Onze Wereld

Sorry lieve lezers, dit wordt een Filosofisch Bericht.
Je mag hem natuurlijk overslaan, maar je mag me ook aanvullen. Of corrigeren, vooruit, ik zal niet kinderachtig zijn.
Waarover wil ik nu graag met jullie van gedachten wisselen?
Nou dit:

We leven in spannende tijden, de manier waarop wij met elkaar leven en communiceren verandert razendsnel.
Wij doen dat samen, wereldwijd, met onze blogwereld en de social media. Misschien is het nog niet overal doorgedrongen ("Pinterest, wat is Pinterest?"), maar hier op het internet gebeurt het.

ketting van viltrollen, Eexterhout

Modes ontstaan, groepen, trends en initiatieven worden geboren. Rages komen en gaan wereldwijd (cupcakes werden popcakes en nu wil iedereen opeens macarons).

macarons, duidelijk recept hier

Ideeën en inspiratie gaan sneller dan het licht en vormen samen het beeld van onze wereld.
Modeontwerpers en interieurstylisten halen hun inspiratie uit al die ongelooflijk creatieve en originele blogs, youtube-filmpjes en Pinterest boards.

bloemenkleed van Marijke, gehaakt

deken van Hanny, gesponnen, gebreid

Ik filosofeer nog even door, vandaag ben ik alleen creatief met de geest, dat mag ook wel eens.
Denk maar mee en corrigeer me waar nodig.

         ketting van wolschijfjes, Eexterhout     

bloemen van vilt en dekens, Eexterhout

Dankzij het internet en de Wiki-golf delen we dus steeds meer met elkaar. Denk aan al die mensen die elkaar op het internet opzoeken, volgen, steunen en inspireren. Wereldwijd stroomt kennis en informatie heen en weer.

wolprojecten van Jannetje (Viltwerkplaats Gieten)

Waar vroeger informatie de macht bepaalde (de autoriteit van de dokter) kan nu iedereen die kan lezen en over internet beschikt die informatie krijgen. En informatie geven.

viltkraag van Hindre

Dat is leuk, want opeens is de mensheid samen één denkend organisme, één groot brein waar wij allemaal ons pixeltje (om een passende term te gebruiken) aan bijdragen. Als individu hoeven we niet alles te begrijpen, maar samen overstijgen we de tekortkomingen van de enkeling.
We versterken elkaar en bouwen verder op elkaars ideeen.

trui van Marianne, gesponnen, gebreid

omslagdoek van Agnes, plantaardig geverfd, gesponnen, gebreid

Ik schiet nog even door.
Door deze samenwerking en kennisoverdracht komen we eindelijk op een punt waar de globalisering al tientallen jaren naar toedrijft: we ontmoeten de wereld op het internet, de wereld wordt ons vertrouwd want we communiceren ermee, we raken erbij betrokken, het krijgt een gezicht.
En iets wat een gezicht heeft gekregen en vertrouwd is roept minder angst op en minder angst betekent meer tolerantie en - hoe snel ga ik nu? - minder ruzie en minder oorlogen.  Hoera!

Zo, dat is maar weer gezegd.

kleed van Jet, geverfd, gesponnen, gebreid

Zon op het water

Als ik nu naar buiten kijk, regent het. Dit is dus een goed moment om over de zon te bloggen.
Nou, vooruit, zon en water samen.
Een poos geleden gingen wij met pubers en al op bezoek bij een dierbaar familielid die met zijn zeilboot in Bruinisse lag.
Ja, dat is inderdaad aan de andere kant van de wereld, vooral gezien vanuit de Drentse hoek.
Dat geeft op zich niets, het kan werkelijk heel aardig zijn aan de andere kant van werelden.

Dat bleek ook dit keer weer want het was een prachtige dag en Bruinisse heeft een leuk haventje met oude vissersboten, dus was het geheel bevredigend vakantie-achtig.

We hebben een klein stukje gevaren. Net genoeg. Geen gedoe met masten en balken die over je hoofd heen en weer zwiepen en touwen die dan weer los, dan weer snel vastgezet moeten zijn.
Gewoon op de motor en met blijvend uitzicht op de koeien en boerderijen.
En zon op het water.

