Trekking van de Lootjes

Lieve Lezers, dit wordt een kort en krachtig berichtje, zeker voor mijn doen. We gaan namelijk de winnaars bekend maken van de Weggevertjes van vorige week!

Puber en slabak met lootjes staan klaar.
In totaal 16 namen en twee prijzen.

De Hoofdprijs is natuurlijk de Eexterhout Tafelslinger.

Tweede prijs is de vilten Sushi-set, uiteraard met stokjes, Japanse thee (alhoewel daar ook Koreaanse thee tussen kan zitten, lees vooral eerst de kleine lettertjes) en een lief rolletje Japanse washitape.
Zonder bakje trouwens, die is me te zwaar, maar als de winnaar de reis er voor over heeft mag ze hem komen ophalen!

Hier is de slabak:

Hier de puberhand:

Eerste trekking

De winnaar van de Tafelslinger is Petra! Gefeliciteerd. Ik zal zorgen dat hij zo snel mogelijk naar je toekomt!

Tweede trekking

De winnaar van de Sushi-set is Nancy! Ook jij gefeliciteerd, ik neem contact met je op.

En dat was het voor vandaag.
Over een paar dagen weer een serieus blogbericht over Life, Universe and Everything, precies zoals jullie van mij gewend zijn.
Dag allemaal!

Wol, de Wedstrijd en een Weggevertje

De Wedstrijd is over, de stemmen geteld.
Ziehier de enige, echte, groene Eexterhouttafel:

En nee, het mocht niet op een van Houtman's mooie tafels, de wedstrijdtafels stonden klaar en moesten door de deelnemers zelf bedekt worden.

Jullie hebben natuurlijk allemaal geduimd, ik voelde het.
En met succes! We hebben namelijk de tweede prijs gewonnen. Hoera!
De eerste prijs was, volkomen terecht, voor een tafelschikking met een wolk van bloemen, mos en bladversierselen.
De tweede prijs dus voor afvalhout en oude dekens. Joepie!

De jury stond er heel streng bij maar was mild in zijn oordeel. Ik mocht gelukkig wat achtergrondinformatie geven.
Bijvoorbeeld over ons varkentje, dat een biologisch en vrolijk varkentje was.
Dat zie je niet zo makkelijk. Dat moet je weten.

Wat hebben wij gewonnen?  Een knapzak vol met lekkers van de Tuin en Culinair Fair.
En eeuwigdurende roem, natuurlijk.

Maar ook voor jullie valt er wat te winnen, want dit is een mooi moment voor een Weggevertje!
Natuurlijk een Wollen Weggevertje! Ik verloot een van mijn mooie tafelslingers onder allen die hieronder een berichtje achterlaten.

En omdat wij de tweede prijs kregen bied ik ook jullie een tweede prijs: de vilten sushi's. Mét stokjes.
Leuk voor als je schoonmoeder komt eten.

Dit keer gaan we het gewoon met papieren lootjes doen en een puber die er twee mag trekken.
Daar zijn mijn pubers vast heel goed in: ze kunnen het vanachter hun schermpje doen met een minimum aan beweging en ze hoeven er niet eens voor op te kijken.

Wat jullie weer de garantie geeft dat er niet mee wordt gesmokkeld!

de wollen onderdelen

Groen!

Eexterhout gaat meedoen aan een wedstrijd Tafelschikken!

Ik vind het eigenlijk wel grappig, het is namelijk niet iets waar ik normaal erg mee bezig ben.
Dat kan ook niet anders met twee pubers en hun miljoenen vriendjes die in en uit rennen, modderlaarzen uitschoppen in de keuken, allemaal mee willen eten en vervolgens natuurlijk niets lusten.
Op zulke momenten willen wij nog wel eens over onze principes van gezond eten heenstappen en onze vriend de patatboer een bezoekje brengen.
Ik schrap in de tussentijd een kilo winterwortels, voor mijn gemoedsrust.

Zak patat op tafel, kom vol wortels ernaast en uiteraard de pot mayonaise.

Een mooi gedekte tafel is dan natuurlijk parels voor de zwijnen gooien.

