Korte Lontjes

Behalve naast de houtkachel zitten mopperen is er nog iets dat ik graag doe in deze wintermaanden. Kringlopen!
Nee da's geen verrassing, dat weet ik.
Ik wil hier weer een kringloopvonst met jullie delen:  een doos vol met wollen lontjes die onze verre voorouders gebruikten om zelf tapijten te knopen (ongetwijfeld in de jaren zeventig).

(Als er nu iemand boos opkijkt van haar tapijt, sorry! Het wordt vast een héél leuk, hip en handgemaakt tapijt!)
Ik was zelf niet van plan er een tapijt van te maken, maar je laat natuurlijk niet een doos vol groene, blauwe en paarse wollontjes voor een paar euro liggen. Tenminste ik niet.
Eerst wat lontjes meegerold in viltkralen.

Het werden leuke kralen met sproetjes.

Maar ik had nog 680.000 lontjes te gaan.
Ik probeerde er pomponnetjes mee te maken. Dat lukte niet echt, de lontjes zijn veel te stug.

Uiteindelijk heb ik twee lappen naaldvilt bij elkaar gezocht, groen en wit. Op de groene lap een bloem (of, vooruit, gezien de weersomstandigheden, een ijskristal) van lontjes gelegd. In verschillende kleuren omdat ik hoopte dat het een beetje door de witte kant heen zou schemeren.

Hierop de witte lap naaldvilt:

Water, zeep en vilten maar, eerst met bubbelplastic erop, later, als het wat steviger is, zonder:

Nog lang niet genoeg doorgevilt, maar het reliëf is al prachtig zichtbaar:

Nu het rollen waardoor het verder vilt en stevig wordt. Dat rollen doe je in verschillende richtingen, zo krimpt het ook in verschillende richtingen.

 

De randen knipte ik bij.
Dat moet ik heel stilletjes zeggen, want knippen is bij veel viltsters taboe. 
Bij mij niet hoor, het doel heiligt de middelen. Ik wil hier een kussen maken en daarvoor heb ik rechte zijkanten nodig,

De uiteindelijke versie, groene kant...

en de witte kant.

Helaas is er hier minder van de lontjeskleur zichtbaar dan ik had gehoopt. Niet teveel getreurd, deze kant wordt gewoon de binnenkant van het kussen.
De achterkant naaide ik van een oude deken, met een overlappende flap om het binnenkussen te kunnen wisselen. Met de favoriete festonsteek.

Omdat ook een kussen liever niet alleen is, maakte ik er nog eentje. Dit keer met een paar huizen.
(Ik ben dol op huizen! Wat de rest van de wereld heeft met matroushka's en cupcakes heb ik met huizen en vogels. Ik heb me wel eens afgevraagd of daar nou een psychologische verklaring achter zit). 

Hier liggen ze, samen op de bank:

Nog maar 599.900 lontjes...