Huishouden

Een belangrijk lid van mijn familie (ik noem geen namen) vindt het hier in huis maar een rommeltje. Volgens haar doén wij maar wat.
Je kijkt dan weer eens door andermans ogen je huiskamer rond. En ik moet toegeven dat ik zie wat ze bedoelt.

Mijn koffer ligt al enkele dagen open in de kamer. Als ik iets nodig heb pak ik het er gewoon uit. De kat ligt er nu, letterlijk dik tevreden, in te slapen.


Gisteren kwamen er aardige mensen op bezoek die bij Houtman een tafel wilden bestellen. Pas toen ik de licht-gegeneerde blik van meneer zag, toen hij, bukkend, onder mijn onderbroekjes doorliep, realiseerde ik me dat die was daar al een poosje hing.


Op de bank liggen stapels Donald Ducken (het meest gelezen mannenblad ter wereld). Pubers pakken namelijk iedere keer nieuwe stapels en vergeten de oude.
En in alle bruikbare hoeken staan Houtman's planken te drogen.


Kijk, dat is nou het vervelende met dat soort dingen: je ziet het zelf op een gegeven moment niet meer. Het krijgt als het ware, ongemerkt, een eigen plekje.

Maar, zoals ik dapper tegen mijn familielid zei, een mens zal op zijn sterfbed niet met spijt terugdenken aan al die stapels ongestreken strijkgoed. Of aan de ramen die gelapt hadden willen worden.
Maar wel aan alle verloren uren die eigenlijk samen hadden kunnen worden doorgebracht op een picknickkleed onder de appelboom, in de zon.
Voelen jullie het?


Maar ach, ik ben ook maar een mens en dus beïnvloedbaar. Ook al kom ik hier misschien wel eens over als een standvastig persoon (zij het één die moeite heeft om een verhaal kort te houden), ik wil mijn familie niet al te zeer tegen me in het harnas jagen, dus ik ben zuchtend de koffer gaan uitruimen.
En vond als beloning die zak met paaseitjes die ik in dat verre land gekocht had voor een verloren uurtje op de hotelkamer.
Moet ik hier nou een vingerwijzing van het Lot in zien?