Het Paard van Zuidlaren

Het is weer zover. Een groep Wilde Vrouwen heeft hier in de buurt een paard bekleed.
Ze vonden het arme dier te bloot.

Dat het paard al decennialang tot ieders tevredenheid in deze conditie op de brink staat (waar jaarlijks ook nog eens duizenden toeristen langslopen) was geen excuus.

Daar bleef het niet bij. Want als Breisters eenmaal Wild worden, dan gaan ze door.
Dus ook de bomen tegenover de lokale bank moesten eraan geloven.

Ik ken een aantal van de deelnemende dames en ik kan jullie verzekeren dat ze stuk voor stuk buitengewoon aardig en sociaal zijn.
En ook geen uitgesproken hekel hebben aan blote paarden.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De sokken waren klaar. De truien vergeven.
Dan is het slechts een kwestie van tijd totdat er iemand een Wild Breien-project opstart.

Het waren Lucy en Hindre die er dit keer mee begonnen.
Ze organiseerden bijeenkomsten. Daar werd gekletst en gelachen. En er ontstonden lappen, heel veel  lappen, gehaakt en gebreid! Die uiteindelijk rond beeld en boom werden vastgenaaid (zo gaat dat dus).

Ik vind het heel leuk, ik kan niet anders zeggen. Ik hoop daarom dat het ook in andere sectoren binnendruppelt. In de huizenbouw bijvoorbeeld. Of in onze interieurs. Trouwens, kleding mag ook wel wat vrolijker.
Laten we het leven gewoon wat meer versieren!

Wild Breien is een actie vanuit de tijdsgeest, een creatieve uitlaatklep, zeg maar. Het is Kunst!
Meer Kunst dan er in menig galerie ligt te verstoffen. Ik hou echt van kunst, maar ik vind de kunstwereld soms net het sprookje van de Kleren van de Keizer.

Mochten jullie dat sprookje niet kennen, het gaat over de IJdele Keizer die dacht dat hij dure kleren had gekocht die alleen slimme en ijverige mensen konden zien. Niemand zag wat, hij liep gewoon in z'n blootje, maar niemand durfde het te zeggen, ze spraken elkaar allemaal na. Ziehier een linkje.

Zo heeft Zuidlaren, dat al bekend staat om zijn Sprookjeshof, er weer een sprookje bij.
Dankzij de Wilde Breisters.

foto's van Hanny Berenschot