Weer wat wol

Houtman zat vandaag grommend aan zijn eten. Haalde er voortdurend wol-draden uit.
Het was Gotlandwol om precies te zijn, maar hij vond dat dat geen verschil uitmaakte.
Nou zit ik ook wel eens onder zijn hout-stof (mijn fiets staat in de houtwerkplaats) maar ik kan me voorstellen dat hij het niet prettig vindt, wol in de witlof.


Waarom er deze week weer zo'n overvloed aan wol was?
Nou, ten eerste, en dat moeten jullie wel weten, komende zondag is er een van de leukste markten van het jaar, de Hip en Handgemaakt Markt "Diezijnleuk", op de Vismarkt in Groningen!
Daar ben ik druk voor bezig. Wil nu behalve kant en klare sieraden ook de kralen zelf als setjes aanbieden. Dus vilten moest ik!



Ten tweede, ik doe mee met de "Doe het lekker zelf"-swap en ik stuur mijn partner, Maaike, wol.
Goh, wat een verrassing.
Lekker veel wol die ze lekker zelf mag vilten. Als voorbeeld stuur ik haar een door mij gevilte lap mee. In naturel (ha, daar komt de Gotlandwol om de hoek kijken) en met vrolijke kleuren als accent, want dat vindt ze mooi.

Omdat ik nog steeds de vraag krijg hoe dat toch moet, (nat)vilten, zal ik jullie aan de hand nemen en laten zien hoe zo'n lapje ontstaat. Simpel zat.

De wol dakpansgewijs (eerste laag horizontaal, tweede laag verticaal, de vezels moeten zo weinig mogelijk in dezelfde richting liggen) in vorm leggen, op een stuk bubbeltjesplastic.
Hier Gotland als onderkleur en de rood/oranje Merinowol voor de decoratie erbovenop:



Natmaken met heet water en zeep (ik gebruik Ecover Delicaat).
Tweede stuk bubbeltjesplastic erop leggen en voorzichtig persen. De wol moet goed nat zijn.


Wrijven, eerst zachtjes dan wat steviger, eerst met het bubbeltjesplastic er nog op, daarna mag het ook zonder. Dat gaat makkelijker als je je hand een beetje inzeept!
Na een poosje de lap omdraaien en daar ook weer wrijven. Let op dat je de vezels niet verplaatst, dus niet te ruw.
Na een tijd (bij mij 15 min.) rol je het hele werk op in het plastic en ga je rollen. Eerst weer voorzichtig, als de lap steviger is mag je hardhandiger worden.
Rol de lap in zoveel mogelijk verschillende richtingen, de richting bepaalt waar het krimpt!


Uiteindelijk is je lap stevig genoeg en klaar. Je mag het uitspoelen in koud water.
Zoals je ziet heb ik er ongeveer veertig minuten over gedaan. Daar moet je dan nog een kop thee of twee (drie...) van aftrekken.


Je ziet ook dat de helderheid van de rode kleuren flink is afgezwakt door het zilver van de Gotlandwol dat er doorheen komt (waaraan je weer kan zien dat het goed vervilt is). Donkere kleuren beinvloeden lichtere kleuren!


En wat kan Maaike nou met dat lappie?
Nou, ze kan er een tas van maken: dubbelvouwen, dichtfestoneren en er een knoop opzetten (die stuur ik mee).


Maar ze kan hem ook verknippen en er iets anders van maken.
Misschien een viltlapknuffel of zo?
Een cupcake? Een matroushka?


Nog een laatste tip: vilt nooit met een zwart truitje aan.

Lente!

Hoera, het is lente!
Misschien nog niet iedere dag, misschien bij jullie in het zuiden en westen eerder dan hier in het noorden, maar toch gaat het onherroepelijk de goede kant op. Hoera!


Ik ben namelijk een zomermens. De lente vind ik heerlijk, maar vooral om het vrijdagavondgevoel.
Kennen jullie dat? Heerlijk die vrijdag, omdat het de belofte van het weekend in zich bergt.

