is dat toch met katten?
Hij lag dus in het te kleine doosje, terwijl ik bezig was.

Hij bleef ook liggen in zijn te kleine doosje, wát er ook gebeurde.
Zonder enig schuldgevoel of idee dat hij misschien iets zou moeten doen (het huishouden of zo). De enige beweging die hij maakte was de trip naar zijn etensbak, een snelle pit stop op de kattenbak en weer terug naar zijn Doos.
Daar zie ik wel een Levensles in.

Jullie merken het al, dit wordt weer een berichtje met Hoofdletters.

Om terug te komen op de jas, ik heb dus een Nieuwe Jas.
Meestal loop ik er wat rommelig bij, dat kan ik niet veranderen, dat ligt blijkbaar in mijn aard. Ik weet ook niets van Merken of Ontwerpers, ook al doe ik mijn best om mee te praten als het zo uitkomt. Ik heb een goede relatie met mijn lokale Kringloop en ben daar zeer tevreden mee.
Toch had ik al jaren een stille behoefte aan een Nette Jas.
Een Jas voor Deftige Gelegenheden.

Op een mooie dag kreeg ik, van een lieve vriendin, weer zo'n zak met kleren die ze om diverse redenen niet meer droeg. En daar was hij, mijn Jas.
Mijn donkergroene, loden, wollen jas.

Alleen waren de mouwen ietsje te kort. En tochtte het nogal rond mijn nek.
Dat is voor een wolvrouw natuurlijk een leuke uitdaging, dus ik sloeg opgewekt aan het vilten.
Doosje met kat opzij.

Ik viltte een rechthoekige lap met merino lontwol in mooie groentinten.
Ik ben dol op groen.

Uit die rechte lap knipt ik een kraag. Door die nog een paar keer te rollen, verdwijnen de scherpe knipkanten.
Potje thee erbij.
Doosje met kat verschuiven.

Vervolgens viltte ik polswarmers, twee uit één stuk en in het rond, met een malletje ertussen. Als het vilt stevig is in twee gelijke stukken knippen en ook hier nog even narollen.

Doosje met kat wat naar links.

De kraag naaide ik met de naaimachine aan de ronde hals.
Naaimachine op tafel, doosje met kat weer wat naar rechts.
Doosje begint te kraken.

 Ik zet de kraag vast met een dubbele stiksteek-rij voor de stevigheid (en, al zeg ik het zelf, heel netjes...)

Ik vind hem reuze chique, mijn groene, loden jas.
Made in Ireland en een ietsie pietsie in Drenthe.

En onze Dikke Kat?
Die is onlangs uit zijn doosje geknapt, we zagen het al geruime tijd aankomen.

Gelukkig was er een nieuwe doos, net ietsje ruimer.
En zo is de rust weergekeerd.