Een jas en een kat

Eigenlijk wilde ik jullie alleen mijn nieuwe jas laten zien, waar ik reuze trots op ben. Maar onze Dikke Kat kwam, zag en ging liggen.
Dat laatste doet hij veel, bij voorkeur in te kleine doosjes. Het liefst dáár waar jij druk bezig bent. Wat is dat toch met katten?
Hij lag dus in het te kleine doosje, terwijl ik bezig was.

Hij bleef ook liggen in zijn te kleine doosje, wát er ook gebeurde.
Zonder enig schuldgevoel of idee dat hij misschien iets zou moeten doen (het huishouden of zo). De enige beweging die hij maakte was de trip naar zijn etensbak, een snelle pit stop op de kattenbak en weer terug naar zijn Doos.
Daar zie ik wel een Levensles in.

Jullie merken het al, dit wordt weer een berichtje met Hoofdletters.

Om terug te komen op de jas, ik heb dus een Nieuwe Jas.
Meestal loop ik er wat rommelig bij, dat kan ik niet veranderen, dat ligt blijkbaar in mijn aard. Ik weet ook niets van Merken of Ontwerpers, ook al doe ik mijn best om mee te praten als het zo uitkomt. Ik heb een goede relatie met mijn lokale Kringloop en ben daar zeer tevreden mee.
Toch had ik al jaren een stille behoefte aan een Nette Jas.
Een Jas voor Deftige Gelegenheden.

Op een mooie dag kreeg ik, van een lieve vriendin, weer zo'n zak met kleren die ze om diverse redenen niet meer droeg. En daar was hij, mijn Jas.
Mijn donkergroene, loden, wollen jas.

Alleen waren de mouwen ietsje te kort. En tochtte het nogal rond mijn nek.
Dat is voor een wolvrouw natuurlijk een leuke uitdaging, dus ik sloeg opgewekt aan het vilten.
Doosje met kat opzij.

Ik viltte een rechthoekige lap met merino lontwol in mooie groentinten.
Ik ben dol op groen.

Uit die rechte lap knipt ik een kraag. Door die nog een paar keer te rollen, verdwijnen de scherpe knipkanten.
Potje thee erbij.
Doosje met kat verschuiven.

Vervolgens viltte ik polswarmers, twee uit één stuk en in het rond, met een malletje ertussen. Als het vilt stevig is in twee gelijke stukken knippen en ook hier nog even narollen.

Doosje met kat wat naar links.

De kraag naaide ik met de naaimachine aan de ronde hals.
Naaimachine op tafel, doosje met kat weer wat naar rechts.
Doosje begint te kraken.

 Ik zet de kraag vast met een dubbele stiksteek-rij voor de stevigheid (en, al zeg ik het zelf, heel netjes...)

Ik vind hem reuze chique, mijn groene, loden jas.
Made in Ireland en een ietsie pietsie in Drenthe.

En onze Dikke Kat?
Die is onlangs uit zijn doosje geknapt, we zagen het al geruime tijd aankomen.

Gelukkig was er een nieuwe doos, net ietsje ruimer.
En zo is de rust weergekeerd.

Makkers, staakt uw wild geraas...

Ik heb het onderwerp lang voor me uitgeschoven, het ligt zelfs binnen mijn eigen familie gevoelig, maar het kan niet meer anders, we moeten het er over hebben.
Zwarte Piet.

In mijn jeugd had ik zeer veel respect voor hem, zelfs in de tijd (toen ik een jaar of zes was) dat hij verdacht veel op mijn buurjongen Joost leek. Verdacht voor anderen dan, ikzelf nam het klakkeloos aan als een mooie speling van het lot, want ik was dol op Joost.
Mijn eigen kinderen vonden Sinterklaas maar niets: oud en wat saai. Zwarte Piet, daar draaide het om.
Je had de Grapjespiet, de Slimme Piet, de Domme Piet, de Lieve Piet en de Ondeugende Piet. Kortom, niets menselijks was Zwarte Piet vreemd.

Dat Piet zwart was en dat daar een verhaal achter zou kunnen liggen, anders dan roet en kachels, daar dachten we niet over na.
Zoals je het als kind ook nooit vreemd vond dat hij zich blijkbaar door de allernauwste kachelpijpen kon laten zakken en over daken liep met aan de hand een paard, een oude heer én een zak vol cadeautjes.

stuk van de rol pakpapier afknippen

harmonicagewijs opvouwen, Piet erop tekenen, voetjes en handjes moeten samenvallen, met paperclips vastzetten en uitknippen

zo komt Piet dus door die kachelpijp

De open kachels waren al lang vervangen door Centrale Verwarming (hier hadden mijn ouders toch wel door dat de grenzen van de kinderfantasie waren bereikt, vanaf dit moment kwam Zwarte Piet door het wc-raampje), wij bleven vol vertrouwen onze liedjes zingen.

Ik vind het jammer dat er opeens zoveel consternatie rondom mijn jeugdheld is.
Dat donkere kinderen (en volwassenen) worden uitgescholden voor Zwarte Piet, vind ik erg onbeschaafd.
Ik heb familieleden met een Aziatisch uiterlijk en die werden als kind uitgescholden voor Poep-Chinees. Ook erg onbeschaafd. Maar ik geloof niet dat dit aan de Chinezen ligt.
Zou het racisme minder worden als we Zwarte Piet met het badwater weggooien?

letterstempels voor de naam of een mini-gedichtje op het pakje

Het lijkt me dat mensen die anderen willen kwetsen omdat ze er anders uitzien hoe dan ook een probleem hebben. Ik denk dat we dáár met zijn allen over moeten praten.
Zonder met modder te gooien.

Dat er Nederlanders zijn die de aanwezigheid van Zwarte Piet als een bewijs zien dat we de Slaventijd nog steeds verheerlijken, begrijp ik niet.
Ik geloof zelfs dat Sinterklaas van oorsprong Turks is en Zwarte Piet een Moor.
Maar racistisch, nee, dát geloof ik niet.

na afloop...