Reizen

etalage van een Japans restaurant

Ik heb blijkbaar op reis een soort uitstraling waar ouderen en buitenlanders door worden aangetrokken.
Op een luchthaven in Noorwegen wilde een onhandige man uit Eritrea, die ik hielp met het opruimen van zijn gebroken fles whisky, ogenblikkelijk met me trouwen.
We zaten drie uur in dezelfde trein en hij heeft echt zijn uiterste best gedaan.

Bij de welbekende vertragingen van de Nederlandse treinen loopt er op de perrons steevast een lange sliert verdwaalde buitenlanders achter me aan, ogen strak op mij gericht.
Er komt duidelijk een soort van ontreddering over mensen als ze op reis zijn in een vreemde omgeving.

Ik snap dat goed, ik heb het zelf namelijk ook regelmatig. Vooral op metrostations in Zuid-Korea (waar ik de logica nog steeds niet van doorzie), in Japanse badkamers en op huishoudelijke markten in Mexico.

Een Japanse WC is een belevenis op zich. Het heeft in de loop der tijd de vorm aangenomen van een soort ruimteschip met allerlei knopjes en hendels waar je eerst rustig - nog voordat je op de bril plaatsneemt - een kleine studie van moet maken.

Dat je nog even niet moet gaat zitten wordt duidelijk zodra er bij bepaald knopjes opeens allerlei sproeiertjes in verschillende richtingen in werking treden. Bij de ene knop staat een gestyleerd vrouwtje en bij de andere herken ik toch duidelijk een paar billen.

Weer een andere knop beheerst een ingenieus verwarmingssysteem van de wc-bril, met als keuze matig, warm of heel warm.
Het grappigste knopje vond ik degene die plasgeluiden regelde. Ik vermoed dat dat ingegeven is door het extreme Japanse gevoel van gêne:  tijdens het kunstmatige plasgeluid valt je eigen gespetter niet meer op.

Zo'n Mexicaanse huishoudmarkt staat hier lijnrecht tegenover.
Een wirwar van paadjes, mensen, eettentjes, geuren, kleuren en geluiden.
Hier de afdeling Pinata's:

Tussen de miljarden kraampjes met keurig opgestapelde tomaten, uien, avocado's en intrigerend onbekend fruit, verlies je al snel alle gevoel voor tijd en ruimte.

Bij de vleesafdeling wordt dat nog eens versterkt.

Kortom, reizen is een avontuur en dat kan behoorlijk inspannend zijn.

Ik begrijp het nu helemaal. Als ik weer eens een verloren Japanner in de trein tegenkom dan neem ik hem direct onder mijn hoede.
Maar niet verder dan de deur van de badkamer.