De creatieve avonturen van een Wolvrouw (meestal) en een Houtman (zo nu en dan)

.


zaterdag 9 juni 2012

Een Sentimenteel Bericht


Ik heb kinderen. Daarom huil ik tegenwoordig om alles.
Als ik hoor dat een hond uit de auto was gezet en die auto wanhopig achterna rende.
Als ik hoor dat minderjarige asielzoekers ons land uit moeten.

Eigenlijk kan ik ook geen TV meer kijken. Er zijn zelfs reclames waar ik niet meer met droge ogen naar kan kijken!
En een robotje dat alleen op de wereld achterblijft in een ongeloofwaardige bioscoopfilm leidt bij mij tot een tranenvloed.


Het is een handicap, geloof me.

In mijn familie is het echter schering en inslag.
Als kinderen ondergingen wij al gelaten de emotionele begroetingen van oma's en oudtantes. Mijn moeder moet tegenwoordig steeds vaker een traantje wegpinken.
Het schijnt een erfelijke kwestie te zijn, ik maak mij dan ook ernstig zorgen over mijn toekomst.

Diezelfde sentimentele afwijking houdt ook in dat ik moeite heb met weggooien.
Hebben jullie dat nou ook?
Alles waar maar een zweempje herinnering aan zit, stop ik in een lade of in een speciale doos. De oude dekens van mijn oma liggen hier nog op de bank.


Gelukkig hebben wij een zolder. Met heel veel dozen. Met heel veel oude herinneringen erin.
En alhoewel ons huis redelijk veel muren heeft, hangen ze allemaal vol. Van de schilderijen van mijn overgrootvader tot en met de tekeningen en plakseltjes uit alle leeftijdsfases van mijn pubers.



En wat dacht je van hun vele viltprojectjes? Een wolmoeder heeft natuurlijk wolkinderen.

vilten bloem, broche en ketting
De onvermijdelijke beschilderde mokken?


En foto's! Jongens, wat was ik blij toen het digitale fototijdperk aanbrak.
Ik zweer het je, het scheelt een boel ruimte... Nu heb ik gewoon een grote kist met een tiental kleine kistjes met ieder een miljoen CD-roms propvol met foto's.
Elke gebeurtenis moet worden vastgelegd, hier bij ons. En dan maak ik natuurlijk een aantal foto's van hetzelfde moment, met de gedachte dat ik daar later de beste uithaal en de rest delete.

Helaas, ik kan, als puntje bij paaltje komt, niets deleten...
Want mijn kinderen staan erop. En je kinderen delete je niet.


Het ouderschap is niet geschikt voor watjes..

10 opmerkingen:

  1. Ik delete alleen de foto's waar de kinderen onscherp op staan, de rest bewaar ik ook. Duizenden foto's van dat lieve grut. En weggooien komt in mijn familie ook niet voor: oma, moeder en ik. Mijn oma bewaarde stapels met kwarkbakjes. We gebruikten er wel eens 1 in de zandbak en 1 in de rivier maar de rest stond daar maar te staan. Planken vol. (dat doe ik niet hoor :) )

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh Kyra wat herkenbaar! Ik bewaar ook alles uit sentimentele overwegingen, echt zo erg. Ik heb een hele grote zolder maar die staat ook heel erg vol. Ik probeer nu wel met iets meer beleid de dingen te bewaren want de laatste keer dat ik ging verhuizen heeft bij mijn hulptroepen die zelfde zolder echt trauma's veroorzaakt: zoveel dozen met 'belangrijke' dingen hadden ze echt nog nooit bij elkaar gezien..... En ze moesten eens weten hoeveel ik al weggedaan had toen......

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Prachtig die muur vol kindertekeningen! Waarom zou je iets weggooien als je het ook zo kan tentoonstellen?!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik wist dat ik niet de enige was, maar het is toch goed om te horen! Kwarkbakjes en overvolle zolders. Zelfs Socrates had er al last van. Toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. dank je voor je lieve berichtje.. en ook hier dozen vol herinneringen! Heerlijk! ;-)
    liefs, Nancy

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ook al heb ik (nog) geen kinderen, ik vind het heel herkenbaar! Ik ben een enorme huilebalk als het gaat om tv en ga me veel te snel hechten aan karakters uit boeken. Helaas woon ik niet groot en kan ik dus niet veel bewaren, maar bij mijn moeder staat ook nog een hoop! Je zal het maar ooit nodig hebben...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi lieve Kyra,
    Vreselijk moeilijk, weggooien. We hebben er de meeste woordenwisselingen over thuis. Ik heb wel eens zitten huilen naast 3 dozen met middelbare schoolspullen: Ik kan dat meisje wat ik toen was toch niet zomaar naar de stort brengen....ze staan er nog die 3 dozen.
    Liefs uit Middelburg XX Addy

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Misschien is het toch niet zo heel erg, die dozen op je eigen of je moeder's zolder.
    Ach, laten we het maar gewoon blijven doen. En zo nu en dan een vriendelijk ochtendje tussen de herinneringen doorbrengen. Om vervolgens, met spinnewebben in het haar, weer volop verder te kunnen in het leven van alledag.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Niet naar UP! gaan kijken!
    Als je het al niet droog kan houden bij een robotje.
    Of komt deze waarschuwing te laat?

    Minigroeten,

    Jet.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ach ja, UP! Twee keer gezien, twee keer zitten janken. Vreselijk.

    BeantwoordenVerwijderen