Oplappen

Ik hield er al jarenlang rekening mee dat het ooit zou gaan gebeuren. Nu was het zover en het was nog steeds een enorme klap.
Mijn Lievelingsspijkerbroek was op.  Versleten. Vol met gaten op de knie en daarboven (hoezo daarboven, wat gebeurt er nou boven de knie?).
Toen ik vanochtend ook nog met mijn Lievelingsjúrk bleef hangen aan een spijker, waardoor ik opeens een enorme winkelhaak op bilhoogte had, was de ellende compleet.
Het was óf depressief bij de pakken neerzijgen óf de handen uit de mouwen steken.

De grote tafel in de huiskamer werd leeggehaald (een enorm karwei, want daar ligt alles waar iedereen op een willekeurig moment van de dag mee bezig wil zijn).
De naaimachine, die normaal gesproken een luizenleventje heeft in dit huishouden, werd op tafel gezet, de naaidoos ernaast en de gehele verstelmand vlakbij, op de vloer.

Ik ken mezelf, als ik er eenmaal voor ga zitten ga ik dagenlang door. Dan eten we in de keuken omdat er geen centimeter meer vrij is op de grote tafel.
Als we al eten, want dat schiet er dan ook vaak bij in.

Eerst mijn broek.
Ach, mijn lieve trouwe broek, versleten tot op de draad. De enige broek die niet stiekem steeds krapper werd.

Vroeger kreeg je op je oude broek lappen van nóg oudere broeken. Datzelfde ga ik met mijn broek doen, alleen wat fleuriger. Uiteraard.
Mooie lapjes zat, want die sparen we. Alles wat een leuk stofje heeft komt in een grote lade te liggen (die steeds voller wordt). Bijvoorbeeld een lief jurkje van toen Puberdochter nog lieve jurkjes droeg.

een stukje uit de mouw

Om de lapjes wat steviger te maken strijk ik er vlieseline op. Bakpapier eronder, anders plakt het aan je strijkplank.

zwarte vlieseline

Netjes uitknippen.

Ik hou niet van overbodig werk, maar dit betaalt zich straks dubbel en dwars terug: met een rijgdraad zet ik de verstevigde lappen op de kale plekken.

Met de naaimachien in actie. Nu zie je waarom dat rijgwerk zo nodig was, je naait lappen op broeken via de pijp en dat is krap.
Heel krap.
Dan is het fijn als de boel niet kan verschuiven.

Mijn Lievelingsspijkerbroek, weer als nieuw.

Ook Lievelingsjurk mag onder het mes. Eerst die afschuwelijke winkelhaak dichtzigzaggen.

Welke stof ik ook zou uitkiezen, je ziet het altijd. Dan kan je dus net zo goed een vrolijke stippelstof gebruiken. Rood met witte stippen.

De rest van de dag was ik bezig met zomen inleggen, broeken vernauwen en rokken van jurkjes maken.
's Avonds aten we tosti's met in kwarten gesneden sinaasappels.
In de keuken.

Out of Africa

Afrikaanse stoffen

Ik heb een zwak voor Afrika...
Onlangs las ik voor de miljoenste keer het boek van Karen Blixen, "Out of Africa", en haar 30 jaar later geschreven naschrift "Shadows on the Grass". De film was natuurlijk al geweldig, het boek nog vele malen meer. Blixen heeft een prachtige, poëtische schrijfstijl en de verhalen zijn doordrenkt met heimwee naar Afrika.
Ik begrijp haar wel.

Karen Blixen achter haar bureau, Nairobi

Ik kom wel eens in landen als Kenya en Tanzania. Het moment dat je het vliegtuig uitstapt ruik je het al. Afrika. Beetje stoffig, warm, kruidig.
De hemel in Afrika is ook anders, breder als het ware. De wolken hangen er lager. Kleuren zijn er intenser, de rode aarde, het groen van de bomen, het blauw van de lucht.
Op zo'n moment komt er bij mij een soort oerheimwee naar boven. Zeg, kennen wij elkaar niet?

Amboseli Park

Ook ben ik dol op Afrikaanse kralen. Bijvoorbeeld die van glas, gesmolten van oude limonade- en bierflesjes. De flesjes worden op kleur gesorteerd, in kleine stukjes gebroken en in een mal van steen gelegd, met in het midden een verticale pin. Vervolgens gaat het de oven in.
Prachtig in al zijn eenvoud.

verpulverd glas in een kralenmal (foto ghanacraft)

hier gaan ze in de oven (foto ghanacraft)

 Ik verdenk de groene kralen trouwens van Nederlandse connecties...

Ik maakte er mooie ruige kettingen van. Helaas blijken ze niet draagbaar te zijn, want ze zijn behoorlijk zwaar. Je zou er een hangend hoofd van krijgen.
Ze hangen nu aan de kast (want ik had daar zowaar een leeg plekje).

Dus maakte ik zelf Afrikaanse kralen. Van wol uiteraard.
Gotlandwol, prachtig zilverachtig, en Merinowol, omdat het zo zacht is. Tikkeltje Bergschaap, omdat het zo lekker vilt.
Eerst een paar setjes viltrollen.

Daarna maakte ik een dik voorvilt, dat ik in groffe stukken knipte en nog eens in de wasmachine liet navilten. Zo kreeg ik ronde steentjes van wol.
Verschillende bruintinten lopen hier door elkaar.

Houtman heeft jaren in Midden-Afrika gewoond, ikzelf als kind in Noord-Afrika. Die Afrikaanse jeugd zie je terug in onze smaak.
Ik hou me natuurlijk in, want het liefst zou ik overal kleur en glitter willen, maar je moet ook je Nederlandse vrienden niet teveel van je vervreemden. 
Kom, ik laat het jullie zien.

Aardewerk uit Nigeria

Vruchtbaarheidspoppetjes uit Tanzania (ja, ze hielpen).

Een reis-vruchtbaarheidspoppetje (stel ik me zo voor).

Tenslotte de hal, onze verwelkomende entree: maskers die boze krachten tegenhouden.

Zo weten jullie ook weer dat ons huis vol is. Dat we een gele muur hebben. En dat we goed beschermd zijn tegen nare mensen die ons huis binnen willen komen.