Maar ik dwaal af.
Een wedstrijd Tafelschikken dus. In combinatie met onze stand op de Tuin en Culinair Fair in Orvelte, een prachtig Drents dorp, hier niet zo ver vandaan.
Het reglement schreef voor dat er plantaardig en/of groen materiaal in moest worden verwerkt.

Nou is groen tegenwoordig een breed begrip. Ieder bedrijf die zijn markt duurzaam wil vergroten voert die term in. Dus ik vond dat hergebruikte wollen dekens en afvalhout toch zeker wel groen genoemd konden worden.
Bovendien is hout heel plantaardig.

Houtman en ik gingen aan de slag.  Erg veel plezier hadden we.
Om te beginnen het tafellaken:  mijn aller- aller-mooiste deken. De deken die ik nooit zal verknippen.
Ik zag hem ooit liggen in de vrachtwagen van een paar verhuizers en heb hem onmiddelijk geruild voor een glanzende acryldeken. Die vonden zij veel mooier.

Als tafelversiering (en om een beetje in het plantaardig groen te blijven, we willen de jury niet helemaal tegen ons in het harnas jagen) heb ik een paar bloemenslingers gemaakt. Die kunnen we om de potten en pannen heen draperen.

eerst met een paar steekjes vastzetten...

...dan met de viltnaald de wol inprikken

Toen de borden.
Gemaakt van een deken die wél verknipt mocht worden. Met daarop vastgevilt het bestek van bruine bergschaapwol, geprikt met de viltnaald.

Uiteraard met bijpassende bekers, zo zijn we dan ook wel weer.

En wat eten we van deze mooie tafel?
Nou, we beginnen met een schaaltje sushi.

sushi wolrolletjes

Dan een lekker dik varkentje voor aan het spit. Groen, dus uiteraard biologisch!

hier loopt hij nog nietsvermoedend in het groene gras

Voor de sfeer de twee kandelaars.
En wat we gaan drinken? We drinken natuurlijk thee. Groene thee...

Op het eindresultaat, lieve lezers, zullen jullie nog een weekje moeten wachten. Want dit weekend gaat het gebeuren!
Ik verwacht niet dat we gaan winnen (de jury komt uit de horeca en het bloemistenvak, die komen daar echt niet voor oud hout en wol), maar... weet dat jullie onze enige en echte jury zijn!
Volgende week laat ik het totaalplaatje zien. Laat dan hier je stem horen!

Ik zie nu al groen van de zenuwen...

Houtman's Museum

Mijn lieve Houtman heeft - zoals viel te verwachten - een Houtwerkplaats.
Daar komen zijn ontwerpen tot leven en daar mogen klanten rondkijken en voelen en kiezen.
Dat zou dus eigenlijk moeten betekenen dat het er uitnodigend, opgeruimd, overzichtelijk en ruim is.
Houtman's Houtwerkplaats is allesbehalve dat.

de houtwerkplaats

O ja, hij heeft wel plannen!
We hebben al sinds jaar en dag een schattig klein houtkacheltje, om in de werkhoek te zetten.
Zodat Houtman 's winters niet al die lagen truien en broeken onder zijn overall aanhoeft.
Maar helaas, er is nog geen rookkanaal. Om dat rookkanaal te maken, moet er een plekje vrij komen in de hoek. En om dat plekje vrij te krijgen moeten er een aantal dingen naar een andere hoek. Maar helaas staan er in die andere hoek ook al andere dingen.

En als al die andere dingen nou eens een eigen klein schuurtje zouden kunnen krijgen?
Goed idee! Maar op de plaats waar dat kleine schuurtje zou kunnen staan liggen nog de resten van een onlangs ingestort kippenhok (nee, we hadden toen geen kippen).

Dat moet nog naar de Vuilstort gebracht worden.
Helaas is de Gemeentelijke Afvalpas zoek.

Kortom... de Werkplaats is vol en blijft waarschijnlijk vol tot Houtman's pensioen. En tegen die tijd maakt het allemaal niet meer uit.

Ondertussen hebben we al jaren de Open Dagen. Bij gebrek aan een showroom blijft iedereen gezellig in de tuin.
Dat die tuin steeds voller staat is voor de meesten geen probleem.
Zij wonen hier niet.

