Een Möbiussjaal van vilt

Ik heb het druk in de tuin. Al dat gewroet en gegraaf geeft natuurlijk vuile nagels en kloven.
De beste manier om weer schone handen te krijgen is een heerlijk nat, sopperig, zeperig viltwerk.

Een poos geleden heb ik práchtige wol overgenomen van Nynke.
Nynke is een viltwonder (zie hier) en laat ergens in een geheim fabriekje in Engeland kleurencombinaties wol en andere spannende vezels kaarden en mengen.

Deze schoonheden bestaan uit merinowol, bamboevezels en een beetje, ongetwijfeld héél synthetische, glitter (want daar houden wij hier van...).

Zulke bollen ga je niet zomaar in plukjes neerleggen om te vilten. De kleuren zouden samensmelten en grotendeels wegvallen, zonde.
Om de strengen goed tot hun recht te laten komen besloot ik om er een sjaal van te vilten. Niet zomaar een sjaal, ik wilde een möbius sjaal, je weet wel, met zo'n Escher kronkel.

Om mijn schouders heen moest hij ongeveer op 120 cm uitkomen, een derde erbij (voor de krimp, 30 tot 40%) maakt 180 cm. Gelukkig is mijn eettafel 180 cm (wat een interessant detail, Kyroushka...).
Zo ging ik aan het werk:

Om de kleurstrengen zoveel mogelijk uit te laten komen spreid ik de lontwol. Twee strengen naast elkaar lijkt me een mooie breedte (denk aan krimp).

We maken ons niet druk om de gaten en kieren, net als in de politiek is bij vilt een beetje transparantie heel mooi en het merendeel wordt nog bedekt door de tweede laag wol.
Dit keer leg ik kleine plukjes wol dwars op de eerste laag, dakpansgewijs voor de stevigheid:

Het geheel goed nat maken met water en zeep (in fles met sproeidop):

Een stuk schilderplastic eroverheen en dan wrijven. Een heleboel wrijven. Eerst zacht wrijven dan hard wrijven. Wrijven tot je een ons weegt.
Nou weeg ik nog geen gram minder en dat komt door mijn Houtman. Hoezo? Dat zal ik jullie vertellen: ik zag op internet iemand vilten met een klein wasbord! Dat scheelt enorm omdat zoiets veel meer wrijving geeft dan die zachte handen van ons.

Hier wordt maar weer eens duidelijk waarom we állemaal met Houtmannen (of -vrouwen) getrouwd zouden moeten zijn (of samenwonende): die van mij maakte in een mum van tijd een handwasbord:

Voor jullie informatie: hij kocht een hardhouten verandaplank (zo een die je antislip op de grond kan leggen, daar zitten al groeven in) zaagde er een stuk van af en freesde daar overdwars nog wat groeven bij. Handvatje erop, klaar.

Plastic nat maken en wat inzepen zodat het handwasbord er lekker overheen kan glijden. En wrijven maar.
Pas op: de beide uiteinden wil ik later aan elkaar vilten, dus die laat ik nu helemaal met rust!

Halverwege het wrijven de lange zijkanten een klein beetje terugklappen voor de stevigheid. Daar dan weer wat extra wrijven:

Na tien minuten ongeveer (en dat is echt een stuk sneller) voorzichtig de lap omdraaien, plastic er weer over en ook die kant bewrijven (een nieuw woord voor het Nederlandse woordenboek).

Als het geheel stevig genoeg is, klap ik één van de korte uiteinden naar binnen met het plastic ertussen.

Dan gaat de draai in de tweede kant, die klap ik ook naar binnen, zodat de beide uiteinden elkaar overlappen:

Nu vilt ik de uiteinden aan elkaar: met het plastic erop weer flink bewrijven (lieve lezers, dit is een serieus moment, als je hier ongeduldig wordt zie je dat later lelijk weer terug, luister naar de ervaringsdeskundige).

We mogen gaan rollen. Het plastic laat ik ertussen zitten zodat het niet aan elkaar vilt. Het gedraaide deel van de sjaal blijft steeds buiten de rol!

Een keer of 50 heen en weer rollen. Dan voorzichtig het hele zaakje opschuiven om een volgend gedeelte van de sjaal te rollen, de draai zelf blijft iedere keer buiten de rol.
Zo wordt de hele sjaal gevilt.

Vervolgens de andere richting.
Nu ontkom ik er niet meer aan om de draai mee te vilten, maar die is ondertussen stevig genoeg en kan iedere keer na het rollen even losgemaakt worden. Ook hier na elke keer rollen een stuk opschuiven.

Als het flink gevilt is (dus stevig aanvoelt), mag het worden uitgespoeld. Naspoelen met azijnwater.
Als je de sjaal ook tijdens het droogproces zo nu en dan opschuift, zodat de draai iedere keer op een andere plek zit, droogt hij zonder vouwen op.

Tadada, hier is hij dan, mijn möbiussjaal. En ons topmodel Miss Marple, die altijd klaar staat om mijn creaties aan de wereld te laten zien.

wat hebben camera's toch tegen de combinatie groen en rood?