Losse draadjes

Ik ben vreselijk druk bezig.
Niet alleen met opruimen, wás het maar zo overzichtelijk. Mijn leven is niet overzichtelijk. Dat ligt grotendeels aan het leven, maar ook enigszins aan mijzelf.
Bijna een jaar geleden, in de herfst van 2015, was ik begonnen met het breien van een omslagdoek. Groot inzetten was toen mijn motto.

Leuk plan, maar door die verschrikkelijk dunne draadjes schiet het maar niet op. Ik had nog (jolig) geschreven dat het wel een paar herfsten zou gaan duren voordat de rand eromheen zou kunnen worden gehaakt.
Ik ben inderdaad nog bezig.

zie die onzinnig dunne draadjes!

Daarnaast kreeg ik wat spannende bolletjes katoen in kleuren waar ik helemaal week van werd. Tijd voor een haakproject. En waarom niet nóg een omslagdoek, een mens kan in dit land nooit genoeg omslagdoeken hebben.

Ondertussen ging het opruimen van het huis natuurlijk gewoon door. Uitzoeken, schoonmaken, repareren (nou ja, op de stapel-om-te-repareren leggen) en wegdoen. Werkelijk waar, ik breng op dit moment mínstens zoveel naar de kringloop als dat ik er weer weg haal.

Daar zit uiteraard een bedenkelijke balans in.
Want toen vond ik in diezelfde kringloop, in die goeie ouwe vertrouwde kringloop, een klein wollen kleedje, liefdevol gehaakt door een ongetwijfeld liefdevol oud omaatje.

Fijn om onder te kruipen tijdens de koude winter, die nog lang niet gaat komen.
Maar het kleedje is net te klein. Of ik ben net te groot.

Daar kunnen we filosofisch over doen, maar we kunnen ook gewoon een haaknaald pakken, een min of meer bijpassend bolletje wol in de wolmand zoeken en er een dikke rand omheen haken.

Kortom, ik zit, nog steeds tussen het opruimen door, in het zonnetje te haken; wissel zo nu en dan van werkje en probeer me ondertussen te bedenken hoe ik toch in vredesnaam mijn leven weer wat overzichtelijker krijg.

Overpeinzingen in het Chinees

Nazomertijd, oogsttijd

Ja hoor, het is weer zover, het opruimvirus gaat rond.
Ik voelde het al een beetje toen ik gisteravond naar bed ging. Onrustig, warm, kriebelig.
Nu, na nog geen zes uur slaap, sta ik koortsachtig om me heen te kijken: Wat - Kan - Weg!
Overal liggen Te Doen-lijstjes die ik vanochtend nog vóór mijn eerste kop thee had opgesteld.
Stapels met administratie liggen klaar om afgehandeld te worden, de naaimand is overvol, opeens zie ik overal spinnenwebben en vieze vegen. Maandenlang heb ik het kunnen negeren, maar nu is de maat vol.

Dat betekent dat mijn onbewuste geest de zomer al heeft geschrapt en zich klaar maakt voor de herfst.
Het betekent ook dat mijn bewuste geest iets zoekt om de schok te vergeten van een veel te spontaan bezoek aan een veel te onervaren kapper (die ook nog eens alleen Chinees sprak en ik wist zo snel niet het Chinese woord voor STOP!).

het treurig afgehakte achterstuk valt nog te camoufleren met een sjaaltje...

Les geleerd: sommige woorden moet je echt in zoveel mogelijk talen kennen. Zoals "dag", "bedankt", "ik hou van je" en "stop".

Ach, nog maar een paar weken geleden zat ik zo ontspannen voor onze ouwe trouwe caravan, met niets meer te doen dan thee drinken, Chocolonely repen bij het campingwinkeltje kopen (of, als ik het voor elkaar kreeg, láten kopen) en vrolijke vlaggetjes haken voor al die scheerlijnen waar iedereen steeds maar weer zijn nek over wilde breken.

Het enige waar ik last van had waren de muggen 's nachts (oplossing: een klamboe) en een invasieve octopus.

Zorgeloze zomerdagen, ze vliegen voorbij.

