De puberende tuin

wilde haren

Als ik zeg dat mijn tuin mijn derde kind is, dan meen ik dat echt.
Ik bots soms behoorlijk met mijn twee pubers en hetzelfde gebeurt op dit moment met mijn tuin.

Mijn tuin zit in de puberteit, dat is wel duidelijk.

Dus probeer ik, op begripvolle wijze, grenzen aan te geven. Ik heb begrepen dat je volgens de huidige opvoedmethodes zo met pubers om moet gaan.
Voor een beter inzicht heb ik kortgeleden ook mijn moeder eens uitgehoord over de manier waarop zij mij dacht te moeten opvoeden.
Uiteraard de bekende drie: Reinheid, Rust en Regelmaat. En daarnaast laten huilen, vooral niet verwennen. Goed voor de longen en goed voor de karaktervorming.

Het verklaart in ieder geval een boel over mijn karakter.

Onze opvoedmores zijn in de loop der jaren toch wel enigszins veranderd. Misschien iets teveel, denk ik wel eens, als ik mijn pubers achter hun beeldschermen probeer los te weken om hun kamers op te ruimen of de afwas te doen.

Maar goed, we moeten het nu eenmaal met de tegenwoordige manieren doen, dus je geeft ze de ruimte om zich te ontwikkelen, binnen de bepaalde grenzen.

begrensde Borage

Laat dat nou al sinds Mien Ruijs een bekend fenomeen zijn in de tuinmode! Binnen strakke hagen krijgen planten alle vrijheid. 

Maar net als bij mijn pubers probeert mijn tuin op alle mogelijke slinkse manieren die grenzen te overschrijden. Als ik maar even niet oplet heb ik alweer een stuk terrein verloren.
Twee weekjes weg en je staat, verbijsterd, bij je tuinpoortje.
Is dit mijn tuin?

Klimhortensia

Vuurdoorn (die van Doornroosje)

Maar als er iemand langskomt die het waagt iets te zeggen over gebrek aan orde en autoriteit, iets van zachte heelmeesters en stinkende wonden, dan kan ik daar uitermate kribbig op reageren.

Blijf af. Geen kritiek op mijn kinderen.

Maar ze hebben natuurlijk gelijk. Ook mijn puberende tuin heeft Leiding nodig.



Daarom wil ik nog wel eens een middag met snoeischaar en zaag tekeer gaan. Dan kom ik in een flow en dan is er geen takje meer veilig. Ik begint met één en kan vervolgens niet meer stoppen.

Een eh... gesnoeide Buxus.

's Avonds, als het gaat schemeren en het weer eens veel te laat is om nog een fatsoenlijke maaltijd te bereiden (pizza!) kom ik weer tot mezelf en kijk ik geschokt om me heen.

Overal gaten, kale plekken, losliggende planten (waarvan ik op dat moment oprecht denk dat ik ze nog ergens anders ga planten) en een berg snoeihout.



Dan krijg ik spijt.
Net zoveel spijt als wanneer ik, getergd door het zoveelste voorval met mijn pubers, doorsla en in volle drift dingen schreeuw over de jeugd van tegenwoordig en hoe het vroeger anders was en dat ze nu, hup, naar hun kamers moeten om daar eens ernstig over na te denken.

Terug jij, binnen de grenzen!

Maar zowel tuin als pubers zijn veerkrachtiger dan ik denk. Na een moment van inkeer worden toch alweer vrij snel de grenzen opgezocht. Tot de volgende uitbarsting.



Ik hou heel veel van mijn pubers en ik hou ook veel van mijn tuin.
Ik kan naar ze kijken en vertederd zijn. Ik zie hun ongebreidelde groei. Ik zie dat het hier en daar ietwat uit balans gaat. Ik zie ook de kleine oneffenheden, de jeugdpuistjes die bij hun leeftijd horen.

Groot Hoefblad

Ik zie het met liefdevolle ogen.

En net als je denkt dat je ze nu toch wel kent, tuin en pubers, komt er opeens iets onverwacht moois naar boven.

Dat maakt dan al het bloed, zweet en de tranen weer goed:


Roze bonen, dank je wel, Marieke!