Natuurlijk is de lente (net als de vrijdag) een feest op zich. Voor mij vooral omdat er weer bloemen zijn.
Het blijft echter nog wel wat behelpen, de bloemen zijn er wel, maar mondjesmaat. Niet al te gul. Er is duidelijk ergens besloten om het langzaam op te bouwen:


Nee, dan de zomer. Een tijd van overvloed, er wordt niet op een pondje meer of minder gekeken:


Dik, mals gras (wat je absoluut niet twee keer per week moet maaien, ben je mal!) vol met madelieven en paardenbloemen (heb je wel eens een paardenbloem van dichtbij bekeken?).


En natuurlijk de bloemetjes en de bijtjes!



Weer overal bomen vol met blad en in alle tinten groen!
Zoals jullie weten hou ik heel veel van bomen. Ik onderdruk in het voorbijgaan nog altijd de neiging om er even snel in te klimmen, zoals ik vroeger (toen ik nog Koningin der Bomen was) dagelijks deed.


Ik neem mij iedere lente weer ernstig voor om er nu, dit keer echt, heel serieus, heel bewust van te genieten.

Ach, de geest is gewillig maar het vlees is zwak.
Voor je het weet zit je weer in de kleine zorgen van alledag.
Je ziet die zon wel, maar je moet nog zoveel doen in huis. En als jij een keer wilt wandelen, wil er niemand van het gezin mee. En één persoon motiveren lukt mij wel, maar drie is zelfs voor mij teveel. Dan loop je in zo'n bos met twee zeurende kinderen achter je aan ("hoe ver moeten we nog!") en een man die het maar al te duidelijk alleen doet voor jou.

Maar dit jaar ga ik het anders doen. Dit jaar laat ik me niet weerhouden. Ik gooi psychologische wapens in de strijd.


Ik ga picknickmanden vullen met de lekkerste dingen, zodat ze wel mee moéten!
Ik zoek blotevoetenpaden door heel Nederland om het wandelen spannend te maken!
We gaan openluchtmusea bezoeken waar van alles te zien is, zelfs voor pubers.
En ik regel gewoon een lang weekend camperen op de Veluwe, omdat ze die witte fietsen zo grappig vinden.

Kortom, lieve lezers, laten we met zijn allen afspreken dat we gaan genieten van de komende maanden!
Want voor je het weet is het weer zondagavond.

Zweden

Ik ben net terug uit Zweden. Op bezoek geweest bij een héél erg leuke Bed and Breakfast en dat het toevallig mijn broer is die dat met zijn vriendin heeft opgezet heeft daar helemaal niets mee te maken.


Ergens halverwege Zweden, zei hij in oktober (toen ze er definitief heengingen) nog nonchalant.
Fijn, dacht ik, kan niet zo ver van Stockholm afliggen dan, want dat ligt toch ook ergens halverwege? Stockholm staat hoog op mijn lijstje, weet je.
Vergeet het maar, bij Stockholm begint Zweden nog maar net. Wisten jullie natuurlijk al lang.

In ieder geval was het de reis waard: ik vond er een winters sprookjeshuis aan een meer, met miljoen kamers, gangen, geheime trappen, kelders en zolders. En natuurlijk veranda's.
Buiten hoor je alleen maar de wind door de bomen. De eeuwig zingende bossen.


Op mijn dringend verzoek zijn we naar een Loppis gereden. Ik had daar namelijk geruchten over gehoord op internet: visioenen van Zweedse Kringloopwinkels vol met 50- en 60-er jaren theepotten, lampjes en stoeltjes.
Maar ook in Zweden is die tijd voorbij, ik vond er slechts drie kleine, Zweeds uitziende, kleedjes.


Ik ging naar Zweden met mijn koffer vol met hagelslag, drop, kaas en een enorm gevilt vacht van een Drents heideschaap voor bij de Zweedse houtkachel.
Middagje pittig vilten bij vriendin Jannetje.



Het kleed ligt nu in de Vikingkamer.

