De Zevende Bijeenkomst, mét krans.

Het was toch echt lente...

Ik dacht nog bij mezelf,  ik ga dit keer niet over onze Dutch Swappersbijeenkomst schrijven. Diegenen die dat willen lezen waren daar (op een paar na) hoogstwaarschijnlijk allemaal zelf aanwezig en waarom zouden we al die anderen de ogen uitsteken met verhalen over vilten sjaals, gebreide mutsjes, voetenbankjes en lentekransen die rondgingen.
Om maar niet te spreken van de prachtige zepen en lippenbalsems (die nu in grote getale bij mij in de badkamer liggen!).
Ook heeft niemand er waarschijnlijk nog behoefte aan om te horen over de vriendschappen voor het leven, de inspiratie en het vele lekkere eten.
Heel begrijpelijk.

Dat er daarentegen weer dingen gezegd zijn en emoties getoond werden waarvoor ik me nu nog geneer, zal ik uit eigenbelang maar snel in de doofpot stoppen.
Man, man, wat haalt dat Spel toch het slechtste in een mens naar boven.

Dus, om jullie aandacht snel af te leiden: de Lentekrans.

De Lentekrans mocht hier in huis, zoals gezegd, maar tijdelijk hangen. Hij (of is een krans een zij? Hmm, ik denk het wel: zacht en rond, dat kan alleen maar vrouwelijk zijn...) heeft nu via het Spel een goed tehuis gekregen bij Joyce.

Raak je geinspireerd, maak dan bijvoorbeeld een zomerkrans met zonnebloemen. Of een herfstkrans (als je net zo langzaam bent met sommige projecten als ik...).
Ik had nog een kerstkrans van vorig jaar liggen (waar ik merinowol omheen gevilt had), vandaar de rode ondergrond, maar je begint dus gewoon met een strokrans.

Van een oude deken in zachtgeel knipte ik stroken van zo'n 6 cm breed. Ik naaide de uiteinden aan elkaar tot ik een strook had van ongeveer 2 meter lang.

Die wikkelde ik om de krans heen, zo strak mogelijk zodat het een stevige ondergrond zou vormen voor de bloemen (of misschien vilten eikenblaadjes en eikeltjes, als het tegen de tijd dat je dit leest herfst is).
De lengte van de strook hangt af van hoe strak je wikkelt, dus probeer hem eerst even uit.
Het einde met een paar steekjes vastzetten.

Uit een fantastische groene deken knipte ik lange dunne blaadjes (het moet natuurlijk wel botanisch correct zijn! Dus bij eikeltjes geen narcisbladeren graag!).
Die naaide ik er losjes met een rijgsteek op.

De narcissen zelf knipte ik uit gele en oranje stukken dekens.
(Ja, ik heb onderhand een hele verzameling dekens. Maar kijk in kringlopen eens uit naar een wollen deken met verschillende kleuren, daar kan je alles mee doen en jij houdt dan nog gewoon ruimte over in huis...)

De buisjes van de narcissen zijn wat gekarteld en een narcis heeft zes bloemblaadjes. Die zette ik vast met de jullie onderhand overbekende festonsteek.

Nog een paar narcissen in knop, waarvoor ik om een opgerold buisje weer een stukje (zachtgroen) deken naaide.

 
Nog een gehaakt lusje eraan zodat zij ook opgehangen kan worden en ziehier onze krans.
De Lente kan eindelijk beginnen.

Pasen

Ik vind Pasen een zwaar onderschat feest.
Ten eerste lijkt mij de opstanding van Christus een groter wonder dan zijn geboorte, hoezeer ik ook van Kerst hou.
Ten tweede is het het startschot van de Lente en dat is ieder jaar ook weer een wonderbaarlijke ervaring. Dan ben ik opeens helemaal in de ban van sneeuwklokjes, crocussen en narcissen. Ik lig met mijn camera op mijn knieen in het gras om ze van onderaf te kunnen bekijken, zo mooi!

De Winterkrans aan de keukendeur mag tijdelijk plaatsmaken voor een Lentekrans. Waarom tijdelijk? Dat leg ik volgende keer uit...

Ten derde kun je nu eindelijk ongegeneerd net zoveel eieren eten als je wilt, of het nou kippeneieren zijn of (niet onbelangrijk) chocolade-eieren (het liefst melk, gevuld met chocolademousse, van de Hema).

Ten vierde, naast alle voordelen iets van praktischer aard, het is het beste moment om je huis en werkplaats weer eens op te ruimen.
Nou, dat hebben we geweten hier.
Houtman kreeg opeens de geest (terwijl dat weer meer bij Pinksteren zou moeten horen...) en verbouwde een wand van zijn (meestal zéér rommelige en daarom zo zelden gefotografeerde) werkplaats om tot een gelikte museumwand.

