Round Round

Nu we weer omringd zijn door bloemen, vogels en vlinders moet je eigenlijk alles loslaten, naar buiten gaan en genieten van het prachtige weer.

Zomerkussens, Eexterhout

Dat loslaten gaat niet zomaar, hier. Op de een of andere manier heb ik het drukker dan ooit in mijn leven. Ik wijt dat vooral aan mijn Pubers, die in volkomen onverschilligheid van de ene dag in de andere rollen. Dat vergt al mijn aandacht.

Rode lelies

Het is, net als de overgang, geen sexy onderwerp, maar ik moet er toch even over beginnen. Ongetwijfeld zitten er onder jullie meer ouders met pubers. Voor diegenen die die fase nog niet bereikt hebben, prenez garde! 
Misschien zijn er ouders die deze oorlogstijd zonder al teveel kleerscheuren hebben doorstaan, die willen vast zo vriendelijk zijn om ons hun wijsheid en inzichten door te geven.
Waar gaat het nou allemaal om?

Om pubers dus, met hun tunnelvisie-puberbrein, met hun korte-termijn keuzes en onredelijke logica.
Praktisch gezien komt het hierop neer: alles, ik bedoel letterlijk alles, wat van jou is is van hen.
Of het nou gaat om je nieuwe mascara, je kekke panties of je hippe onderhempje, Puberdochter ziet geen grens tussen mijn en dijn.
Je kan boos worden (en geloof me, dat word ik), ze zijn dan vol deemoed en voornemens het nooit meer te doen, maar dat duurt een minuut of tien. Daarna zijn ze weer helemaal in beslag genomen door een volgend puberprobleem, meestal te doen met klasgenoten, verliefdheden en uiterlijk.
Dat puberbrein dus, daar zit het probleem heb ik begrepen. Ik hou niet zo van dat soort populair-wetenschappelijke opvattingen, maar hier zit een donkere kern van waarheid in.
Het is geen toeval dat ik als moeder op urgente momenten altijd een lege wc-rol tref. Of dat alleen de kapjes van het brood nog overzijn voor mijn ontbijt.

Zonnebloemen

Om weer even terug te komen op deze prachtige zomerdagen: om mijn Pubers los te weken van scherm en koptelefoon ben ik begonnen met het inplannen van Gezinszondagen. Tussen al het agendageweld staan die dagen open en hoewel me dat heel wat strijd oplevert, blijven die dagen open.
Die dagen doen we Round Round.

Round Round: een term uit de familie van Houtman, maar gretig overgenomen door onze generatie. Je pakt een picknickmand vol lekkere dingen (dat is erg belangrijk) en stapt vervolgens de auto in om eropuit te trekken. Alleen kleine weggetjes, het liefst langs mooie oude dorpjes en boerderijen.
Daar waar het mooi is of waar iets leuks te doen is (denk aan een spannende plek in het bos, een stromend riviertje, een rommelmarkt, een openluchtmuseum of een terrasje) stop je.

ergens in Drenthe...

...waar wilde bloemen groeien

De picknick wordt het liefst verspreid over verschillende pitstops genuttigd.

Na het eerste kwartier, waarin je nog moet zorgen dat alle schermpjes uit blijven, is het een heerlijk ontspannen dag.

Het enige wat ik die dag kwijt ben, is het laatste woord.

Geweld in de Moestuin

Weten jullie nog hoe mooi de zon door de melde scheen, vorig jaar? Zodat ik het niet over mijn hart kon krijgen om al die schattige, robijnrode plantjes uit te trekken?

Hoe onbezonnen.

Kleine schattige plantjes zijn net als kleine schattige hondjes. Ze worden groot en zijn dan in de verste verte niet schattig meer...
De melde heeft mijn moestuin uiteindelijk compleet overgenomen en zich ondertussen stiekem tot in het oneindige voortgeplant.

Die zaailingen kwamen de afgelopen maanden op.
Eerst in tientallen - ik was nog vertederd - toen honderden - ik fronste mijn wenkbrauwen - en uiteindelijk liep het in de duizenden. Ik was in shock.
Twee weken geleden stapte ik daarom kordaat de tuin in, lege groene container mee, handschoenen aan. In het zweet mijns aanschijns gingen ze eruit.
Alle vierenvijftig miljoen.

In die lege moestuin - oh, prachtig onbeschreven blad - plantte en zaaide ik vervolgens met beleid een rijtje sla hier, een bedje aardbeien daar, peultjes, bonen, prei.

prachtig pril peultje

prei en sla, ja gesmokkeld hier, als miniplantje gekocht...

Alles werd keurig in het Moestuinboekje genoteerd.