De herfst betekent ook een terugkeer naar mijn digitale binnenwereld. Niet dat jullie nu overspoeld gaan worden door blogberichten, nee nee, denk aan het opruimvirus, geen tijd. Maar mijn hart gaat weer uit naar Pinterest (altijd goed voor een tevreden regenachtig avondje) en sinds kort (let op, Kyroushka gaat mee in de vaart der volkeren) zelfs Instagram (zie het overduidelijke - want niet kleiner te krijgen - logo in de kolom hier rechts)!
Dat laatste was wel even slikken, meer beeld en veel minder aan het woord. Maar ik ben flexibel...

Ik wens jullie allemaal een heerlijke nazomer (zoals dat zo aandoenlijk heet) en hoop jullie op de regenachtige dagen (en kom, die hebben we ruimschoots, dit jaar) fijn op Pinterest en Instagram te treffen.

Ik groet jullie allen recht hartelijk.
Ni hao

Vogelvestjes

Ik liep er in de kringloop zomaar tegenaan.
Zo'n warm wollen vest waar je in deze dagen opeens zo'n behoefte aan hebt (wat is dat toch met Nederlandse zomers?) In warm-oranje, prachtige kleur.
Maar erg model jaren 80.

De jonkies onder jullie vinden dat misschien weer helemaal hip en van deze tijd, ikzelf vond die mode toen al vreselijk en ik zie geen enkele reden om daarin van gedachten te veranderen. Kortom, er moest wel wat aan gebeuren.
Bovenal wilde ik die vreselijke brede tailleband weg (toch al een gevoelig punt).
Om te voorkomen dat het zou gaan rafelen, ging ik er eerst met een tricotzigzagsteek langs, ideaal voor stretchstoffen. Die steek heeft waarschijnlijk een andere, officiële naam, maar die weet ik niet, ik bedoel deze:

Daarna mocht de schaar erin.
Daar ben ik heel goed in, in knippen. Op dezelfde manier als ik goed ben in het uit elkaar halen van dingen. Het is de stap daarna die nog weleens wil mislukken.

Zoniet in dit geval.
Ik legde er een klein zoompje in, gewoon met de stiksteek. Misschien had het nog iets rechter gekund, maar kniesoor die daar op let.

Ook de mouwen moesten worden gekortwiekt. Zelfde formule.

Er zaten wat mottengaatjes in (of sigarettengaatjes, dat gebeurde in die jaren natuurlijk nog wel eens), maar dat is natuurlijk een fluitje van een cent voor een viltster. Beetje wol, viltnaald en afwassponsje, voorzichtig prikken (anders maak je alleen maar meer gaatjes) en voilà, gaatje gevuld:

Omdat ik de V-hals wat te dramatisch vond (zó jaren 80...) heb ik de knoop van de afgeknipte strook weer een stukje boven de andere knopen geplaatst. Aan de andere kant een nieuw knoopsgat genaaid (kleinste zigzag) en opengeknipt. 

De knopen zette ik opnieuw vast met een gezellig bijpassend kleurtje.

Tot slot moest er natuurlijk een versierinkje bij. En omdat ik nog steeds erg in de vogels ben kwam er een tweede vogeltje in mijn kledingkast.

het (ongestreken) totaalbeeld

Het moet dus toch echt wel zomer zijn!

Het Puberbrein

Weinig dingen zo bevreemdend als het puberbrein.
Er is al veel over geschreven en gezegd, maar ik voel een sterke drang om daar nog wat aan toe te voegen.

Waar ik de afgelopen dagen door huis en tuin heenhuppelde omdat het opeens verrukkelijk zomerweer was (nota bene: twee weken geleden lag er nog sneeuw onder de mooiste magnolia van Nederland!)...

...kruipen mijn twee pubers narrig uit hun hol met dikke truien aan om te vragen of die deur alsjeblieft dicht mag.
Als ze naar school vertrokken zijn gooi ik de ramen op hun potdichte kamers zuchtend (maar niet te diep) weer wagenwijd open.
Ze hebben sowieso iets tegen buitenlucht. Als jullie zouden weten hoelang ik ze heb moeten bewerken om weer eens ouderwets met zijn vieren op pad te gaan (varen - dus niet eens roeien - in de Weerribben, mét picknick: broodjes, eiersalade, soep en versgebakken koekjes - ik laat geen verleidingsmiddel ongebruikt)!
Ze blijven liever binnen, ramen en deuren dicht, laptop open.

