Tuinieren

Als er één spreekwoord is dat voor de tuin geldt dan is het wel zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Heel confronterend, want ik ben dus zo'n Zachte Heelmeester.
Wat doen jullie als je in je moestuin een aantal vingerhoedskruiden ziet staan, klaar om de lucht in te schieten met hun prachtige bloemetjes? Wegrukken?

Nee, natuurlijk niet, ik geloof nooit dat jullie dat zouden doen. Jullie zouden ze, net als ik, stuk voor stuk uitgraven en ergens anders in de tuin weer planten.
Alle tweehonderdvierendertig.

En die melde dan, die zo mooi, roodpaars, met zijn duizenden in het bedje staan dat ik de stokbonen had toebedacht?
Weten jullie wel hoe prachtig die kleur is met de zon erop?

Bovendien kun je melde eten. Smaakt nog niet eens zo gek, gesnipperd in de sla of lekker gestoofd met knoflook.

Of die boerenkool van vorig jaar, waarvan er nog een paar zijn blijven staan en die opeens gingen bloeien?
Geel, één van mijn lievelingskleuren. Trek je ook niet zomaar uit.

Dan heb je nog de Oosterse papavers, ongelooflijk mooi van kleur, tenminste, die éne dag dat ze allemaal open staan te lonken.
Want de dag na het opengaan regent het. Altijd. Al jarenlang.

regenwolken...

Vervolgens heb je die zotte stompjes die blijven staan en waaronder de bladeren langzaam en lelijk vergelen.

Nee, het is kommer en kwel, die tuin.
Vol met stinkende wonden.