Over het steentje Knøt

Op veler verzoek, hier het verhaal van het Steentje Knøt. En voordat ik begin, graag even jullie waardering voor mijn zoektocht naar de ø. Perfectionist als ik ben, het moest en zou een ø zijn en geen ö of ò.
Jullie kunnen nu wel zeggen, ach wat maakt het uit, het verhaal speelt zich toch 150.000 jaar geleden af, een kniesoor die daar nu nog op let!
Nee jongens, zo werkt het niet. Het gaat om het Principe (daar gaan we weer, ik hoor jullie zuchten). Knøt dus.

Kom zitten bij het vuur, het verhaal begint.


Heel lang geleden, zo'n 150.000 jaar, misschien een paar jaar meer of minder (dat is in de loop der eeuwen wat onduidelijk geworden), leefde er in het noorden van Zweden een sympathiek steentje met de naam Knøt. Zijn moeder noemde hem vroeger Knøtje, maar daar had hij zelf wat moeite mee.
Knøt woonde alleen op het kale, uitgestrekte veld. En alhoewel hij een vrolijk steentje was en er genoeg om hem heen was om te zien en over na te denken, voelde hij zich soms toch een beetje alleen. Er waren geen andere stenen in de buurt en we hebben toch allemaal op zijn tijd wat contact met soortgenoten nodig.
Dan zuchtte Knøt maar een beetje en probeerde hij er het beste van te maken.

Op een dag kwam Koning Winter langs. Hij maakte in die tijd grote furore, hij had de tijd mee, zogezegd. Maar hij was nog niet zo groot dat hij het zuchtje van Knøt niet hoorde.
Wat zat het steentje zo dwars, wilde hij weten. En omdat het werkelijk een goede Koning was (en in die tijd bemoeide hij zich ook graag met alles en iedereen) ging hij even naast Knøt zitten en dacht diep na. Toen glimlachte hij opeens en sprak van zijn plannen en hoe Knøt daarin letterlijk een klein rolletje zou kunnen krijgen. Knøt glom van trots!

Als jullie op school allemaal goed opgelet hebben bij de Aardrijkskundeles (en daar twijfel ik niet aan) dan weten jullie natuurlijk alles van de Grote IJstijden. Dit verhaal begint in de voorlaatste IJstijd (zoals gezegd, ongeveer 150.000 jaar geleden). Koning Winter was toen goed op dreef en had het gewaagde plan om dit keer de IJskap maar eens flink naar het zuiden te laten groeien.
Zo gezegd, zo gedaan. En met die enorme laag sneeuw en ijs liftte ons vriendje Knøt opgewekt mee.
De reis duurde lang, maar Knøt had geen haast. Hij rolde wat, lag soms weer een poosje stil (bedekt onder een prettige laag ijs), had zo nu en dan een vluchtige ontmoeting met een andere steen. Dat waren leuke dingen.

Zo kwam hij na lange tijd (zelfs voor een steentje) aan in een nattig, klein landje. Dat nattige wijst er al op dat de IJstijd toen op zijn retour was (en dat Koning Winter voorlopig weer genoeg vertier had gehad).
Het ijs trok zich langzaam terug en tot zijn grote vreugde zag Knøt dat hij niet alleen meer was. Verre van dat zelfs, het stikte er van de stenen! Groot en klein, allemaal vanuit het hoge Noorden.
Dat gaf natuurlijk een gekwetter van jewelste, want iedereen wilde van zijn of haar reis vertellen. Oude vriendschappen werden opgehaald en nieuwe werden gesmeed.

Zo gingen vele eeuwen in vriendschap en verwondering voorbij. Maar tijd is voor een zwerfkei (zoals Knøt tegenwoordig door ons mensen genoemd wordt) een relatief begrip. Dus toen er ongeveer 5000 jaar geleden een ongedurig en creatief volkje op de been kwam en al die stenen met heel veel moeite bij elkaar ging leggen om er hun doden in onder te brengen, was dat voor Knøt gewoon weer een nieuw avontuur.


Speciaal voor de nieuwsgierigen onder jullie, een foto van een dorp uit die tijd, met de hunebedgraven op de voorgrond (hoe ik daar aan kom blijft natuurlijk eeuwig een geheim)!

Knøt is nog steeds onder ons, een heel tevreden hunebedsteentje. Samen met zijn vrienden ligt hij ergens in het mooie Drenthe. Want dat bedrijvige, vluchtige volkje, dat waren natuurlijk onze voorvaderen, de Hunebedbouwers.


Of dat leuke mensen waren, hoor ik iemand vragen? Kijk, hier slaapt een uitzonderlijk aardige hunnebedman. Gelukkig woon ik in Drenthe en heb ik hier goede connecties.
Dus ja, als in alle tijden en alle culturen: er zaten leuke mensen tussen en wat minder leuke. En omdat ik een positief mens ben, geloof ik dat de meesten van hen van goede wil waren.
Net als tegenwoordig, eigenlijk.


