Miniwolwereld

Zijn jullie ook zo ontzettend dol op Miniwerelden?

Poppenhuizen (in het Drents Museum in Assen heb je een reuzenpoppenhuis, vind ik het einde), boomstronkhuisjes (waar zomaar een kabouter in zou kunnen wonen), diorama's (het woord kende ik tot voor kort niet eens), je kunt me er 's nachts wakker voor maken!
Ook die kleine kerstscenes onder een stolpje waar Pinterest mee volstaat, uren kan ik ernaar kijken. Ze doen me denken aan de sneeuwglobes die ik als kind kreeg van oude tantes die écht niet meer wisten wat ze aan zo'n klein verwend nichtje moesten geven. Er zat dan zo'n slordig-geverfde kerstman in, op een slee. Schudden en het ging sneeuwen.
Wíld was ik er van, hij moest iedere avond mee naar bed.

Wat is toch de magie van dat kleine wereldje? Hoe kan het dat ik als volwassen vrouw, strenge moeder en geacht blogger, nog steeds plat op mijn buik, hoofd op de ellebogen, zo'n wereldje binnenkijk om daar in gedachten rond te lopen?
Ik hoop werkelijk dat er onder jullie meer zijn met die afwijking.

Dit jaar wilde ik er eindelijk zelf een maken. Natuurlijk niet met kant en klaar gekochte boompjes en hertjes, maar van wol. Doen jullie mee?

Wat we nodig hebben: een lege, schone, biologische doperwtenpot (die zijn véél beter dan niet-biologische potten). Ruwe wol in de gewenste kleuren (maar zeker wit), priknaald en prikmat (eventueel kan je ook een afwassponsje gebruiken).

We beginnen met een kerkje. De witte wol wordt stevig opgevouwen in een vage kerkvorm. Met de viltnaald prikken tot het stevig genoeg is.

Wat rode wol eroverheen vouwen als dak.

Voor de bomen prik ik in het wilde weg wat in de groene wol. Niet te netjes. Bomen zijn niet netjes. Kerken wel natuurlijk. Heel netjes.

De kerk en de boompjes prik ik vast op een wolkje witte wol. Zo blijven ze straks netjes in ons potje staan.
Ik wil er een sneeuwman bij hebben, daarvoor rol ik (met water en zeep) twee witte bolletjes, de een wat kleiner dan de ander.

Twee koolzwarte oogjes en een vriendelijk lachende mond geprikt met een ieniemienie beetje zwarte wol. Een zelfde beetje oranje wol, in de hand gerold, wordt de wortel voor de neus.
Kop en romp maak ik vervolgens aan elkaar vast door er wat witte wol tussen te prikken, naar twee kanten toe.
Tenslotte een gezellige das, gewoon wat wol vochtig maken en in je handpalm rollen. Uiteinden mag je afknippen.

 Ook de das prik ik vast, om de nek van onze vriend.

Vriendje Sneeuwman krijgt zijn eigen wolkje, zo kan ik hem in het potje verschuiven ten opzichte van de rest.

Alles gaat nu in de pot, beetje aanduwen:

Mijn lieve wonderwereldje:

En ja hoor, hij mag weer mee naar bed. Op mijn nachtkastje staat-ie en ik moet er steeds naar kijken...