Kastanjestrudel en appeltaart

Wat is dat toch met seizoenen?
Je begint je net te nestelen in de herfst en opeens wordt hij alweer opzij geschoven door de eerste (natte) sneeuw van de winter.

De herfstblaadjes die ik een maand geleden in onze bossen bij elkaar zocht heb ik in de tussentijd in de antieke encyclopedie gedroogd (die je tegenwoordig voor een habbekrats in de kringloop koopt en behalve dat het leuk blijft om nonchalant doorheen te bladeren zijn ze ideaal als plantenpers: dik en zwaar).

onderste blaadje verzwaard met een houten kraaltje...

Ze hangen nu voor het raam. Sprookjesachtig mooi.

Van de laatste tamme kastanjes uit het bos hebben Puberzoon en ik een soort strudels gemaakt.

KASTANJESTRUDEL:
Kastanjes inkerven en 15 minuten koken (echt de allermakkelijkste methode!), pellen als ze nog warm zijn, een puree van maken met (vanille)suiker en boter; handvol gehakte nootjes erdoorheen, heerlijk.
Filodeegvelletjes met olie besmeren, vullen en oprollen. Na een klein halfuurtje in de oven (170 graden) heb je kastanjestrudels.

Tenslotte de kelder gepoetst en gezogen (dat doe ik natuurlijk niet ieder jaar), bij de groenteboer om spaanhouten kistjes gebedeld (dank je wel, Nier) en alle gekregen en geplukte appeltjes geïnspecteerd en gesorteerd in de kistjes gelegd, keurig naast elkaar en zonder elkaar te raken.

een stofzuiger in de kelder, hoe verzin je het

keurig, keurig, kijk nou eens

keuken vol kistjes en manden appels

in de kelder, zo schoon, zo netjes, zo vol

De eerste appeltaart is al verorberd, er zullen er nog vele volgen...

Laat maar komen die winter, de oogst is veilig binnen, het hout gehakt, we zijn er klaar voor.