Reizen

etalage van een Japans restaurant

Ik heb blijkbaar op reis een soort uitstraling waar ouderen en buitenlanders door worden aangetrokken.
Op een luchthaven in Noorwegen wilde een onhandige man uit Eritrea, die ik hielp met het opruimen van zijn gebroken fles whisky, ogenblikkelijk met me trouwen.
We zaten drie uur in dezelfde trein en hij heeft echt zijn uiterste best gedaan.

Bij de welbekende vertragingen van de Nederlandse treinen loopt er op de perrons steevast een lange sliert verdwaalde buitenlanders achter me aan, ogen strak op mij gericht.
Er komt duidelijk een soort van ontreddering over mensen als ze op reis zijn in een vreemde omgeving.

Ik snap dat goed, ik heb het zelf namelijk ook regelmatig. Vooral op metrostations in Zuid-Korea (waar ik de logica nog steeds niet van doorzie), in Japanse badkamers en op huishoudelijke markten in Mexico.

Een Japanse WC is een belevenis op zich. Het heeft in de loop der tijd de vorm aangenomen van een soort ruimteschip met allerlei knopjes en hendels waar je eerst rustig - nog voordat je op de bril plaatsneemt - een kleine studie van moet maken.

Dat je nog even niet moet gaat zitten wordt duidelijk zodra er bij bepaald knopjes opeens allerlei sproeiertjes in verschillende richtingen in werking treden. Bij de ene knop staat een gestyleerd vrouwtje en bij de andere herken ik toch duidelijk een paar billen.

Weer een andere knop beheerst een ingenieus verwarmingssysteem van de wc-bril, met als keuze matig, warm of heel warm.
Het grappigste knopje vond ik degene die plasgeluiden regelde. Ik vermoed dat dat ingegeven is door het extreme Japanse gevoel van gêne:  tijdens het kunstmatige plasgeluid valt je eigen gespetter niet meer op.

Zo'n Mexicaanse huishoudmarkt staat hier lijnrecht tegenover.
Een wirwar van paadjes, mensen, eettentjes, geuren, kleuren en geluiden.
Hier de afdeling Pinata's:

Tussen de miljarden kraampjes met keurig opgestapelde tomaten, uien, avocado's en intrigerend onbekend fruit, verlies je al snel alle gevoel voor tijd en ruimte.

Bij de vleesafdeling wordt dat nog eens versterkt.

Kortom, reizen is een avontuur en dat kan behoorlijk inspannend zijn.

Ik begrijp het nu helemaal. Als ik weer eens een verloren Japanner in de trein tegenkom dan neem ik hem direct onder mijn hoede.
Maar niet verder dan de deur van de badkamer.

Het Paard van Zuidlaren

Het is weer zover. Een groep Wilde Vrouwen heeft hier in de buurt een paard bekleed.
Ze vonden het arme dier te bloot.

Dat het paard al decennialang tot ieders tevredenheid in deze conditie op de brink staat (waar jaarlijks ook nog eens duizenden toeristen langslopen) was geen excuus.

Daar bleef het niet bij. Want als Breisters eenmaal Wild worden, dan gaan ze door.
Dus ook de bomen tegenover de lokale bank moesten eraan geloven.

Ik ken een aantal van de deelnemende dames en ik kan jullie verzekeren dat ze stuk voor stuk buitengewoon aardig en sociaal zijn.
En ook geen uitgesproken hekel hebben aan blote paarden.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De sokken waren klaar. De truien vergeven.
Dan is het slechts een kwestie van tijd totdat er iemand een Wild Breien-project opstart.

Het waren Lucy en Hindre die er dit keer mee begonnen.
Ze organiseerden bijeenkomsten. Daar werd gekletst en gelachen. En er ontstonden lappen, heel veel  lappen, gehaakt en gebreid! Die uiteindelijk rond beeld en boom werden vastgenaaid (zo gaat dat dus).

Ik vind het heel leuk, ik kan niet anders zeggen. Ik hoop daarom dat het ook in andere sectoren binnendruppelt. In de huizenbouw bijvoorbeeld. Of in onze interieurs. Trouwens, kleding mag ook wel wat vrolijker.
Laten we het leven gewoon wat meer versieren!

Wild Breien is een actie vanuit de tijdsgeest, een creatieve uitlaatklep, zeg maar. Het is Kunst!
Meer Kunst dan er in menig galerie ligt te verstoffen. Ik hou echt van kunst, maar ik vind de kunstwereld soms net het sprookje van de Kleren van de Keizer.

Mochten jullie dat sprookje niet kennen, het gaat over de IJdele Keizer die dacht dat hij dure kleren had gekocht die alleen slimme en ijverige mensen konden zien. Niemand zag wat, hij liep gewoon in z'n blootje, maar niemand durfde het te zeggen, ze spraken elkaar allemaal na. Ziehier een linkje.

