Over het steentje Knøt

Op veler verzoek, hier het verhaal van het Steentje Knøt. En voordat ik begin, graag even jullie waardering voor mijn zoektocht naar de ø. Perfectionist als ik ben, het moest en zou een ø zijn en geen ö of ò.
Jullie kunnen nu wel zeggen, ach wat maakt het uit, het verhaal speelt zich toch 150.000 jaar geleden af, een kniesoor die daar nu nog op let!
Nee jongens, zo werkt het niet. Het gaat om het Principe (daar gaan we weer, ik hoor jullie zuchten). Knøt dus.

Kom zitten bij het vuur, het verhaal begint.


Heel lang geleden, zo'n 150.000 jaar, misschien een paar jaar meer of minder (dat is in de loop der eeuwen wat onduidelijk geworden), leefde er in het noorden van Zweden een sympathiek steentje met de naam Knøt. Zijn moeder noemde hem vroeger Knøtje, maar daar had hij zelf wat moeite mee.
Knøt woonde alleen op het kale, uitgestrekte veld. En alhoewel hij een vrolijk steentje was en er genoeg om hem heen was om te zien en over na te denken, voelde hij zich soms toch een beetje alleen. Er waren geen andere stenen in de buurt en we hebben toch allemaal op zijn tijd wat contact met soortgenoten nodig.
Dan zuchtte Knøt maar een beetje en probeerde hij er het beste van te maken.

Op een dag kwam Koning Winter langs. Hij maakte in die tijd grote furore, hij had de tijd mee, zogezegd. Maar hij was nog niet zo groot dat hij het zuchtje van Knøt niet hoorde.
Wat zat het steentje zo dwars, wilde hij weten. En omdat het werkelijk een goede Koning was (en in die tijd bemoeide hij zich ook graag met alles en iedereen) ging hij even naast Knøt zitten en dacht diep na. Toen glimlachte hij opeens en sprak van zijn plannen en hoe Knøt daarin letterlijk een klein rolletje zou kunnen krijgen. Knøt glom van trots!

Als jullie op school allemaal goed opgelet hebben bij de Aardrijkskundeles (en daar twijfel ik niet aan) dan weten jullie natuurlijk alles van de Grote IJstijden. Dit verhaal begint in de voorlaatste IJstijd (zoals gezegd, ongeveer 150.000 jaar geleden). Koning Winter was toen goed op dreef en had het gewaagde plan om dit keer de IJskap maar eens flink naar het zuiden te laten groeien.
Zo gezegd, zo gedaan. En met die enorme laag sneeuw en ijs liftte ons vriendje Knøt opgewekt mee.
De reis duurde lang, maar Knøt had geen haast. Hij rolde wat, lag soms weer een poosje stil (bedekt onder een prettige laag ijs), had zo nu en dan een vluchtige ontmoeting met een andere steen. Dat waren leuke dingen.

Zo kwam hij na lange tijd (zelfs voor een steentje) aan in een nattig, klein landje. Dat nattige wijst er al op dat de IJstijd toen op zijn retour was (en dat Koning Winter voorlopig weer genoeg vertier had gehad).
Het ijs trok zich langzaam terug en tot zijn grote vreugde zag Knøt dat hij niet alleen meer was. Verre van dat zelfs, het stikte er van de stenen! Groot en klein, allemaal vanuit het hoge Noorden.
Dat gaf natuurlijk een gekwetter van jewelste, want iedereen wilde van zijn of haar reis vertellen. Oude vriendschappen werden opgehaald en nieuwe werden gesmeed.

Zo gingen vele eeuwen in vriendschap en verwondering voorbij. Maar tijd is voor een zwerfkei (zoals Knøt tegenwoordig door ons mensen genoemd wordt) een relatief begrip. Dus toen er ongeveer 5000 jaar geleden een ongedurig en creatief volkje op de been kwam en al die stenen met heel veel moeite bij elkaar ging leggen om er hun doden in onder te brengen, was dat voor Knøt gewoon weer een nieuw avontuur.


Speciaal voor de nieuwsgierigen onder jullie, een foto van een dorp uit die tijd, met de hunebedgraven op de voorgrond (hoe ik daar aan kom blijft natuurlijk eeuwig een geheim)!

Knøt is nog steeds onder ons, een heel tevreden hunebedsteentje. Samen met zijn vrienden ligt hij ergens in het mooie Drenthe. Want dat bedrijvige, vluchtige volkje, dat waren natuurlijk onze voorvaderen, de Hunebedbouwers.


Of dat leuke mensen waren, hoor ik iemand vragen? Kijk, hier slaapt een uitzonderlijk aardige hunnebedman. Gelukkig woon ik in Drenthe en heb ik hier goede connecties.
Dus ja, als in alle tijden en alle culturen: er zaten leuke mensen tussen en wat minder leuke. En omdat ik een positief mens ben, geloof ik dat de meesten van hen van goede wil waren.
Net als tegenwoordig, eigenlijk.


Hunebedcentrum Borger