Ik hoop nog altijd dat ik er ooit eens een kabouter of twee tegenkom, het lijkt me namelijk wel een sprookjesbos.
Tot nu toe zijn het vooral paddestoelen, boomstronken en een enkele ree, maar zelfs daarmee ben ik blij.
Ik hou erg van wandelen. Ik hou ook erg van bomen.
Vroeger, toen ik een jaar of tien was, was ik de Koningin der Bomen. Ze wuifden altijd als ik langs kwam. Mijn paleis was een geweldige klimboom voor ons huis. Het had wel twintig kamers en ik kon er onopgemerkt uren in doorbrengen. Dan zag ik de wereld, maar de wereld zag mij niet.
Dat had zelfs toen al z'n voordelen.
Nou kan ik natuurlijk zeggen dat het een verarming is - dat zou erg in lijn zijn met alle spirituele boekenwijsheid - maar dat is het niet. Het is wel anders. Ik vind echter de wereld als volwassene nog steeds een sprookje.
Zo kom ik in mijn werk veel mensen van verschillende nationaliteiten tegen. Soms ontstaan er zo wonderlijke gesprekken. Eerst aftastend over het weer. Dan, nadat het eerste vertrouwen is gelegd, over religie, relaties en politiek.
Ik vind het dan een sprookjesachtige ervaring als we zo tot de ontdekking komen dat we echt contact met elkaar kunnen maken, ondanks de grote cultuurverschillen.
Dat heel veel dingen die ik op TV zie of in de krant lees over een land heel erg relatief zijn.
Zet mensen bij elkaar en je ziet de overeenkomsten!
Natuurlijk is er een boel narigheid in de wereld. En natuurlijk zit niet iedereen op mij en mijn sprookjes te wachten, maar verrassend vaak wel! Dan mag ik zomaar bij een familie thuis een kop thee komen drinken.
En ik mag daarna, stilletjes in een hoekje, mijn vooroordelen weer eens goed gaan herzien.
Eigenlijk is dit een heel erg bekend thema in sprookjes: de held gaat op reis, moet allerlei problemen oplossen en komt uiteindelijk gelouterd weer thuis. Een stuk wijzer dan toen hij vertrok.
Het leven is een sprookje.
 |
| De Odyssee van Homerus |
Aah wil je die woordverivicatie d'r afhalen, anders is het altijd weer spannend of i kan reageren. Ik heb mijn instellingen ook weer aangepast. Ik dacht het ook uit gezet te hebben en hij stond weer aan. Het leven is een sprookje!! Ook op mijn blogje heb ik naar je verwezen, hopelijk komen er zo meer lezers bij, en nog belangrijker, mensen die een reactie achter laten!
BeantwoordenVerwijderenAls het goed is is de woordverificatie nu uitgezet, ik geloof direct dat je geen robotje bent. En ik zou geen reactie van jou willen missen!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal weer Kyra en wat een mooie kussens ter illustratie!
BeantwoordenVerwijderenHet leven ís een sprookje, compleet met af en toe een grote boze wolf, maar Roodkapje wint altijd!
die bomen wapperen en wuiven voor iedereen die er in durft te geloven en dus zeker voor jou...!! :-) Prachtige kussens, fijn verhaal.
BeantwoordenVerwijderenAllereerst wat een prachtige kussens! En inderdaad het leven is een sprookje, ik wilde zeggen met af en toe een boze heks (nee, niet jij!!) maar gelukkig altijd met een prins en een gelukkig eind en zo lang we daarin blijven geloven, één van mijn favoriete 'spreuken': "fairytales do come true'' komt het wel goed met ons! En zo lang we jou hebben uiteraard ;-) oké en chocola, vooruit!
BeantwoordenVerwijderenliefs, Nancy
Mooi verhaal! En die foto van al die dames bij elkaar vind ik je verhaal heel mooi ondersteunen!
BeantwoordenVerwijderenDe veelkleurige dames kwam ik in Kaapstad tegen. Het houten huisje op palen is een mini-supermarktje en staat in een lief dorpje in het Maleise gedeelte van Borneo. Beetje achtergrondinformatie vinden jullie vast wel leuk.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, achtergrondinfo is super
BeantwoordenVerwijderenlieve groetjes uit Galmaarden!