Oorlog

Volgens prinses Irene moeten wij mensen meer de natuur in. Want daar worden we rustiger en vredelievender van. De natuur haalt het beste in ons naar boven, zegt ze.
Ik geloof dat ze zich daarin vergist.

Zo vanuit mijn atelier-raampje ziet het er inderdaad heel vredig uit.
Maar dat is natuurlijk schijn.
De natuur is helemaal niet zo rustig en vredig. Oorlog is er de normale dagelijkse gang van zaken!

Het is natuurlijk misleidend dat onze leefsnelheden zo verschillen.
We horen het geklaag en gesteun niet van de bomen die elkaar met geweld wegdrukken om maar als eerste bij het licht te komen. Om vervolgens hun takken zo wijd uit te spreiden dat de andere bomen geen kans meer krijgen.

We zien het ook niet echt gebeuren.
Maar stel je voor dat je een filmpje maakt van een stukje bos gedurende een tiental jaren. En je speelt dat dan in tien minuten af. Wat een geweld en meedogenloosheid zouden we zien!
Het zijn net mensen.

Ook in mijn leuke, kleurige tuin is het altijd oorlog.
Dat wordt nog eens versterkt doordat ik een watje ben op tuiniergebied. Ik kan geen plantje weggooien. Alles krijgt nog een tweede en zelfs derde kans. Ik heb daarvoor een speciaal hoekje voor kneusjes, waar ze extra ruimte, aandacht en liefde krijgen.
Helaas maken sommige daar dan direct misbruik van: een onschuldig Vergeet-me-nietje neemt hier opgewekt de hele ruimte over.
Maar ja, Vergeet-me-nietjes zijn zo lief...

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. En bijna nergens wordt dat zo duidelijk als in mijn tuin.

De grootste fout die ik daar ooit gemaakt heb is het uitstrooien van vijf kleine rotzaadjes van de Springbalsemien. Hier in het noorden ook wel Buurmansverdriet genoemd.
Waarom is er na het horen van die naam niet een lichtje bij me gaan branden?
We zijn nu twee jaar verder. Twee nazomers vol met prachtige bloemen, in wit, roze en bordeaux, een meter of anderhalf hoog!!
Zeg nu zelf, die zouden jullie ook niet kunnen uitrukken!

En dat is dus stom.
Ze hebben namelijk de vervelende gewoonte springend voor nageslacht te zorgen. Je knijpt op zo'n rijp zaaddoosje en ze vliegen heel grappig alle kanten op.
Meters ver. Met miljoenen.

Het volgend voorjaar loop je niet meer over gras, zelfs niet meer over mos, maar over miljarden kleine Buurmansverdrietjes.
Het komt niet meer goed tussen buurman en mij.

Het moge duidelijk zijn dat er ook onder planten heel veel intolerantie is. Mijn moestuin is dan ook tot de tanden toe bewapend. Ik ga daar als een voortvarende generaal te werk, met een compleet, milieuvriendelijk, wapenarsenaal!

Maar, niet alles is negatief!
Als oorlogsverslaggever kan ik de tuiniers onder jullie namelijk laten weten dat het agressieve Zevenblad het onderspit gedolven heeft tegen de geranium Macrorrhizum, een doodordinaire maar zeer makkelijk uit te trekken plant.
En daar word ik nou rustig van!