De Verliefde Tuinier

Dit is de tijd dat het hart van een tuinier overloopt.
Na de winter, waarin je iedere keer weer vergeet hoe mooi, hoe stralend, hoe heerlijk het is in je tuin, kán je niet anders dan iedereen bij de arm grijpen om het te delen.
Kom, kom mee met mij!
Het is als met baby-foto's en baby-verhalen: in eerste instantie luisteren je omstanders nog beleefd, maar na verloop van tijd valt de een na de ander weg en houd je alleen je moeder over.
Dat risico loop ik vandaag. Dus mam, heb je even?

 Mijn moestuin. Oh, wat is-ie mooi! Wat een belofte!

de aspergesprieten

Een paar jaar geleden had ik asperges gezaaid. Vier jaar later mag je pas oogsten.
Dat is een lange tijd voor iemand die van asperges houdt.
Dit jaar was het dus zover en zaten Houtman en ik tijdens het middageten gebogen over onze eigen asperges. Vijf stuks.
Da's twee-en-een-half ieder.
Met roomboter en een eitje. Smullen, want er gaat niets boven vers-geoogste asperges.
De tweede oogst, drie weken later, was al zeven.
Wéér geen even aantal, waardoor er wat onrust ontstond om wie het kopje van de zevende mocht.

Verder staat er sla in mijn moestuin. Heel veel soorten.
Sommige gezaaid en sommige gesmokkeld (als ieniemienie plantje gekocht). Het houdt wel een voortdurend gevecht tegen slakken in, vandaar dat ik vooral rode soorten heb staan. Slakken houden niet van rood.

De stokken voor de bonen staan er al. De bonen zelf komen later, dat zijn koukleumen.
We hebben als gezin de afgelopen maanden lege wc-rollen opgespaard. Behalve dat je zo beseft hoeveel wc-papier een huishouden met twee pubers gebruikt zijn ze ook handig om bonen in voor te zaaien.

Beetje grond erin, voorgeweekte bonen erop, bedekken met grond, vochtig houden. Zo kunnen ze rustig ontkiemen, zonder directe aanvallen van vogels of slakken. Als ze tien cm hoog zijn gaan ze in de grond, rond de stokken.

Tomatenplanten zet ik niet meer in de volle grond. Het Nederlandse klimaat is te onbetrouwbaar en teveel nattigheid en kou zijn dodelijk voor tomatenplanten. Nu staan ze in grote potten onder het afdakje naast de keukendeur. Veel mest, veel water (maar niet op het blad).

De rest van de tuin is een oerwoud. Ik ben vreselijk dol op oerwouden.

Met veel bloemen erin, niks ton-sur-ton. Alles wat bereid is in mijn tuin te groeien én kleur heeft, mag blijven.
(De saaiste tuintrend ooit vond ik de Witte Tuin met alleen maar witte bloemen. Heb ik nooit begrepen.)

In het Wilde Woud vind je ook de Boomhut, naast het Insectenhotel (het Febotel noemt Houtman deze, vanwege de insecten die tussen de kieren in de muur hun nestjes maken (hotel) en de vogels die vervolgens de lekkere hapjes weer uit de muur trekken (Febo)).
De boomhut wordt al lang niet meer door kinderen gebruikt, maar er zouden zomaar nachtelijke elvenfeesten gehouden kunnen worden.

In Engeland zijn ze overal, bossen vol Bluebells, prachtig! Ik heb hier in Drenthe mijn eigen Bluebell-bos:

En kennen jullie de tuin van Monet in Giverny? Ik was er ooit in de lente en ik werd tot diep in mijn hart geraakt door de combinatie pasteltulpen met vergeet-mij-nietjes.
Mijn Monet-hoekje:

Zullen we even gaan zitten? Ik heb zo'n mooi plekje tussen de gele slaapmutsjes.
Ben je er nog, mam?
Mam?