Hunebedcentrum Borger

Zondagse Principes

Zondag.
Soms word je dan wakker met iets in je hoofd. Meestal zijn dat dingen als "shit, ik ben gisteren vergeten de was uit de wasmachine te halen" of "misschien moet ik vandaag toch maar weer eens vriendin X bellen" (want die is net gescheiden en heeft een onstuitbare behoefte om haar ex te analyseren).


Vandaag was het anders. Leuker. Maar wel iets wat even moreel met jullie moet worden doorgesproken: ik had namelijk zin om een blogbericht te schrijven.
Hè, wat? Ja, ja, ik weet het. Begin nou niet over dat bericht waarin ik het bloggen zo mooi principieel heb afgewezen.
Ik ben, zoals jullie misschien nu onderhand wel weten, een principieel mens.
Is in deze tijd heel wat voor te zeggen.
Maar, en hier wil ik jullie graag in de discussie trekken, ik vind dat je van je principes geen gevangenis moet maken!

Da's natuurlijk glad ijs, want als ik zeg dat ik principieel gezond en diervriendelijk wil eten (en dat wil ik!) slaan jullie me meteen om de oren met al die blokken chocolade die ik verstopt heb in het onderste laatje van het kastje in mijn atelier (mijn kinderen lezen dit toch niet en ik weet dat jullie een geheim kunnen bewaren), al die plakken chocolade die ik dan zou moeten wegdoen (weggeven, hoor ik iemand zeggen?)!
En dan zeg ik dus die mooie volzin over van je principes geen gevangenis maken. En dan zeggen jullie natuurlijk weer, "ja doei, als het in je straatje van pas komt zeker!"


Houtman, die op zich erg weinig principes heeft, is wel heel standvastig op één punt: ik mag me niet met het hout bemoeien!
Houtman kent mij langer dan vandaag. In huis schikt hij zich meestal zonder al te veel morren in mijn grillen. Maar zijn Werkplaats is heilig. Daar regeert hij!


Echter - en dit is echt een nieuw berichtje waard - er is een uitzondering gemaakt. Weliswaar meteen met de waarschuwing dat het een UITZONDERING is: ik mocht meedoen met iets houtachtigs! En daarom hebben wij nu meneer Eland en meneer Ram.
Waarmee maar bewezen is dat het loont om je principes soms te doorbreken.


Dus - om een lang verhaal kort te maken, want de voorbeelden rollen over elkaar heen in mijn hoofd en ik weet vanuit eigen ervaring dat bloglezen leuk is, maar dat er een grens is aan de hoeveelheid tekst die je beleefdheidshalve door wilt lezen om maar naar al die leuke foto's te kunnen kijken - daarom dacht ik, ik zeg het maar eerlijk, ik vind het vanaf vandaag, deze grijze, druilerige zondag in januari, LEUK om een blogbericht te schrijven en mag ik het nu vaker doen, alsjeblieft?
Dan breek ik hiermee dus met mijn principe over bloggen.
Ik ben trouwens in goed gezelschap, de ouderen onder ons (de jongeren googelen maar effe) kennen allemaal het Heintje Davids-fenomeen.
Die wou stoppen met zingen en kwam steeds maar weer terug.
Nou ik ook dus. Maar ik blijf denk ik nog even.

Uitslag van het Weggevertje

Ja, ja, nu gaat ze los. Een Blog, een Weggevertje en dan ook nog eens een Random Generator, om maar vooral te voorkomen dat jullie denken dat ik smokkel. Ik heb er nog even aan gedacht ouderwets lootjes in de hoed te doen, maar ik had geen hoed en in een lege slabak was het wat...magertjes.


Dus toch maar een echte Random Number Generator, ik wist tot voor kort niet dat ze bestonden.

Ik weet vanuit het grijze verleden, toen ik nog naar programma's als Idols keek, dat je de bekendmaking van de winnaar moet uitstellen tot iedereen er met kromme tenen van geirriteerdheid bijzit.
Ga ik ook doen, leuk.

Ik heb na Idols 2, nooit meer gekeken trouwens. Mijn Idool was Boris en die wissel je daarna niet zomaar in voor een volgende. Ben ik erg principieel in.

.
Idolaat was ik van hem, ik zat met mijn neus vlak voor de buis. Met mijn Houtman zuchtend op de bank. Niet dat die zich ook maar enigszins bedreigd voelde. Hij had al een oud-engelse snob (Mr. Darcy in Pride and Prejudice) en een elf (Legolas in Lord of the Rings) voorbij zien gaan. Liefde is ook vooral geduld hebben.



Ah, die Legolas! Jullie hebben natuurlijk allemaal de boeken van J.R.R. Tolkien gelezen (voor de ongelooflijke mogelijkheid dat iemand onder jullie dat niet weet: Tolkien is de schrijver van Lord of the Rings (rond 1930) en alle boeken daaromheen)! Zonder twijfel de beste boeken die ooit door iemand geschreven zijn. En ga daar nou niet over in discussie, heeft geen zin. Er zijn weinig dingen in het leven waar ik echt helemaal zeker van ben (daar kunnen we nog heel wat blogjes mee vullen), maar dit is er één van.


