Geweld in de Moestuin

Weten jullie nog hoe mooi de zon door de melde scheen, vorig jaar? Zodat ik het niet over mijn hart kon krijgen om al die schattige, robijnrode plantjes uit te trekken?

Hoe onbezonnen.

Kleine schattige plantjes zijn net als kleine schattige hondjes. Ze worden groot en zijn dan in de verste verte niet schattig meer...
De melde heeft mijn moestuin uiteindelijk compleet overgenomen en zich ondertussen stiekem tot in het oneindige voortgeplant.

Die zaailingen kwamen de afgelopen maanden op.
Eerst in tientallen - ik was nog vertederd - toen honderden - ik fronste mijn wenkbrauwen - en uiteindelijk liep het in de duizenden. Ik was in shock.
Twee weken geleden stapte ik daarom kordaat de tuin in, lege groene container mee, handschoenen aan. In het zweet mijns aanschijns gingen ze eruit.
Alle vierenvijftig miljoen.

In die lege moestuin - oh, prachtig onbeschreven blad - plantte en zaaide ik vervolgens met beleid een rijtje sla hier, een bedje aardbeien daar, peultjes, bonen, prei.

prachtig pril peultje

prei en sla, ja gesmokkeld hier, als miniplantje gekocht...

Alles werd keurig in het Moestuinboekje genoteerd.

Dat boekje speelt in mijn leven een belangrijke rol.
Vanaf het moment dat ik besefte dat Sinterklaas niet bestond en dus ook niet zijn Grote Boek waarin alles werd opgeschreven en wat daardoor een baken van rechtvaardigheid voor mij was, liep ik rond met een leegte in mijn ziel.
Het leven was ongestructureerd geworden. 

Tot ik mijn Moestuin begon.
Vorig jaar kool op die plek? Dan dit jaar bonen. De spinazie krijgt extra mest, want vorig jaar was het belabberd.
Alles heeft weer een oorzaak en gevolg.

Tsjechische vogelverschrikker, gemaakt van Petflessen.

Maar het leven valt dus niet te structureren.
Als het niet het rode geweld van de melde is dan zijn het wel de vele kolonies slakken die zich in mijn natuurvriendelijke tuin genesteld hebben. Vanochtend was de helft van mijn prille slaplantjes verdwenen.
Duiven hebben onder mijn ogen de ontkiemende peultjes (mijn lievelingskostje) uit de grond gepikt.
En tot mijn grote afgrijzen heb ik zelf gisteren de rucola kiempjes weggerukt ("Wat is dit nou weer voor onkruid, het staat overal! Weg ermee!").

rucolakiempjes zien er zo uit

Jullie begrijpen dat de stoppen doorsloegen toen ik mijn dikke kat daarnet betrapte, terwijl hij, tevreden knipogend in de zon, zijn behoefte deed tussen de aardbeien.
Ik heb hem drie keer het huis rond gejaagd.