Er is nog meer opmerkelijks bij pubers.
Sommige spieren werken bovennatuurlijk goed, met name de duimspier (in combinatie met een mobieltje), andere spieren werken daarentegen nauwelijks (de rest van het lichaam). 

Om die reden zijn ze onthutsend snel met communiceren (digitaal én mondeling) en ongelooflijk langzaam met andere dingen (kamer opruimen, beginnen met hun huiswerk).

Eigenlijk zijn ze evolutionair een raadsel: hun slechte eetgedrag (ze lusten niets tenzij het ongezond is) gecombineerd met het niet overzien van risico's (de befaamde tunnelvisie, ze hebben blijkbaar een zeer beperkt zichtveld, zo zien ze bijvoorbeeld niet dat er al dagen iets op de trap ligt wat naar boven moet, lévensgevaarlijk!).
Het is een wonder dat ze niet zijn uitgestorven, die pubers.

Puberzoon doet deze maand zijn eindexamen en hij begint, geloof ik, een beetje uit de gevaarlijke zone te komen.
Hij zegt namelijk dat hij nu alles onder controle heeft en dat hij echt genoeg aan zijn huiswerk doet en dat ik niet zo moet stressen over die examens. Dat ik hem nooit zie studeren is uiteraard mijn eigen schuld, daar kan hij ook niets aan doen.
Hij zegt zelfs goedemorgen als hij beneden komt.
Kniesoor die dan nog zegt dat het al lang middag is.

kamer opruimen in het tempo van een slak...

Maar het onbegrijpelijkst van alles vind ik toch dat je van zó iets buitenaards zóveel kan houden.

Kyroushka's Bloementuin

Kijk eens!
Kijk nou toch eens!!
De mooiste magnolia van het dorp. Wat zeg ik, van Drenthe. Nee, waarschijnlijk van heel Nederland, kan niet anders.

Zo begon ik met dit bericht, volkomen terecht natuurlijk, want mijn magnolia is echt de mooiste van het land.
Maar opeens dacht ik: ja maar, dit weten ze al lang, ze wéten hoe mooi mijn tuin is, ze wéten al dat ik weer ga zaaien en planten en druk bezig ben in mijn moestuin.

Ze kennen allemaal de namen van mijn kipjes (kom, kom, die had je moeten weten: Tok, de kip in de overgang, de verlegen Polly en Ester 2.0, Evert die eigenlijk een jongetje had willen zijn en tenslotte de twee kippen die Ludowica en Gwendoline heetten, maar die door hun gedrag nu gewoon De Terroristen worden genoemd).
Kortom, Kyroushka, dacht ik, Kyroushka, je valt in herhalingen en daar zit niemand op te wachten.
Daar moest ik even aan wennen, aan dat idee. Maar het is zo, we moeten streng zijn, in deze overvolle blogwereld moet je wel iets toe te voegen hebben.

Ik begon deze blog ooit met het idee om de wereld te verbeteren. Ik wil zelf respectvol omgaan met mensen, dieren en de natuur om ons heen en kon het niet laten om ook jullie daar menigmaal met opgeheven vingertje op te wijzen.
Een beetje overdreven, vooral omdat ik voor eigen parochie preek: natúúrlijk zijn jullie allemaal bewust bezig met consuminderen, recyclen en lief zijn voor elkaar.
Duh.

Nee, het moet anders.
Ik ga jullie niet meer iedere twee weken vertellen over de bloempjes en de bijtjes, ik kom hier alleen nog als ik iets Belangrijks te vertellen heb.
Je weet wel, Grote Wolprojecten, Hergebruikvoorstellen en een enkele keer misschien toch ietsepietsje moraliserend over de wereld.
Maar vooral kom ik zo nu en dan even langs met chocola en thee en een kletspraatje.

Dus, wil je me hier zo nu en dan ontmoeten, vul je email-adres dan rechtsboven in, dan krijg je bericht van mijn bericht.
Zoniet, dan neem ik hier innig afscheid van je, doe voorzichtig, eet gezond en wees lief voor dieren.

Als afscheid een bloementuin. Niet zomaar een bloementuin, maar een sjaal die mijn lieve vriendin Nirala speciaal voor mij maakte.
Want daar kun je me in de tussentijd altijd vinden, in de bloementuin.