Kinderboeken

Een van mijn lievelingsboeken is Alice in Wonderland.
Dat heb ik nog een poosje geheim gehouden voor jullie, je wilt natuurlijk niet al je kruit in één keer verschieten. Bovendien heb ik jullie al verteld over mijn grote liefde voor Tolkien, dus helemaal onbeschreven is dit onderwerp niet.

daar ligt ze, op het stoeltje

Alice heb ik als kind al vele malen gelezen. De Nederlandse vertaling is buitengewoon goed, maar een boek wat zo door en door Engels is, is moeilijk over te brengen. Al die onherleidbare liedjes en gedichtjes maakten het verhaal voor mij echter alleen maar magischer.

in het engels en in het nederlands

Ook Winnie the Pooh was een topfavoriet. Die zachtaardige beer met al zijn vriendjes in het Honderd Bunder bos. (Wisten jullie dat een bunder een hectare is?).
Totdat hij opeens werd misbruikt door allerlei dubieuze schrijvers die hem Zen noemden en de Tao lieten beoefenen.

Ook oud-president George W. Bush houdt van kinderboeken. Zijn lievelingsboek schijnt Rupsje Nooitgenoeg te zijn. Interessant detail is hier natuurlijk dat dat boek nog niet bestond toen de heer Bush jong was.
Nee, heb ik niet verzonnen.

Sommige boeken lees ik nu nog wel eens, niet omdat het verhaal nog zo spannend is, maar gewoon voor de sfeer. Doen jullie dat ook?

In de Ban van de Ring: wel vijftien keer herlezen. Met bijbehorende boeken, uiteraard.

je ziet dat ze worden gekoesterd

De boeken van Rosamunde Pilcher, idem (om maar even twee uitersten te noemen).

Nou had puberzoon vroeger moeite met lezen. Er waren natuurlijk veel spannender dingen te doen, bovendien was computerspelletjes spelen ook lezen. Toch?
Nou, nee dus. Dat was niet wat wij bedoelden met lekker lezen en dus voerden wij indertijd het concept van de Leesavondjes in.
Het gebeurde op de vrijdagavond (met de mogelijkheid om de volgende ochtend uit te slapen in het achterhoofd).
Houtkacheltje aan ('t was herfst, alhoewel, misschien ook wel lente, waarschijnlijk gewoon februari...), een pot thee en een bak chips op tafel, en dan verplicht lezen.
Met als vaste regel dat de stilte alleen mocht worden verbroken als iemand een heel grappig of interessant stuk wilde voorlezen.

lege augurkenpot, reliefglasverf, kaarsje erin

Het bleek een succesformule! Nog steeds hebben we leesavondjes en ook al heeft het schattige Dolfje Weerwolfje plaats gemaakt voor de enge Harry Potter, nog steeds delft de computer hier het onderspit.

Echter, waar ik me met moeite bij heb moeten neerleggen is dat mijn eigen kinderen Winnie en Alice absoluut niet cool vinden.

Slaapkamergeheimen

Vandaag neem ik jullie, bij wijze van uitzondering, mee naar twee slaapkamers. Meestal is dat privé-territorium, maar ik wil jullie toch iets laten zien.

Allereerst gaan we naar een kinderslaapkamer, waarvoor ik twee kussens mocht maken.
Een zelfgemaakt dekbedovertrek van Ikea-stof zorgde hier voor de inspiratie: vogeltjes natuurlijk.

Ikeastof Evalotta

De kussens zijn gemaakt van oude dekens.
Dit was bovendien een goed moment om mijn fantastische stekenwaaier van de Ariadne (gevonden op een rommelmarkt) uit te proberen. Ieder vogeltje zijn eigen steek.

Ariadne Stekenwaaier

Nu mogen jullie mee naar onze slaapkamer!
Kom binnen, let ook even op hoe netjes het hier is! Normaal liggen de nachtkastjes (bij ons twee Turkse boerenstoeltjes) vol met boeken, sokken, lippenbalsems, pennen en notitieboekjes, maar speciaal voor jullie bezoek heb ik alles gestyled.

Bloemetje, kek vaasje, boekjes van Paumes en bijpassende wollen kussens (je dacht toch niet echt dat we daar op slapen, welnee, voor de foto erop gegooid).

Waarom ik jullie hier heb gebracht?
Weten jullie nog hoe het gaat met schoenmakers? Die met die gaten in hun zolen? Nou, zo gaat dat ook met Houtmannen.
Ik wilde al jaren een stevige tafel in de keuken, het zou er écht komen, beloofd!
Uiteindelijk heb ik hem maar tweedehands gekocht.
Ik wil al jaren een hoofd- en voeteneinde aan ons bed (dat bed is ook weer tweedehands: oerdegelijk maar saaai!) en ook dat kwam er nooit van. Te druk, teveel andere dingen die véle malen belangrijker waren (zoals kandelaars, vissen, huisjes en biggetjes):

Maar toen ik weer eens niet kon slapen, had ik opeens de oplossing. Niet moeilijk doen met prachtige hergebruikte planken, duvels en eindeloos schuren. Ik wilde een bed-einde van geperst hout!

Daar kon Houtman toch weinig tegenin brengen. Het is goedkoop, supersnel in model gezaagd en ziet er ook heel leuk uit (want in het hout zijn allerlei interessante figuurtjes te ontdekken).

Goed voorbereid naar Houtman toegestapt. Schetsje mee.
En ja hoor, binnen een paar uurtjes was het klaar. Hoofdeind mét hart (zoals het hoort) en bijpassend voeteneind (waardoor er nu ook nooit meer dekbedden wegglijden).