Zo heeft Zuidlaren, dat al bekend staat om zijn Sprookjeshof, er weer een sprookje bij.
Dankzij de Wilde Breisters.

foto's van Hanny Berenschot

Een Sentimenteel Bericht

Ik heb kinderen. Daarom huil ik tegenwoordig om alles.
Als ik hoor dat een hond uit de auto was gezet en die auto wanhopig achterna rende.
Als ik hoor dat minderjarige asielzoekers ons land uit moeten.

Eigenlijk kan ik ook geen TV meer kijken. Er zijn zelfs reclames waar ik niet meer met droge ogen naar kan kijken!
En een robotje dat alleen op de wereld achterblijft in een ongeloofwaardige bioscoopfilm leidt bij mij tot een tranenvloed.

Het is een handicap, geloof me.

In mijn familie is het echter schering en inslag.
Als kinderen ondergingen wij al gelaten de emotionele begroetingen van oma's en oudtantes. Mijn moeder moet tegenwoordig steeds vaker een traantje wegpinken.
Het schijnt een erfelijke kwestie te zijn, ik maak mij dan ook ernstig zorgen over mijn toekomst.

Diezelfde sentimentele afwijking houdt ook in dat ik moeite heb met weggooien.
Hebben jullie dat nou ook?
Alles waar maar een zweempje herinnering aan zit, stop ik in een lade of in een speciale doos. De oude dekens van mijn oma liggen hier nog op de bank.

Gelukkig hebben wij een zolder. Met heel veel dozen. Met heel veel oude herinneringen erin.
En alhoewel ons huis redelijk veel muren heeft, hangen ze allemaal vol. Van de schilderijen van mijn overgrootvader tot en met de tekeningen en plakseltjes uit alle leeftijdsfases van mijn pubers.

En wat dacht je van hun vele viltprojectjes? Een wolmoeder heeft natuurlijk wolkinderen.

vilten bloem, broche en ketting

De onvermijdelijke beschilderde mokken?

En foto's! Jongens, wat was ik blij toen het digitale fototijdperk aanbrak.
Ik zweer het je, het scheelt een boel ruimte... Nu heb ik gewoon een grote kist met een tiental kleine kistjes met ieder een miljoen CD-roms propvol met foto's.
Elke gebeurtenis moet worden vastgelegd, hier bij ons. En dan maak ik natuurlijk een aantal foto's van hetzelfde moment, met de gedachte dat ik daar later de beste uithaal en de rest delete.

Helaas, ik kan, als puntje bij paaltje komt, niets deleten...
Want mijn kinderen staan erop. En je kinderen delete je niet.

Het ouderschap is niet geschikt voor watjes..

Bloggen

Na alle opwinding over wol en tafels, ga ik dit keer eens bloggen over ... bloggen.
Waarom nou weer zo moeilijk?
Omdat bloggen de manier waarop je de wereld bekijkt verandert!
En niet zo'n beetje ook.
Ik kan geen normaal gesprek meer houden. Zit voortdurend in mijn hoofd aantekeningen te maken van onderwerpen en mensen waar ik een verhaal rond kan weven.
Ik kan geen wollen kraal meer maken zonder te kijken naar de plaatjeswaarde ervan.

Dat moet dan allemaal weer een plekje in mijn hoofd krijgen. En dat zit soms al zo vol.
Heel onrustig.
Maar, het biedt ook onverwachte mogelijkheden! Want hoe werkt dat brein van ons?
Dat waar je je aandacht op richt vormt je wereld!
Dus als ik aandacht schenk aan aardige mensen en mooie dingen (bloemetjes en thee met taart en zo) dan wordt mijn wereld ook aardig en mooi.

notentaart met marsepeinen roosje

Kijk, dat is dus wat bloggen met ons doet!
Nu ik er zo mee bezig ben, zijn er eigenlijk heel erg veel prettige dingen waar ik op kan letten.

Ik maak een lijstje van wat ik leuk vind om te doen:
- thee drinken, vilten, reizen, lezen, wandelen, moraliserende verhalen vertellen...

En ik maak een lijstje van wat ik mooi vind om te zien:
- bloemen, bomen, bergen, oude dorpjes, kleinschalig landschap...

En tenslotte maak ik een lijstje van de mensen waar ik graag bij ben:
- mijn gezin, de meesten van mijn familie, een heleboel van jullie...

lijstenboekje uit de Flow

Velen van ons hebben zelf een blog. Anderen lezen ze graag.
En nu heb ik een geweldig idee!
We gaan met zijn allen aan de slag! We scheppen onze eigen positieve wereld en maken daarmee de grote wereld wat mooier. Doe mee, doe mee!!

Gewoon een kwestie van lijstjes maken.