Winter in het Noorden

Het is koud en daar houd ik he-le-maal niet van!
Van mensen die opgewonden worden omdat het vriest begrijp ik dan ook niets. Schaatsen vind ik een van de onwaarschijnlijkste tijdverdrijvingen die ik maar kan verzinnen.
Direct na joggen.

Jullie merken het al, ik ben niet in een gezellige stemming vandaag en dat komt door het weer.

Nou woon ik in het Noorden van Nederland (zoals jullie hadden kunnen weten als je ook de kleine lettertjes in mijn blog zou lezen) en daar is het not done om niet van schaatsen te houden. Wat dat betreft zijn de Drenten, Groningers en Friezen behoorlijk fanatiek.
Waarom ik dan niet van schaatsen houd, durft een enkeling nog wel eens te vragen.
Zucht, dat ik het zelfs nog moet uitleggen! Maar ik doe het toch weer, omdat ik hiermee misschien het ijs breek voor anderen. Mochten er meer zijn die zich rond deze tijd in huis schuilhouden of onder dwang vrolijk gaan lopen doen op een stuk bevroren water, dan mogen jullie nu uit de kast komen.

vogelvoerhuisje en ijsdrinkbak

Schaatsen is per definitie koud, nat en ook nog eens hard als je valt.
Jullie begrijpen, ik ben vaak gevallen.
(Dat is inderdaad voltooid verleden tijd maar nog niet voltooid vergeten tijd.)
De knellende tenen, de kou die door je voeten, langs je hiel, geniepig naar boven kroop tot je van ellende maar ging zitten op een bankje dat altijd wankel stond. Waar anderen rekening mee hielden, maar waar ik me pas van bewust werd als ik al achterover op de (bevroren) grond lag.
Dit waren mijn tienerjaren - zoals nu bekend zijn dat erg gevoelige jaren - en het was de laatste keer dat ik op schaatsen stond.
Sindsdien rij ik een scheve schaats en zeg ik gewoon hardop dat ik schaatsen stom vind.

Wij wonen hier in een jaren dertig huis. Leuk, gezellig en licht, maar in de winter ijzig koud. We hebben nog van die romantische gaskachels.
Natuurlijk staat in de woonkamer onze onvolprezen houtkachel, mijn steun en toeverlaat in deze tijd.
Zoek je me in januari of februari? Vind me naast mijn houtkachel:

met dekentje en breiwerkje

makkelijk en mooi: sjaal van Kids Mohair, 2 bollen, 70 steken, alleen recht breien

De enige die van deze tijd van het jaar geniet is onze dikke kat. Die iedere winter dikker wordt (een natuurlijk proces) maar vergeet om dat in de zomer weer kwijt te raken (een onnatuurlijk proces).

hij slaapt, vaak, overal

het liefst op materiaal waar ik net mee aan het werk ben

De slaapkamers zijn dus onverwarmd. Wij hebben nog zogeheten ijsbloemen op de ramen. Wie heeft er in vredesnaam in de eenentwintigste eeuw nog ijsbloemen op de ramen?  

onze slaapkamer

Aangezien onze pubers 's morgens vroeg op weg moeten naar school (onder luid en hevig geklaag, want ze moeten een klein stukje fietsen) staat het hele gezin vroeg op. Heel vroeg, want moeder heeft ooit gelezen dat het belangrijk is om samen te ontbijten.
Het hele huis is dan nog koud, want een gaskachel kun je niet vragen om de boel 's nachts op 15 graden te houden.
Vanaf hier hebben we de moeilijke momenten een beetje verdeeld.
De wekker gaat om 6.00 uur. Ik sta dan meteen op om de gaskachel in de badkamer aan te doen.
Daarvoor moet ik met mijn blote knieen op de koude badkamertegels de vonkknop indrukken om een vlammetje te krijgen, de knop vervolgens een poosje ingedrukt houden, loslaten, shit, vlam uit, nog een keer de vonkknop, weer tien tellen ingedrukt houden en dan de vlam hoog zetten.
Daarna mag ik als beloning weer terug in bed, voor een kwartiertje.
Tegen die tijd is de badkamer op leefbare temperatuur en mag Houtman er het eerste gebruik van maken, alvorens hij naar beneden gaat om daar de gaskachels aan te doen.
Nee, de winter is niet mijn tijd.
Maar goed, het is weer gezegd, de kou is uit de lucht en ik ga nu gauw naar mijn houtkachel terug.