Maar... er is nu weer hoop!
Want wat wil mijn Houtman opeens? Hij wil in zijn werkplaats een Houtmuseum maken.
Waar hij oud houtgereedschap kan tentoonstellen. En kleine, grappige, houten voorwerpen. En de prachtige houtsnijkunstwerken die onze pubers op hun Vrije School maken.

twee flessenhamers

Hiervoor had hij in gedachten al een hele wand beschikbaar gesteld. Alwaar hij natuurlijk eerst een mooie uitstalkast gaat timmeren.

Dus werd er een schets gemaakt. En extra hout ingekocht. En de houtkachel werd opzij geschoven. En de vele dingen weggezet. En een klein afdakschuurtje zou er komen.

Een kar werd geleend. Het puin geruimd. In de kar gedaan.
Nou eerst die rotpas nog...

Oorlog

Volgens prinses Irene moeten wij mensen meer de natuur in. Want daar worden we rustiger en vredelievender van. De natuur haalt het beste in ons naar boven, zegt ze.
Ik geloof dat ze zich daarin vergist.

Zo vanuit mijn atelier-raampje ziet het er inderdaad heel vredig uit.
Maar dat is natuurlijk schijn.
De natuur is helemaal niet zo rustig en vredig. Oorlog is er de normale dagelijkse gang van zaken!

Het is natuurlijk misleidend dat onze leefsnelheden zo verschillen.
We horen het geklaag en gesteun niet van de bomen die elkaar met geweld wegdrukken om maar als eerste bij het licht te komen. Om vervolgens hun takken zo wijd uit te spreiden dat de andere bomen geen kans meer krijgen.

We zien het ook niet echt gebeuren.
Maar stel je voor dat je een filmpje maakt van een stukje bos gedurende een tiental jaren. En je speelt dat dan in tien minuten af. Wat een geweld en meedogenloosheid zouden we zien!
Het zijn net mensen.

Ook in mijn leuke, kleurige tuin is het altijd oorlog.
Dat wordt nog eens versterkt doordat ik een watje ben op tuiniergebied. Ik kan geen plantje weggooien. Alles krijgt nog een tweede en zelfs derde kans. Ik heb daarvoor een speciaal hoekje voor kneusjes, waar ze extra ruimte, aandacht en liefde krijgen.
Helaas maken sommige daar dan direct misbruik van: een onschuldig Vergeet-me-nietje neemt hier opgewekt de hele ruimte over.
Maar ja, Vergeet-me-nietjes zijn zo lief...

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. En bijna nergens wordt dat zo duidelijk als in mijn tuin.

De grootste fout die ik daar ooit gemaakt heb is het uitstrooien van vijf kleine rotzaadjes van de Springbalsemien. Hier in het noorden ook wel Buurmansverdriet genoemd.
Waarom is er na het horen van die naam niet een lichtje bij me gaan branden?
We zijn nu twee jaar verder. Twee nazomers vol met prachtige bloemen, in wit, roze en bordeaux, een meter of anderhalf hoog!!
Zeg nu zelf, die zouden jullie ook niet kunnen uitrukken!

En dat is dus stom.
Ze hebben namelijk de vervelende gewoonte springend voor nageslacht te zorgen. Je knijpt op zo'n rijp zaaddoosje en ze vliegen heel grappig alle kanten op.
Meters ver. Met miljoenen.

Het volgend voorjaar loop je niet meer over gras, zelfs niet meer over mos, maar over miljarden kleine Buurmansverdrietjes.
Het komt niet meer goed tussen buurman en mij.

Het moge duidelijk zijn dat er ook onder planten heel veel intolerantie is. Mijn moestuin is dan ook tot de tanden toe bewapend. Ik ga daar als een voortvarende generaal te werk, met een compleet, milieuvriendelijk, wapenarsenaal!

Maar, niet alles is negatief!
Als oorlogsverslaggever kan ik de tuiniers onder jullie namelijk laten weten dat het agressieve Zevenblad het onderspit gedolven heeft tegen de geranium Macrorrhizum, een doodordinaire maar zeer makkelijk uit te trekken plant.
En daar word ik nou rustig van!