Krasse Knarren

Het valt mij op dat er een verschuiving gaande is. Waar vroeger de rollators de ingang naar Albert Heijn blokkeerden, rennen nu mannen die mijn opa hadden kunnen zijn mij voorbij als ik op de fiets zit. Joggen heet dat, geloof ik.

Zo was er mijn oudtante Hildegard, inmiddels helaas overleden. Van geboorte een Oostenrijkse en dat is ze tot aan haar laatste zucht gebleven.
Klassieke muziek was haar grote liefde en vele malen moest ik met haar mee naar concerten. Elk jaar ging ze een aantal weken in een hotel in Salzburg zitten, voor de Salzburger Festspiele.

Salzburg, mooiste stad van de wereld...

In die tijd was ik nog een vrije en avontuurlijke Kyroushka dus ik zakte regelmatig in de zomer met Interrail naar Oostenrijk af en zat daar dan in de jeugdherberg. En als die eens vol was dan sliep ik gewoon in een tuin of park. Dat heeft tante Hildegard nooit geweten, hoor.

Ik mocht mee naar concerten, leerde de namen van alle grote dirigenten en at er héél veel Mozart Kugeln.
Jullie snappen dat ik nog steeds van klassieke muziek hou.

Toen ze achtentachtig werd en ik vroeg of ze het niet makkelijker zou vinden om te verhuizen naar een verzorgingstehuis, vroeg ze me verrast wat ze bij al die oude mensen te zoeken zou hebben.
Ze heeft tot haar laatste dag in haar eigen huis gewoond.

Houtman heeft een vriendelijke oudere houtvriend, 91 jaar. Naast zijn houthobby heeft deze nu het keramiekbakken ontdekt. Een paar maanden geleden heeft hij zijn eigen keramiekoven gekocht. Het eerste wat hij maakte was een schaakspel. Bord van hout, schaakstukken van gebakken klei.

Onderhand levert hij een productie waar een fabriek jaloers op zou zijn. Kandelaars, vazen, taartplateaus en sierfruit, alles wordt ruimhartig weggegeven.

Hij gaat wekelijks naar pottenbakles. Hij heeft het druk.

Ikzelf heb een lieve vriendin van 84 jaar, over wie ik hier al eerder schreef. We hebben elkaar jaren geleden ontmoet tijdens een cursus kunstgeschiedenis en samen heel wat musea bekeken.
Nu ze niet meer zo graag in haar auto stapt ("ik snap niet waar al die fietsers tegenwoordig vandaan komen"), is ze verkleefd aan haar Ipad. Vanuit haar luie stoel bezoekt ze nu het Hermitage in Sint Petersburg en het MoMa in New York.
En dubbelcheckt ze de diagnoses van haar huisarts.
Ze is een van mijn trouwste lezers hier (dag Ans!).

Last but not least, mijn eigen vader. Die toch onderhand ook acht kruisjes telt.
Hij is iedere zomer een aantal maanden weg. Op zijn zeilboot toert hij dan helemaal alleen rond over de Zeeuwse wateren. In al die havens is hij kind aan huis, hij weet er de leukste café's blind te vinden.

Een zeilboot, ja! Met van die grote, zware zeilen, overal opgerolde touwen en van die levensgevaarlijke balken die af en toe over je hoofd heen en weer scheren.
Waarbij je ook nog eens hard moet werken als de wind niet meezit.
Mij niet gezien, maar mijn vader geniet ervan.

Laatst zei hij opeens dat hij toch wel voelde dat hij wat ouder werd.
Hoezo, vroeg ik bezorgd.
Nou, sprak hij knorrig, ik kom tijdens mijn ochtendgymnastiek nog maar tot veertig push-ups. Dat waren er vroeger toch echt tachtig.
Wees eerlijk, lieve lezer, ga nu op de grond liggen en probeer het.
Mij lukt het niet, hoor. Echt niet, niet één.

Het is duidelijk. De tachtigers zijn de nieuwe veertigers.