Ik kwam terug met een koffer vol met de reeds genoemde kleine, Zweeds uitziende, kleedjes en drie pakken crackers.
Crackers? Ja, crackers.
Ik vond het plaatje zo mooi.


Nou kan je zeggen van de Zweden wat je wilt, maar ze doen de dingen niet half. Een pak crackers heeft daar de afmeting van een molenwiel.
Genoeg om, samen met drie kleine kleedjes, een koffer te vullen.

Eenmaal weer thuis bedacht ik me opeens dat Ikea Groningen ze bij de voedingswaren heeft liggen. Alleen vast niet met zo'n mooi plaatje.
Soms wordt de waarde van iets bepaald door de moeite die je ervoor hebt gedaan.

Huishouden

Een belangrijk lid van mijn familie (ik noem geen namen) vindt het hier in huis maar een rommeltje. Volgens haar doén wij maar wat.
Je kijkt dan weer eens door andermans ogen je huiskamer rond. En ik moet toegeven dat ik zie wat ze bedoelt.

Mijn koffer ligt al enkele dagen open in de kamer. Als ik iets nodig heb pak ik het er gewoon uit. De kat ligt er nu, letterlijk dik tevreden, in te slapen.


Gisteren kwamen er aardige mensen op bezoek die bij Houtman een tafel wilden bestellen. Pas toen ik de licht-gegeneerde blik van meneer zag, toen hij, bukkend, onder mijn onderbroekjes doorliep, realiseerde ik me dat die was daar al een poosje hing.


Op de bank liggen stapels Donald Ducken (het meest gelezen mannenblad ter wereld). Pubers pakken namelijk iedere keer nieuwe stapels en vergeten de oude.
En in alle bruikbare hoeken staan Houtman's planken te drogen.


Kijk, dat is nou het vervelende met dat soort dingen: je ziet het zelf op een gegeven moment niet meer. Het krijgt als het ware, ongemerkt, een eigen plekje.

Maar, zoals ik dapper tegen mijn familielid zei, een mens zal op zijn sterfbed niet met spijt terugdenken aan al die stapels ongestreken strijkgoed. Of aan de ramen die gelapt hadden willen worden.
Maar wel aan alle verloren uren die eigenlijk samen hadden kunnen worden doorgebracht op een picknickkleed onder de appelboom, in de zon.
Voelen jullie het?


Maar ach, ik ben ook maar een mens en dus beïnvloedbaar. Ook al kom ik hier misschien wel eens over als een standvastig persoon (zij het één die moeite heeft om een verhaal kort te houden), ik wil mijn familie niet al te zeer tegen me in het harnas jagen, dus ik ben zuchtend de koffer gaan uitruimen.
En vond als beloning die zak met paaseitjes die ik in dat verre land gekocht had voor een verloren uurtje op de hotelkamer.
Moet ik hier nou een vingerwijzing van het Lot in zien?

Het leven is een sprookje

Vanmiddag ben ik gaan wandelen in het bos hier niet ver vandaan.
Ik hoop nog altijd dat ik er ooit eens een kabouter of twee tegenkom, het lijkt me namelijk wel een sprookjesbos.



Tot nu toe zijn het vooral paddestoelen, boomstronken en een enkele ree, maar zelfs daarmee ben ik blij.

Ik hou erg van wandelen. Ik hou ook erg van bomen.
Vroeger, toen ik een jaar of tien was, was ik de Koningin der Bomen. Ze wuifden altijd als ik langs kwam. Mijn paleis was een geweldige klimboom voor ons huis. Het had wel twintig kamers en ik kon er onopgemerkt uren in doorbrengen. Dan zag ik de wereld, maar de wereld zag mij niet.
Dat had zelfs toen al z'n voordelen.

Sinds ik de wereld door volwassen ogen heb leren zien is er een boel veranderd. Eén van de grootste teleurstellingen was dat de bomen blijkbaar naar iedere voorbijganger wel eens wuiven.