Inclusief een jaren-vijftig dressoir die iemand weg wilde doen. (Maar dan ken je Houtman nog niet. Die zag daar direct mogelijkheden in. Hij haalde de poten ervan af, verwijderde de houtworm (wat nou, zielig!) en hing het geheel op werkhoogte tegen de nieuwe museumwand.)
Kaarsje erbij, potje thee, helemaal gezellig.

En omdat dat aanstekelijk werkt, ging ik ook maar aan de slag met mijn werkplek. Ik heb eerst weer eens alle dekens, zakken met schapenvachten en manden met wol gesorteerd. Op kleur natuurlijk, want ik hou van orde, dat weten jullie.

 

Alle kussens die klaar zijn liggen nu weer netjes op het zoldertje! Samen met de dekens.

En dan schijnt de zon opeens naar binnen. Door ramen waar je eigenlijk al een paar maanden niet meer doorheen gekeken hebt. Oeps.
En je loopt de trap op, die normaal gesproken zachtgeel is. Maar daar zijn de afgelopen maanden heel wat pubers met vriendjes en modderlaarzen over heen en weer getrokken. Oeps.
En je ploft opeens ook niet meer zo lekker in al die warme wollen kussens op die bank, omdat er dan direct een grote wolk winterstof uit ontsnapt.

Kortom, van het één komt het ander, het is duidelijk tijd voor een Grote Lenteschoonmaak!
Het zit in de genen, met Pasen moet alles op zijn Paasbest. Onontkoombaar.
Dus zucht ik maar eens diep. Schouders recht, borsten vooruit en aan de slag.
En als jullie vanaf nu weken niets meer van me horen dan weten jullie waar het aan ligt.

Het is Lente.

Gezellige Groepjes

Ik ben een groepjesmens.
Ik weet niet hoe het jullie vergaat (ik verdenk enkelen van jullie toch ook wel van wat groepsgedrag), maar ik kom helemaal tot mezelf als ik weer zo'n gezellige bijeenkomst heb. Iedereen tegelijk aan het woord, niemand luistert naar elkaar, heerlijk.

Ten eerste is daar mijn Wolcafé.
Dat klinkt al naar kletsen en drinken, dat doen we dus ook, alleen geen bier maar thee. Liters thee en een dik stuk zelfgemaakte taart. Want - waarom weet ik niet - maar al mijn wolvriendinnen houden van taarten bakken!
Ikzelf iets minder, maar dat maak ik weer goed door ze heel graag te eten. Je hebt in deze wereld nu eenmaal bakkers én eters nodig. Zonder de één kan de ander niet bestaan.
Naast die thee en taart zijn we trouwens heel erg creatief en inspirerend bezig, hoor.
Het is hard werken op het Wolcafé.

Spingroep 1

Ten tweede heb ik mijn beide Spingroepen.
Ja, inderdaad, twee. Ik heb me er al uitgebreid voor verontschuldigd, dus daar maak ik geen woorden meer aan vuil.
Behalve dat het spinnen zelf mij nog niet echt wil lukken.
Dat kan aan mij liggen, maar waarschijnlijker aan mijn spinnewiel, die piept en kraakt en zucht. Ik doe mijn best en probeer het te compenseren door nog maar eens een kopje thee rond te schenken.
Ook hier dus weer: hard werken.

Wat er daar zoal op die kist staat?

Dit.

Dan heb ik mijn Chocoladeclub.
Hier gaat het enigszins mis. We doen namelijk weinig anders dan kletsen, vooral over het Wereldnieuws in ons kleine Drentse Dorp. Daarbij eten we een redelijke hoeveelheid chocola. Want dat is natuurlijk de kernzaak in een Chocoladeclub.
We wisselen de ontmoetingsplek af en de gastvrouw zorgt voor minstens een meter chocola op tafel. Dit doen wij ongeveer één keer in de maand.
Sommigen van ons zijn inderdaad niet superslank.
Maar sommigen ook weer wel,  hier wordt dus verder niets bewezen.

Tenslotte hoor ik nog bij de Dutch Swappers.
We zijn onderhand toe aan onze zevende bijeenkomst, altijd dolle pret en wéér met het Grote Spel (zie hier en hier) en ook wéér met heel veel lekker eten, want iedereen neemt wat mee.

Dutch Swappers, zesde bijeenkomst

Binnen die Dutch Swappers heb ik nu ook nog eens mijn Rokjesgroep, toe maar!

Nu ik dit alles weer eens nalees zie ik tot mijn grote schrik een rode lijn in al mijn groepjes.

Niet de creatieve gedachtes, niet het leerzame samenzijn, niet de stimulans tot verdieping!
Nee, in de kern blijkt het enkel en alleen maar te gaan om ... lekker eten.
Oei. 

Chocoladeclub