Opvoeden

Mijn pubers worden streng opgevoed.
Vinden ze zelf.
Dat houdt in dat ze met mes en vork moeten eten:

 

Dat betekent ook dat ze hun troep moeten opruimen, dat ze beleefd en vriendelijk zijn tegen anderen (dit is vaak nog het moeilijkste punt, vooral als die anderen hun ouders zijn) en vooral dat ze erop letten welke gevolgen hun acties voor anderen kunnen hebben.
Dat laatste lijkt tegenwoordig helaas een beetje uit de mode te zijn.

Vroeger, toen ouders pas echt streng waren, kregen mijn broers en ik zo nu en dan een brief of iets lekkers toegestuurd van onze grootouders die ver weg woonden.
Dan was er de ijzeren regel dat je ze direct een brief terugschreef.
Ik was daar altijd erg braaf in. Lange uren heb ik boven leeg briefpapier gehangen, wanhopig zoekend naar een onderwerp waarin grootmoeder geinteresseerd zou kunnen zijn.

Mijn oudste broer daarentegen had altijd iets anders te doen.
Net als bij de afwas, daar moest hij altijd op het juiste moment naar de wc. Waar hij dan uren bleef zitten tot alle gevaar voorbij was. (Ik geloof niet dat hij mijn blog leest.)
Grootmoeder kreeg dan ook zelden een brief van hem.

Mijn grote gevoel voor rechtvaardigheid stamt uit die tijd.
Want als ik eens vergat een bedankbrief te sturen was het huis te klein. Mijn grootmoeder was er een van de etiquette, begrijp je.
Maar mijn broer, die dus eigenlijk nooit schreef, deed een enkele keer nonchalant een snelgeschreven kladje in een envelop en werd vervolgens de hemel ingeprezen.

Kijk, toen heb ik begrepen dat je té aardig kunt zijn.
Dat aardig zijn onderhevig is aan inflatie. Hoe vaker je het bent, hoe minder het gewaardeerd wordt.

Mijn kinderen hebben dit allang door.
Vandaar dat ze hun kamers zelden opruimen. Tot de tijd dat het een gevaar voor de volksgezondheid wordt en één van hun ouders dreigt te ontploffen. Dan kunnen ze in een uur tijd wonderen verrichten.
En dat wordt dan heel erg gewaardeerd.