Delen en vermenigvuldigen

Het is natuurlijk nog steeds winter, de tijd waarin ik eigenlijk had moeten soppen en poetsen, je weet wel, met zo'n emmer en een spons en zo. Maar de houtkachel snort zo lekker en de breipennen tikken zo gezellig.

mijn omslagdoek vordert gestaag...

Bovendien heeft een vriendin weer zo'n fijne zak doorschuifkleren langsgebracht.
Wat doet een normaal mens dan, ik bedoel maar, de geest is gewillig, maar het vlees is zo zwak.
De emmer fluks weer teruggezet.
Blij de zak ingedoken.
Stapeltjes gemaakt:
a. direct aan
b. nog iets aan vermaken
c. voor een volgende ontvanger.

Dat er door de economische crisis dingen veranderd zijn, merk ik wel. Het is volstrekt normaal om te pronken met je nieuwste aanwinsten uit de Kringloop. Voedsel en auto's delen we met elkaar, we hebben maandelijks gezellige ruilmiddagen en we lenen zo nu en dan een apparaat van de buurvrouw en omgekeerd.
Delen is het nieuwe Kopen.

In die zak zat zomaar een linnen broek (ik hou van linnen, het kreukt ontzettend en daar hoef je je nou eens niet voor te verontschuldigen). Prachtig zilverkleurig. Maar te kort, echt te kort. Een wijde broek moet wel om de enkels zwabberen, vind ik.

Met broek, bijpassend glanskatoen en een haaknaald ging ik opgewekt bij die houtkachel zitten haken.

eerst het sierbiesje eraf geknipt

een festonsteek langs de broekspijp als basis voor de stokjes

Voor de gewenste lengte moest ik vijf toeren stokjes haken. Voor de laatste (zesde) toer haakte ik een sierrandje door afwisselend een halve vaste, een vaste, een steek overslaan, drie stokjes in dezelfde steek, weer steek overslaan, vaste en ditzelfde riedeltje opnieuw (dus weer een halve vaste, enz.).

mijn prachtige, gekreukte, zilveren broek

En de rest van de Zak?
Wat mij niet past of niet bij mij past, leg ik weer op stapeltjes voor andere ontvangers, ik ken een aantal mensen die daar weer heel blij mee zullen zijn. Bovendien komt er een klein stapeltje bij van wat ik zelf weer opruim.
Zo wordt delen vermenigvuldigen.