Nou kan ik natuurlijk zeggen dat het een verarming is - dat zou erg in lijn zijn met alle spirituele boekenwijsheid - maar dat is het niet. Het is wel anders. Ik vind echter de wereld als volwassene nog steeds een sprookje.

Zo kom ik in mijn werk veel mensen van verschillende nationaliteiten tegen. Soms ontstaan er zo wonderlijke gesprekken. Eerst aftastend over het weer. Dan, nadat het eerste vertrouwen is gelegd, over religie, relaties en politiek.
Ik vind het dan een sprookjesachtige ervaring als we zo tot de ontdekking komen dat we echt contact met elkaar kunnen maken, ondanks de grote cultuurverschillen.
Dat heel veel dingen die ik op TV zie of in de krant lees over een land heel erg relatief zijn.
Zet mensen bij elkaar en je ziet de overeenkomsten!


Natuurlijk is er een boel narigheid in de wereld. En natuurlijk zit niet iedereen op mij en mijn sprookjes te wachten, maar verrassend vaak wel! Dan mag ik zomaar bij een familie thuis een kop thee komen drinken.


En ik mag daarna, stilletjes in een hoekje, mijn vooroordelen weer eens goed gaan herzien.

Eigenlijk is dit een heel erg bekend thema in sprookjes: de held gaat op reis, moet allerlei problemen oplossen en komt uiteindelijk gelouterd weer thuis. Een stuk wijzer dan toen hij vertrok.
Het leven is een sprookje.

De Odyssee van Homerus

Een swapbijeenkomst

Zo'n Swapbijeenkomst is een afspiegeling van een beschaafde maatschappij, ik kan niet anders zeggen.
Ik geloof zelfs dat er heel wat samenlevingsvormen zijn die hier nog een puntje aan kunnen zuigen:
- Nieuwkomers worden gastvrij in de groep opgenomen.
- Er is volop interesse voor andermans talenten en inbreng.
- Vervelende taken (afwas) worden gezamenlijk aangepakt.
- De chocola (en taart) wordt eerlijk verdeeld.


Zelfs op momenten waarop er onder normale bevolkingsgroepen oorlog zou uitbreken (namelijk als iemand probeert iets dierbaars van jou af te pakken), blijven de Dutch Swappers hoffelijk:
"Ach, wil jij mijn prachtige theepot met zachtgrijs gebreid jasje ruilen voor dat interessante velletje met stickertjes? Maar natuurlijk mag dat, geen probleem!"

(gemaakt door Sascha)
Ze zijn in staat om hun eigen moeder weg te geven als je die zou willen.

Als je dan zo in de politieke wereld van Europa rondkijkt dan ontkom je niet aan het idee dat daar ook wel behoefte is aan een goede swap zo nu en dan.
Ikzelf zou graag Sarkozy en Merkel mee zien doen met de nu nog openstaande "Doe het lekker zelf" swap, waarbij de ene zijn eigen talent én het materiaal daarvoor deelt met de ander.
Dan zie ik Sarkozy natuurlijk vilten. Eerst voorzichtig wrijven, dan steeds harder en als het dan nog niet stevig genoeg is ga je gooien.
Merkel, dat is duidelijk een scrapper. Veel priegelwerk, leuke dingetjes uitknippen, eerst scheuren en dan weer plakken, tot er een acceptabel plaatje ontstaat.
Als ze nou allebei wat zouden willen leren van elkaar, zoals wij Swappers dat doen, dan zou Europa werkelijk een beetje beschaafder kunnen worden.


We lopen het bovenstaande lijstje nog eens na:
- Nieuwkomers worden gastvrij opgenomen (puntje voor Wilders!)
- Er is volop interesse voor andermans talenten en inbreng (puntje voor Bleker!).
- Vervelende taken (afwas) worden gezamenlijk aangepakt (puntje voor Rutte!).
- De chocola wordt eerlijk verdeeld (dit is het triestste puntje, want het geldt voor nagenoeg alle politici...)

Volgende bijeenkomst dan maar in Den Haag? Wat vinden jullie?