Zen en de kunst van het Festoneren

Jullie weten zo langzamerhand wel dat ik graag moraliseer. Daar ontkomen jullie helaas niet aan (alhoewel ik probeer om het hier gezellig te houden).
Dan is het natuurlijk ook niet meer dan beleefd om hier toe te geven dat ikzelf verre van perfect ben (oei, maar ik doe zo mijn best!).
Gelukkig voor jullie ben ik getrouwd met de allerliefste man van de wereld die op zijn allerliefste manier mij zo nu en dan laat weten waar ik uit de bocht vlieg.

Het grootste gebrek dat ik hier kan opbiechten (want ik zal jullie niet de diepe, zwarte krochten van mijn ziel laten zien), is mijn Ongeduld.
Dat Ongeduld is hier nu ruim 14 jaar bekend. Mijn oudste kind is, inderdaad jullie raden het al, 14 en een half jaar. Daarvoor had ik echt geen idee. Vond mezelf eigenlijk een heel prettig en ontspannen mens.
Kinderen halen veel in je naar boven.

Daarom kan ik dus ook niet naaien!
Ik bewonder jullie zeer, allemaal, zonder uitzondering! Want ik weet dat jullie bijna dagelijks de mooiste dingen onder die rotvoetjes vandaan halen. Waar ik met kapotte naalden, afgebroken draad en ongelijke spanning vecht, glijden jullie gladjes weg.
Ik heb er het geduld niet voor.

Maar waar ik wél weer goed mee uit de voeten kan, dat is de Festonsteek.


Al mijn kussens zet ik ermee in elkaar. Makkelijk zat, ondertussen kletsen, theedrinken en ruzie maken met mijn pubers. Geen probleem.


Voor een vriendin die net getrouwd is maakte ik een kleed voor op de bank. Waar zij en haar vrouw lekker samen onder kunnen kruipen.
Let wel, een kleed! Da's een boel Feston. En een bijpassend kussen, nog meer Feston!
Zo zien jullie dat ik ook weer heel erg Zen kan zijn: concentreer je op de reis, niet op het doel. En elke reis begint met de eerste steek, pardon, stap.


Helaas ben ik zelden Zen.
Want die sok, die ik eindelijk ben gaan breien, de éérste echte zelfgebreide sok (op dat afschuwelijke, traumatische, babysokje van de lagere school na, maar dat gaan we hier verder niet meer noemen), die is nog steeds niet af. Wat een gedoe! Het schiet niet op met die kleine pennen! Die das van Sinterklaas voor Houtman, die was op pen 10 gebreid, dat viel nog wel te doen. Maar sokken brei je op vijf kleine priegelpennetjes. Die dus ook nog eens steeds in de weg zitten!


Maar dan heb je een sollicitatiegesprek en dan vraagt zo'n mevrouw doodleuk aan jou wat je slechte kanten zijn!
Wat zeggen jullie dan? Ja, sorry mevrouw, maar ik heb moeite met autoriteit? Kom altijd te laat? Ben heel chaotisch en altijd alles kwijt?
Zo krijg je die baan natuurlijk nooit. En dus zeg je: ach, mevrouw, ik ben ongeduldig. Ik heb de dingen graag op tijd klaar. Hou niet van eindeloos om de hete brij heendraaien. Ben eerlijk en direct.
En zo wordt opeens mijn slechte eigenschap een bewonderens-waardig Talent. In deze tijd van crisis kan je op mij bouwen. Ik ga recht op het doel af. Ik ben ongeduldig.
Wat een zegen.