Vijftien

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb de neiging om mijn agenda vol te proppen.  
Propvol.
Toen twee weken geleden bekend werd dat er een ouder te weinig was om mee te gaan met de geologieweek van Puberzoon, gaf ik me ogenblikkelijk op. Zonder na te denken.
Dat had ik natuurlijk wel moeten doen.

Nu had ik de weken daarvoor verschillende logees in huis gehad. Een tante die in het buitenland woont en één keer per jaar naar Nederland komt en een uitwisselingsscholier uit Denemarken. Allebei heel gezellig en heel druk.
De dag voor ik vertrok had ik een markt in de buurt van Deventer. Ook heel gezellig en heel druk.

Geeft niets dacht ik, ik neem gewoon boek en breiwerkje mee naar de Ardennen en kom daar wel weer tot rust.
De bedoeling was namelijk dat ik iedere dag voor mijn klas de bagage van kamp A naar kamp B bracht en genoeg voedsel achterliet voor avondeten , ontbijt en lunch. De rest van de dag zou ik op het basiskamp zitten, met wat andere klasse-ouders. Je zou toch denken dat je dan wel wat tijd voor jezelf overhoudt, toch?

de boodschappen

het basiskamp

Niet dus. Het waren namelijk vijftienjarigen. 
Hebben jullie vijftienjarigen? Dan weet je genoeg. Voor de anderen: het is de meest onpraktische leeftijd die een mens doormaakt.  

We hadden vier dagen lang bijna onafgebroken regen. De laatste nacht was het bovendien min één graad Celcius. Maar als je vijftien bent, neem je het niet zo nauw met inpakken, er zijn op dat moment belangrijkere dingen. Je laat je schoenen en handdoek gewoon buiten op het gras liggen en gaat vervolgens de hele dag op pad. Als je 's avonds (in de regen) terugkomt ben je geschokt dat alles zeiknat is.
Verbolgen zelfs.

Jullie kunnen je voorstellen dat een natte slaapzak niet veel warmte meer geeft als het 's nachts heel koud is. En dat natte schoenen heel vervelend zijn als je het toch al koud hebt.
Een miserabele leeftijd, vijftien.

Mijn leerlingen moesten zelf, na de dagmars en na het opzetten van hun tentjes, op een gasstelletje hun avondeten bereiden. Daarvoor hadden ze pannetjes, een bord, beker en bestek bij zich. Maar als je iedere dag een nieuw kamp moet maken en weer moet afbreken blijven er wel eens dingen liggen, vooral als je vijftien bent.
Serieus, alles raakten ze kwijt!
Dat wil zeggen, alles behalve hun mascara. Want, dat moet ik ze nageven, ze zaten iedere ochtend weer strak in de make-up, de dames van vijftien.

De laatste dag kookte ik soep, zodat ze in ieder geval niet meer hoefden te modderen (letterlijk) met hun kooktoestelletjes. Vijftien liter warme tomatensoep.
Die avond was ik de populairste moeder van de school.

Hoe het verder met ze ging? Ze kwamen allemaal weer gezond thuis, vol levenswijsheid, bescheidenheid, tevredenheid en dankbaarheid.
Tot de eerste stop.
Want het blijven vijftienjarigen.