Repair Café

Het is weer januari, zucht.

In een ver verleden heb ik me voorgenomen deze maand maar te gebruiken om op te ruimen en schoon te maken. Niet met diepe gedachtes over een nieuw begin, maar gewoon heel praktisch: januari is mijn moppermaand, ik word knorrig van al die grijsheid en grauwheid buiten.
Dan kan ik maar beter nuttig knorrig zijn.

Dus ben ik nu alles aan het ordenen. Schoonmaken, opruimen of wegdoen. En als iets kapot is neem ik het mee naar het Repair Café.

 

Kennen jullie het Repair Café?
Dat is een plek waar je met je kapotte maar dierbare spulletjes heen kan en waar een leger vriendelijke vrijwilligers klaar staat om je te helpen bij het eventueel repareren ervan.
Dat doen ze omdat het heel aardige mensen zijn én omdat ze allemaal duurzaam leven heel belangrijk vinden. Het kost daarom ook niets (alhoewel een stuk chocola en/of een vrijwillige bijdrage in de onkostenpot heel welkom is).

In de afgelopen jaren schoten ze als paddenstoelen uit de grond, bijna alle grotere steden in Nederland hebben zo nu en dan een Repair Café.
Ik hou niet van paddenstoelen, maar ik ben dol op café's, dus heb ik mij maar eens aangemeld als vrijwilliger in Groningen.

Ik geloof niet dat het standaard is, maar ik viel met mijn neus in de boter. Het Repair Café in Groningen is te gast bij de Dovensociëteit en dat is tot wederzijds genoegen, geloof ik. In ieder geval kregen wij een fantastische lunch aangeboden en leerde ik tijdens het eten wat basisprincipes van de gebarentaal.
Ik kan al aardig wat dingen duidelijk maken, bijna allemaal direct gelinkt aan voedsel.

Ik werd ingedeeld bij de textieldames.
Niet alleen ik, maar alle vrouwelijke vrijwilligers zaten om diezelfde tafel. Met een naaimachine. En een doos lapjes en bolletjes wol.

Mochten jullie nu diep zuchten: de emancipatie is een groot goed en juist daarom kies ik graag mijn eigen weg. Ik hou niet van techniek en wel van textiel.

Ik had mijn viltnaalden en kistje met viltwol meegenomen. Dat was voor de meesten toch weer iets nieuws en zo kon ik, als beginneling, toch een beetje de blits maken.

Die middag repareerde ik twee jassen (winkelhaken), een rugzak (losse schouderriem) en drie truien, waarvan er één in een mottenkolonie had gelegen. Het duurde even (en ik moet het zeggen, er is ook voor recyclen een grens) maar hij veranderde langzaam in een winterse trui met leuk sneeuwvlokjesmotief.

De tweede trui had (gelukkig) maar één gat en kreeg een bloem. De derde trui had geen gat maar vond de bloem zo leuk dat ze er gewoon eentje op haar schouder wilde.

Ondertussen werden aan andere tafels lampen, naaimachines, broodroosters en zelfs fietsen gerepareerd! Niet alles lukte, het zijn tenslotte allemaal vrijwilligers, maar de stemming zat er goed in, bij de reparateurs én bij de klanten.
Ook bij onze gastheren en -dames van de Dovensociëteit trouwens, want die deden lustig mee.

Heb je een Repair Café in de buurt? Ga er eens langs met iets wat je anders had moeten weggooien.
Of kom een middag je talenten aanbieden.
Het ging natuurlijk om duurzaam leren denken. Maar het bleek daarnaast een inspirerende ontmoeting tussen heel diverse mensen!