Het was zo´n sprookjesachtig mooi bos, waar het zonlicht door
bladeren heen scheen, met een beetje ruisende wind en wat vrolijke
vogeltjes, je kent het wel.
Het jongetje merkte dat allemaal niet
op.
Net als bij heel veel jongetjes, was zijn
blik onafgebroken gericht op een telefoontje.
Dat is niet alleen jammer voor die
vogeltjes en de zon, maar ook een beetje dom van dat jongetje. Hij
zag namelijk de wortel niet die een boom naar hem uitstrekte - om hem
de hand te schudden - met als gevolg dat hij struikelde en onhandig op het mos
viel.
Auw, zijn enkel deed pijn. En zijn
telefoontje was ergens achter die braamstruiken gevallen.
Op zijn knieën kroop hij naar de plek
waar hij zijn telefoon vermoedde. Hij reikte onder de bladeren, voelde de
schrammen niet in zijn haast om zijn Lieveling te vinden, tastte als
een dolle rond en vond...iets.
Iets zachts en puntigs.
Het was een kleine, blauwe kaboutermuts en onder die
muts zat warempel nog de kabouter zelf.
"Hallo daar", sprak de
kabouter beleefd. Hij was de kwaadste niet.
"Jakkes, het leeft", gilde de
jongen.
Hier zie je al dat de
telefoontjesgeneratie minder gewend is om te gaan met kabouters dan
de generaties voor haar.
"Wat ben jij?!"
"Ik ben een Verhalenkabouter,
zoals je zou moeten weten", sprak de kabouter een beetje streng.
"Wij fluisteren verhalen in de oren van Vaders en Moeders, zodat
die, 's avonds op de bank, weggezakt in zachte, warme kussens, hun kinderen
kunnen vertellen over de Sprookjeswereld".
"En de TV dan?", vroeg het
jongetje kritisch. Hij voelde wel aan dat het een beetje te zoetsappig
gebracht werd.
"En mobieltjes dan? Die van mij moet
ik 's avonds toch echt effe checken".
"Het één sluit het ander niet
uit", antwoordde de kabouter. Hij wist heus wel dat
tijden veranderen.
"Maar wat moet de wereld met alleen TV en mobieltjes? Waar blijven wij Kabouters dan? En de Draken, de Toverheksen?
Opeens voelde het jongetje een hevig
verlangen opkomen naar Droomwerelden vol Reuzen en Trollen, Kabouters en Elfen.
Naar Verhalen waarvan hij de beelden in gedachten kon invullen. Vol
lokkende Uitzichten en spannende Avonturen.
Hij zuchtte.
"Mijn ouders hebben daar geen tijd voor. Ze hebben geen zitvlees, zeg maar. Onze bank is een TV-bank, waar alleen mijn vader op droomt, als hij tijdens het kijken in slaap valt. Hij snurkt dan heel erg. Maar zijn dromen
vertelt hij me nooit."
De kabouter dacht diep na. Opeens
klaarde zijn gezicht op.
"Dit een duidelijke zaak: hij moet een Eexterhout Droomkussen hebben.
Dat is de oplossing, een Droomkussen voor ieder lid van
het gezin! Droomkussens zorgen er namelijk voor dat je warm en veilig kunt wegdromen
over wonderbaarlijke Sprookjeswerelden!"
"Oh, dat zou geweldig zijn! Maar
hoe kom ik aan die Droomkussens?", fluisterde het jongetje vol
ontzag.
-------------------------- |
Er is een erg fijne winkel in Groningen, waar ze, naast andere Wonderbaarlijke Dingen ook Eexterhout Droomkussens verkopen.
Die winkel heet Diezijner en is in de
Zwanestraat op nummer 29.
En omdat dit een Adventskalender-aanbieding is krijg je, als je dinsdag 16 december 2014 een Eexterhout
Droomkussen koopt, er een gratis Toverbloem bij!
Kyra, lieve creatieve verhalenkabouter, bedankt voor je verhaal, inspiratie vloeit hier en weet je, ik ga je verhaal vanavond voorlezen
BeantwoordenVerwijderenIk weet dat de Verhalenkabouter bij jou al kind aan huis is, Susan!
VerwijderenOh wat een enig verhaal. Als ik in Ned ben ga ik het aan de kleinkindren voorlezen. Dank je wel
BeantwoordenVerwijderenZouden er in Frankrijk ook Verhalenkabouters zijn, denk je?
VerwijderenWat een heerlijk verhaaltje weer, eigenlijk moet iemand dat komen voorlezen in de winkel natuurlijk ;)
BeantwoordenVerwijderenGeweldig weer zo'n heerlijk verhaaltje. De kussens zijn inderdaad om van te dromen zo mooi.
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs uit Zeeland. Addy XX
Genoten van je verhaal en iedereen zou een droomkussen moeten hebben dus hup....naar de winkel
BeantwoordenVerwijderen