Een Piratenverhaal

Sst, kom eens! Ik zal jullie een geheim vertellen.
En dit keer niet een simpel geheim, zoals de verbergplek van mijn voorraad chocola, nee, dit keer gaat het om een Schat.
Eigenlijk een Schatkist.
Wij hebben namelijk een schatkist in huis en een gevulde bovendien!


De kinderen maken er de blits mee bij hun vrienden. Die natuurlijk allemaal willen weten hoe wij aan die schat komen. Dus moet ik dan wel weer in mijn vertelstoel bij de kachel gaan zitten.


Kijk, het zit zo.
Toen wij nog niet getrouwd waren, Houtman en ik, gingen wij eens op vakantie naar een eiland ergens in de Stille Zuidzee.
Daar liepen wij op een dag gezellig samen over het strand, een beetje te dollen, schelpjes wegschoppen, kokosnootje leegdrinken, je kent het wel.


We waren net op een heel rustig stuk aangekomen toen er opeens uit de zee een vreemde boot opdoemde. Er wapperde een zwarte vlag op met een doodskop.


Nou houden wij helemaal niet van het thema doodskoppen, dus we kropen snel weg achter een palmbosje.

Tot onze grote verbazing kwamen er een aantal dikke piraten uit de boot gestapt, met een zware kist tussen hen in.
Hoe wij wisten dat het piraten waren, vraagt dan altijd het bijdehandste jongetje van de groep.
Omdat ze een ooglapje omhadden, knul.

Die piraten dus, begonnen een groot gat in het zand te graven. Nu kun je meteen weten dat ik dit verhaal niet uit mijn duim zuig, want ik zag dat het losse zand dat de piraten uit de kuil schepten de hele tijd weer teruggleed en ik dacht nog bij mezelf: "Beetje domme piraten zijn dat, ietsje verder de palmbossen in en de grond zou al veel steviger zijn!"
Dat soort details verzin je niet.


Wij bleven met z'n tweeen natuurlijk heel stil staan toekijken. Je moet nooit tussen een piraat en zijn schat komen.

Na een poos werd de kist erin gelegd, ze keken nog eens snel om zich heen, één tekende op een slordig stuk papier, naar ik vermoedde, een schatkaart met de locatie erop en toen ging het zootje weer met het bootje de Oceaan op.

We hebben nog even overlegd of we misschien langs het lokale politiebureau moesten gaan, maar wees eerlijk jongens, wat hadden jullie gedaan?
We besloten dat het toch niet echt viel onder Gevonden Voorwerpen, het was natuurlijk allemaal Gestolen Waar van vele generaties piraten. Dus namen we het mee, waardoor het uiteindelijk een vakantie was die zichzelf terugbetaalde.

De kist staat sindsdien hier in huis, op een niet-opvallende plek. Hij is nog steeds niet leeg, tot groot ontzag van alle buurtkinderen.
Die er, één keer per jaar, en alleen als ze aardig zijn voor mijn kinderen, in mogen kijken. En alleen de allerleuksten mogen er mee spelen.