Door twee oude dekens aan elkaar te naaien maakte ik een persoonlijke deken op maat.
(Die tweepersoons dekens van vroeger passen toch echt niet meer,  nemen we nu zoveel meer ruimte in beslag?).
Met twee knaloranje harten erop geborduurd (van weer een andere deken).

Het uitgezaagde hartje kreeg een hele rij gaatjes en werd gefestoneerd. Hij hangt nu aan de kledingkast.

Het thema is overduidelijk hartjes. Niet van tevoren bedacht, trouwens. Houten hartjes en wollen hartjes, wat een symboliek! Valentijnsdag-symboliek.
Maar in een slaapkamer mag dat toch wel?

Rokjesdag!

Ik weet niet hoe het jullie vergaat (ik vermoed eigenlijk wel hetzelfde...) maar ik heb altijd een miljoen projecten die ik tegelijk aan het doen ben. Overal ligt dan wat. Als we aan tafel willen eten moet er een wereld aan ideeën worden verschoven.
Vandaag wil ik er tenminste één tot een goed einde brengen. En aangezien ik hier jullie aandacht en steun heb, begin ik maar met het moeilijkste: mijn eerste, echte, bijna helemaal alleengemaakte ROKJE.

Binnen de Dutch Swappers bestaan enkele subgroepjes, zo gaat dat. Afgelopen zondag had ik de eerste bijeenkomst van de Rokjesclub, bij Marieke.
Het was even slikken, want met alle andere clubjes is het vooral kletsen en eten (want dat gaat nu eenmaal altijd samen), maar de Rokjesclub was serieus hard werken. Er was zelfs een moment dat ik in opperste frustratie besloot om eruit te stappen.
Gelukkig ging dat voorbij, want anders had ik nooit meer een rokje gemaakt.

Ieder kwam beladen met stofjes en lapjes, naaimachines, lockmachines en iets wat klonk als tweelingmachines (en ik dacht in mijn onschuld dat je alles kon maken wat je maar wilde als je eenmaal een naaimachine had).

Nu heb ik pas sinds een paar maanden een naaimachine, een Singer, gewoon van de Lidl. Ik ben er als een kind zo blij mee. Hij heeft dan ook, puur om er aan te wennen dat ik er een had, wéken op tafel gestaan, draad in de aanslag. Zonder dat er veel gebeurde.
Toen kwam er voorzichtig de eerste zoom van een tafelkleed. En toen een kussensloop. Toen een hele poos weer niets, want zoiets moet je niet forceren.
Afgelopen zondag is er dus een rokje mee gemaakt. Nou ja, nog niet helemaal, maar ik dacht dat ik het gedurende het schrijven van dit bericht wel zou kunnen afmaken. Het idee dat jullie meekijken, snap je.

Dit is het patroon van Rokje.
Allereerst moesten we de maten opmeten, een pijnlijk moment. Je staat daar toch maar in je hemdje en je mag absoluut niet je adem inhouden want dat wreekt zich de rest van je leven met het patroon. Dus buik los, buik los.
(Joyce zat erbij en keek ernaar, die had haar tas al lang en breed af en kon nu commentaar leveren).

Vervolgens het patroon in de juiste maat overtekenen op overtrekpapier (dat Kim gelukkig in ruime mate bij zich had). Dat is op zich al een hele toer, want je moet tussen die wirwar van lijntjes jouw maat vinden en vooral ook blijven volgen.
Op papier ga je zo van een maat 44 naar een maat 34!

Daarna puzzelen welk patroondeel nou wat is, voorkant, achterkant, verkeerde kant. En dat er meteen opzetten!

Uitknippen met een centimeter extra voor de naden, behalve bij de vouw.
Even voor de duidelijkheid, niet dat ik denk dat jullie mijn werkbeschrijving nodig hebben! Dit schrijf ik eigenlijk alleen voor mijzelf, nu het allemaal nog vers in mijn geheugen ligt. Ik vermoed dat dit bericht dan ook door mijzelf het meest gelezen gaat worden.
Eerst de middenachternaad aan elkaar, tot de ritsinzet. Daarna de zijnaden. Nou, dat snap ik nog.

Dan de band (of pas).
Waarom die erop moet hebben ze mij geprobeerd uit te leggen. Ik zie het nut er nog steeds niet van in, het zijn in ieder geval weer een heleboel losse stukjes puzzel die aan elkaar moeten en het eindresultaat is gewoon een extra stukje bovenkant van een rok.
Maar je wilt niet meteen bij je eerste rok al eigenwijs zijn, dus keep calm and sew on.

Guus bekijkt het resultaat van de dag van dichtbij

Nu de losse stukjes opeens een soort band gaan vormen, moet de rits ertussen. Dat schijnt het moeilijkste te zijn hoor ik altijd en dat ga ik dus nu hier - veilig thuis - doen.
Met alle goede raad van Susan in mijn achterhoofd.

twee uur en twee naalden later:
De rits zit erin.

ik dacht, deze foto maak ik gewoon heel klein, dan zien ze de details niet zo.

Aantekening voor mezelf: toch maar wel een ritsvoetstukje gebruiken en controleren of je al aan het einde van de rits bent voordat je overdwars gaat om aan de andere kant weer terug te gaan.

Mijn rokje:

Jaja, er klopt natuurlijk van alles niet aan, maar het is mijn eerste en bij je eerste ben je blind voor fouten. Ik vind hem perfect.
Nou, bijna. 

Natuurlijk hebben de anderen ook zitten naaien. Onze maestro Susan, die haar handen ook nog eens vol had aan ons minderbegaafden, heeft zelfs drie jurken en een shirt in elkaar gezet in de tijd dat ik mijn tweede plakje chocoladecake naar binnen werkte.
Daar moeten wij ons voorlopig dan ook maar niet mee vergelijken.