En zeg niet dat je de film al gezien hebt en daarom het boek niet meer hoeft te lezen, dat is als het afslaan van een diner bij Jonnie Boer in Zwolle omdat je al eens een zak patat gegeten hebt.

Zijn jullie er nog? Al kromme tenen?
Laat ik dan maar gauw eens proberen of ik die Generator hier wel plaatsen kan, dan kan de pret beginnen. Misschien lukt het niet eens, dan moet Houtman toch maar een lootje trekken.
Eens zien:


Nummer drie, dat ben jij, Carolien! Ik stuur jou vandaag nog het Chinese pakketje op, ik wens je er heel veel plezier mee!
En voor de lieve rest, jullie weten het, it is the thought that counts. En wat hebben we aan jullie gedacht!

Naschrift: ik zie dat hij variabel blijft, onze Random Generator, jakkes. Nou, sorry lieve dames, jullie moeten me nu maar blind vertrouwen.
En volgende keer neem ik toch maar een slabak. Die blijft tenminste staan waar hij staat als je even wegloopt.

Een Swapbijeenkomst in Shanghai

Voor al diegenen die er dit keer helaas niet bij konden zijn, de bijeenkomst van de Dutch Swappers en de Dutch Kids in Shanghai was een groot succes! Tenminste, op alle vlakken behalve het financiele. Want, alhoewel het er veel goedkoper is dan in Nederland, in je enthousiasme jas je er ongemerkt nog heel wat yuan doorheen, zucht.

Aangezien ik een stoere ben, ging ik meteen na aankomst met Susan en haar gezin uitgebreid Chinees eten (en omdat Creatieve Blogvolgsters ook altijd met eten bezig schijnen te zijn, dit is wat we op de tafel kregen: chicken lemon, spicy beef slices, een paar erg Chinees uitziende visjes met kop en al, gefrituurde visfrietjes, bakken vol witte plakrijst en (om het geweten te sussen) heeel veel broccoli met heeel veel knoflook). En dat werd natuurlijk met stokjes gegeten, daar was geen discussie over mogelijk.

En wat doen Chinezen als ze op de foto komen?

De volgende dag was een Meidendag. De mannen (Susan's man en zoontje) werden achter de TV geparkeerd en de meiden (Susan en ik met haar minstens zo opgewonden dochtertjes) gingen Shoppen. Als eerste die fourniturenmarkt. En als tweede ook. Trouwens, eigenlijk brachten we het merendeel van onze tijd daar door. Vind je het gek: duizenden knopen, duizenden lintjes, duizenden Chinezen en wij met zijn vieren, een gouden combinatie!






Na de fourniturenmarkt zijn we naar een toeristische markt vol nepartikelen gegaan (tussendoor een snelle croisant, haast, geen tijd om te eten) om de broodnodige Uggs en Allstars in te slaan (even een waarschuwing vanuit het vakgebied: drie nepartikelen worden gedoogd door de douane, niet meer!).
Uiteindelijk sleepten we ons naar het theater waar Susan met haar gezin een Chinese acrobatenshow zou gaan zien. En aangezien ik de volgende ochtend vroeg weer moest vertrekken rolde ik in een taxi terug naar mijn hotel.

Maar, ik weet heus wel dat jullie uit beleefdheid dit allemaal tot hier hebben gelezen! Want hebben wij het nog over jullie gehad daar in Shanghai? Tuurlijk.
En hebben wij nog rondgekeken door jullie ogen? Heel zeker.
En heb ik nog een klein hoekje in mijn koffer kunnen reserveren voor een zakje knopen en lintjes voor een van jullie? Driewerf ja.

Dus, aangezien het erop gaat lijken dat ik een echte Blogster ben geworden, je kunt tenslotte niet meer spreken van een geheim blogje als je al aan je vijfde bericht bezig bent, ga ik nu iets typisch Blogsters doen: ik heb een Give Away. Een Weggevertje. In het Nederlands klinkt het net zo aardig.
En wat geeft ze weg? Speciaal voor jullie uitgezocht, dit:




Wat is het? Allemaal houten knopen (omdat ik die zo leuk vond!), de meeste zijn bedrukt met bloemen. Bij de hartjesknopen kun je met een leuk kleurtje katoen door de gaatjes rijgen. En lintjes natuurlijk, met hulp van Susan uitgezocht (want mijn smaak schijnt hierin enigszins af te wijken).

Wat je moet doen om voor deze buit in aanmerking te kunnen komen? Laat hier een berichtje achter dat je mee wilt doen. Over twee dagen (laten we zeggen op maandag om 12 uur!) trek ik daaruit een naam en daar stuur ik het pakketje dan naar toe. En voor diegenen die dan niet de gelukkige zijn, vergeet niet dat we, tussen alle drukte en opwinding door, de hele tijd met jullie in onze gedachten rondliepen, daar in het Verre China.
Dat is toch al een kadootje op zich?