Dat boekje speelt in mijn leven een belangrijke rol.
Vanaf het moment dat ik besefte dat Sinterklaas niet bestond en dus ook niet zijn Grote Boek waarin alles werd opgeschreven en wat daardoor een baken van rechtvaardigheid voor mij was, liep ik rond met een leegte in mijn ziel.
Het leven was ongestructureerd geworden. 

Tot ik mijn Moestuin begon.
Vorig jaar kool op die plek? Dan dit jaar bonen. De spinazie krijgt extra mest, want vorig jaar was het belabberd.
Alles heeft weer een oorzaak en gevolg.

Tsjechische vogelverschrikker, gemaakt van Petflessen.

Maar het leven valt dus niet te structureren.
Als het niet het rode geweld van de melde is dan zijn het wel de vele kolonies slakken die zich in mijn natuurvriendelijke tuin genesteld hebben. Vanochtend was de helft van mijn prille slaplantjes verdwenen.
Duiven hebben onder mijn ogen de ontkiemende peultjes (mijn lievelingskostje) uit de grond gepikt.
En tot mijn grote afgrijzen heb ik zelf gisteren de rucola kiempjes weggerukt ("Wat is dit nou weer voor onkruid, het staat overal! Weg ermee!").

rucolakiempjes zien er zo uit

Jullie begrijpen dat de stoppen doorsloegen toen ik mijn dikke kat daarnet betrapte, terwijl hij, tevreden knipogend in de zon, zijn behoefte deed tussen de aardbeien.
Ik heb hem drie keer het huis rond gejaagd. 

Politieke Prietpraat

Ik moet maar niet de politiek ingaan, heb ik bedacht. Dat wordt alleen maar hommeles.
Want jongens, jongens, wat zou ik die boel daar in Den Haag graag even willen aanvegen!
Jullie snappen't al, ik zit in een politiek ontplofbaar moment. Je mag hier afhaken - dat neem ik je niet kwalijk - maar vandaag even geen wol of hout.

 

Wat is dat toch met mensen en macht? Waar blijven al die mooie idealen zodra iemand op een positie komt waar er ook echt wat aan gedaan kan worden? Verzanden die in de compromissen die er volgens zeggen altijd in de politiek gesloten moeten worden? Ik geloof er niets van.

Goed, stel dat ik de macht krijg, ja, voordat het mij ook overkomt, dan is het belangrijk om hier mijn idealen even aan jullie kenbaar maken. Zwart op wit. Zodat jullie me er later mee om de oren kunnen slaan.
Goed bewaren dus.

De Partij van Kyroushka zal zich inzetten voor het volgende:
1. Belangrijk: zorg voor de zwakkeren. Een teken van beschaving.
Dat geldt uiteraard voor onze zieken en ouderen, maar ook voor vluchtelingen die vaak al meer ellende hebben meegemaakt dan jij en ik bij elkaar kunnen dromen.

2. Nog een teken van beschaving: respect voor het milieu en alles wat op deze aarde leeft. Niet alles is in geld uit te drukken, niet alles heeft direct zijn nut voor ons, maar respect voor onze wereld is de basis van ons bestaan. Punt.

3. Ook heel belangrijk: zorg voor de toekomst (en daarmee indirect voor onszelf), dus investeer in jongeren en hun scholing. Kleine klassen waarin kinderen zichzelf kunnen zijn, niet de grootste gemene deler als norm aanhouden bij het lesgeven (dat bewaren we voor de rekenlessen).
Kinderen zijn de toekomst van onze maatschappij, van de wereld, dus het lijkt me zinnig om daar goed in te investeren.

Kort samengevat: we denken niet alleen aan onszelf en we denken ook niet alleen aan het hier en nu.
Wacht even, dit is geloof ik pedagogisch onjuist gesteld, we moeten het positief brengen heb ik gehoord.
Nog een keer:
We zorgen voor elkaar, Europa-wijd én wereldwijd, en we denken daarbij ook nog aan de lange termijn, dus aan de volgende generaties.
Kijk, zo simpel zou het moeten zijn.

En nu ik toch mooi op dreef ben zal ik ook nog eens even het energie-, water-, voedsel-, dierenleed- en ruimteprobleem oplossen. Weer heel simpel. Twee regels.

1. We eten geen of nauwelijks vlees meer (en we kunnen dan ook overal biologische landbouw toepassen want we hebben opeens plantaardig voedsel in overvloed).
2. We beperken onze voortplaning.

Ben ik nog wat vergeten, jongens?

Oh, voor het geval jullie je afvragen wat mijn foto's dit keer met het onderwerp te maken hebben: niets. Helemaal niets.
Maar dat hoeven onze buitenlandse lezers niet te weten.