Dat uitzicht is heel belangrijk. Ik ben dol op varen, zolang ik erbij kan zitten (of liggen), een picknickmand onder handbereik heb, er een zonnetje op mijn bol schijnt maar vooral zolang ik maar uitzicht heb op weelderig groen.

Kijk, ik kom dan wel uit een zeilende familie, maar dat zegt niets. Ik durf hier zelfs te zeggen dat ik uit een extreem sportieve familie kom en voor diegenen die mij kennen is dat natuurlijk een lachertje, haha, Kyroushka en sport. Dat is zoiets als chocola en lijnen. Als madeliefjes en een grasmaaier. Als bijen en pesticide. Snap je?

We eindigden de dag met een bordje vis in het havencafé.

Dat was alles, niets meer en niets minder, geen moraal, geen creatief idee, gewoon een zonnige vakantiedag.
En jullie?

Campingleven

Wie van jullie is deze zomer ook in Nederland gebleven? Wie heeft zich niet laten ontmoedigen door de slechte en koude start van de zomer?
Nu lachen wij in onze vuistjes, want die lui die zo nodig naar Mexico, Namibie en India moesten hebben deze laatste heerlijke Hollandse zomerweken toch maar mooi gemist.

Wij zaten deze tropische tijd uit op de leukste camping van Nederland (nee, ik zeg het niet) en waren daar helemaal los van de rest van de wereld.
Die heb je ook niet nodig, want zo'n camping is een wereld op zich. Eigenlijk de ideale afmeting voor een mens, ik weet zeker dat we niet gebouwd zijn om het leed van zeven miljard mensen op de schouders te dragen. Gewoon een camping (of een dorp, maar eigenlijk komt dat op hetzelfde neer) met alle lief en leed is genoeg.
En geloof me, lief en leed is er! Vooral als je met pubers campeert. Want dat zijn de jaren waarin hormonen de regels bepalen.

Mijn Houtman en ik, al geruime tijd uit die storm van emoties, hebben achter onze boeken met verbazing het hele spectrum van gevoelens gadegeslagen. Ik mag hier niet uitweiden over alle drama's, als ouder heb je geheimplicht, maar het was boeiend en leerzaam.

Ondertussen maakten wij leuke tochtjes door de omgeving:  prachtige tuinen, oude boerderijen.

 Natuurlijk met picknick.

Onze dierbare caravan was in deze weken ons huis.
Da's niet cool, ik weet het, maar mij krijg je niet meer in een tent. Als kind moest ik mee, ieder jaar weer met de lelijke eend naar Frankrijk, want dat deed iedereen in die tijd.
Altijd op hetzelfde lekke luchtbed. Die moest halverwege de nacht nog een keer worden opgeblazen, dan haalde je de ochtend net.
Ook regende het veel in Frankrijk in die jaren. Dat kan een beetje overdreven klinken, maar in ieder geval lekte niet alleen mijn luchtbed.

Gelukkig wierp het Lot ons een aantal jaren geleden een kleine, oude, maar erg comfortabele caravan in onze schoot (dank je wel, Juul!).

Ik sloeg direct aan het inrichten: tafelkleedje, kussentjes, fruitschaaltje...

Vroeger heb ik altijd al een poppenhuis willen hebben, maar die kreeg ik nooit. Uiteindelijk heb ik in mijn kledingkast maar een plank voor Barbie ingericht, tafeltjes van luciferdoosjes, houten klosjes als krukjes en een oogbadje als wc.
Nou moet ik wel oppassen, want dit zijn eigenlijk persoonlijke ontboezemingen die niet geschikt zijn voor het Internet.

Hoe dan ook, ik heb nu eindelijk mijn poppenhuis. Met poppenpannetjes en een poppenservies. En poppenhanddoekjes.

En wat Barbie en ik vroeger nooit hadden heb ik nu wel: een droog bed, een echt leeslampje en een koelkastje op grijpafstand.