Gezondheid en Vriendschap

Afgelopen week was ik geveld door griep.
Wat een drama! Ik wist niet dat dat zo'n aanslag op je lijf kon zijn. Niks geen veredelde verkoudheid, nee, half dood was ik!
Ook Houtman werd meegesleurd en zo lagen we samen, ieder op een eigen bank (gelukkig hebben we er twee), ieder met een eigen dekentje, zielig te zijn.
Zeven dagen lang.

Alle tijd dus om na te denken over het Leven, het Universum en Alles.
Ik kwam tot de conclusie dat Gezondheid een Groot Goed is.
Ja lach maar, maar die wijsheid vergeten we vaak weer zo snel.
Gezondheid én Vriendschap.
Ik kreeg namelijk een niet aflatende stroom whatsappjes van vriendinnen, vol nuttige raadgevingen (veel drinken, vroeg naar bed) en absoluut onzinnig, maar opbeurend, geleuter.

o.a. over luierende lammetjes

Bovendien stond één van mijn allerliefste vriendinnen onverwachts met boodschappentassen vol gezonde goodies (en een enkele ongezonde) in de keuken, virussen en bacteriën vrolijk trotserend.

Gezondheid en Vriendschap, ik ben een rijk mens.

Cathy zal het met me eens zijn, denk ik.
Na een afschuwelijke brand is ze haar hele hebben en houden kwijt. Dit weekend viert ze haar verjaardag, met een groep dierbare vriendinnen, ergens op een mooie plek in Nederland.
Van die vriendinnen kreeg ik de opdracht om een warme Vriendschapsdeken voor Cathy te maken, met daarop haar hond (een Vizsla) en haar kat-met-halve-staart (die de brand gelukkig hebben overleefd).
Een donkerrode Vriendschapsdeken.

Aangezien donkerrode wollen dekens nauwelijks bestaan verf ik een cremekleurige deken in de juiste kleur.
Wol verven kan helaas niet in de wasmachine, de verf pakt alleen op temperaturen rond 80 graden en dat zou in de wasmachine een enorm verviltingsproces op gang brengen.

De deken is 160 bij 120 cm en past net in mijn verfpan (een ouderwetse weckketel). Daarin verf ik de wol met Landscape verf (speciaal voor wol en zijde, dus dierlijke vezels), in dit geval met de kleur Waratah.

Omdat het nogal krap is in de pan blijf ik roeren, totdat de temperatuur 85 graden is. Die temperatuur hou ik zo'n anderhalf uur aan, met regelmatig roeren, zodat ik zeker ben dat de kleur overal goed is doorgedrongen.

Het was de moeite waard want de deken is prachtig diepdonker rood geworden.

Als de deken weer droog is begin ik met het vilten van de dieren erop.
De Vizsla kijkt vanaf de foto lief en goeiig de wereld in. Die uitdrukking probeer ik te vangen.
De kleuren van de wol kloppen helaas niet helemaal, maar tijd om nieuwe te bestellen is er niet, dus ik pas het zo goed mogelijk aan.
Wol in vorm leggen en inprikken met de viltnaald.

De Kat-met-halve-staart kijkt alert voor zich uit. Hij lijkt op mijn eigen Dikke, alleen niet zo dik.
(Sorry Grisha! Je bent niet dik, je hebt gewoon zware botten).

De tekst die erbij moet komen vilt ik met zwarte wol.

Tenslotte wordt de deken netjes rondom gefestoneerd, met mooi contrasterend helderrood katoendraad.

Ziehier, de Warme, Wollen Vriendschapsdeken: 

Ondanks alle ellende geloof ik dat Cathy ook een rijk mens is.

Krasse Knarren

Het valt mij op dat er een verschuiving gaande is. Waar vroeger de rollators de ingang naar Albert Heijn blokkeerden, rennen nu mannen die mijn opa hadden kunnen zijn mij voorbij als ik op de fiets zit. Joggen heet dat, geloof ik.

Zo was er mijn oudtante Hildegard, inmiddels helaas overleden. Van geboorte een Oostenrijkse en dat is ze tot aan haar laatste zucht gebleven.
Klassieke muziek was haar grote liefde en vele malen moest ik met haar mee naar concerten. Elk jaar ging ze een aantal weken in een hotel in Salzburg zitten, voor de Salzburger Festspiele.

Salzburg, mooiste stad van de wereld...

In die tijd was ik nog een vrije en avontuurlijke Kyroushka dus ik zakte regelmatig in de zomer met Interrail naar Oostenrijk af en zat daar dan in de jeugdherberg. En als die eens vol was dan sliep ik gewoon in een tuin of park. Dat heeft tante Hildegard nooit geweten, hoor.

Ik mocht mee naar concerten, leerde de namen van alle grote dirigenten en at er héél veel Mozart Kugeln.
Jullie snappen dat ik nog steeds van klassieke muziek hou.

Toen ze achtentachtig werd en ik vroeg of ze het niet makkelijker zou vinden om te verhuizen naar een verzorgingstehuis, vroeg ze me verrast wat ze bij al die oude mensen te zoeken zou hebben.
Ze heeft tot haar laatste dag in haar eigen huis gewoond.

Houtman heeft een vriendelijke oudere houtvriend, 91 jaar. Naast zijn houthobby heeft deze nu het keramiekbakken ontdekt. Een paar maanden geleden heeft hij zijn eigen keramiekoven gekocht. Het eerste wat hij maakte was een schaakspel. Bord van hout, schaakstukken van gebakken klei.

Onderhand levert hij een productie waar een fabriek jaloers op zou zijn. Kandelaars, vazen, taartplateaus en sierfruit, alles wordt ruimhartig weggegeven.

Hij gaat wekelijks naar pottenbakles. Hij heeft het druk.

Ikzelf heb een lieve vriendin van 84 jaar, over wie ik hier al eerder schreef. We hebben elkaar jaren geleden ontmoet tijdens een cursus kunstgeschiedenis en samen heel wat musea bekeken.
Nu ze niet meer zo graag in haar auto stapt ("ik snap niet waar al die fietsers tegenwoordig vandaan komen"), is ze verkleefd aan haar Ipad. Vanuit haar luie stoel bezoekt ze nu het Hermitage in Sint Petersburg en het MoMa in New York.
En dubbelcheckt ze de diagnoses van haar huisarts.
Ze is een van mijn trouwste lezers hier (dag Ans!).

Last but not least, mijn eigen vader. Die toch onderhand ook acht kruisjes telt.
Hij is iedere zomer een aantal maanden weg. Op zijn zeilboot toert hij dan helemaal alleen rond over de Zeeuwse wateren. In al die havens is hij kind aan huis, hij weet er de leukste café's blind te vinden.

Een zeilboot, ja! Met van die grote, zware zeilen, overal opgerolde touwen en van die levensgevaarlijke balken die af en toe over je hoofd heen en weer scheren.
Waarbij je ook nog eens hard moet werken als de wind niet meezit.
Mij niet gezien, maar mijn vader geniet ervan.

Laatst zei hij opeens dat hij toch wel voelde dat hij wat ouder werd.
Hoezo, vroeg ik bezorgd.
Nou, sprak hij knorrig, ik kom tijdens mijn ochtendgymnastiek nog maar tot veertig push-ups. Dat waren er vroeger toch echt tachtig.
Wees eerlijk, lieve lezer, ga nu op de grond liggen en probeer het.
Mij lukt het niet, hoor. Echt niet, niet één.

Het is duidelijk. De tachtigers zijn de nieuwe veertigers.