Het Spel

Serieus, er zijn mensen die denken dat Nederland bij de stad Groningen ophoudt.
Tsss.
Ik was dus gisteren bij de zesde bijeenkomst van de fameuze Dutch Swappers en die werd dit keer gehouden in het sprookjeshuisje van Nynke in een klein dorpje aan de rand van het Lauwersmeer.

Omringd door weilanden, prachtige boerderijen en oude kerken bovenop wierden (in Groningen noemen ze het wierden, in Friesland heten ze terpen; ik bemoei me daar als Drent niet mee, dat moeten ze samen maar uitvechten).
Het was natuurlijk weer uitgesproken rumoerig. Een échte Dutch Swapper herken je namelijk aan vier belangrijke punten. Niet alleen aan het creatieve talent en een bovengemiddelde liefde voor lekker eten...

 ...maar vooral ook aan het lawaai dat ze samen kunnen produceren.

De meeste aanhang verdwijnt op zo'n dag dan ook naar zolders en schuren. Dan liever de kou in..

Maar goed, we waren weer bij elkaar, er was weer een overdaad aan taarten en chocolade (maar er is nog nooit één DS-er geweest die daar over geklaagd heeft).

En uiteraard werd toen Het Spel gespeeld.
Dat Spel is eigenlijk het hart van de Dutch Swappers. Jullie kennen allemaal het Sinterklaasspel wel? Die met de dobbelsteen?
Precies, dat Spel spelen we dus op onze bijeenkomsten.
Ieder heeft minimaal drie kado's gemaakt, die worden na binnenkomst rondom de tafel neergelegd.
Allereerst wordt er samen gegeten, zoals vroeger de Romeinen dronken voor het begin van de veldslag.
Dan begint het gevecht...
Ik kan jullie vertellen dat het er zéér serieus aan toe gaat. Je leert elkaar kennen, tijdens zo'n spel. Je weet aan het eind wie je vriend is en wie je vijand (en als het op leuke rokjes, schenkkannen of gevilte sjaals aankomt is iedereen al snel je vijand!).

Ook leer je jezelf beter kennen. Het Spel is namelijk een oefening in loslaten.
Dat is voor mij heel moeilijk, want ik heb sterk de neiging om me aan mensen en dingen te hechten. Vooral aan appelrokjes die net een maat te klein zijn, een karaktertrek waar ik tot gisteren het vermoeden niet van had.

Het Spel is als het leven zelf. Net als je denkt dat je de buit binnen hebt komt er een opdracht die de hele boel weer op zijn kop zet. Het ene moment ben je miljonair, het volgende moment ben je platzak.
En nooit te hard lachen! De dobbelsteen kan zich tegen je keren, waardoor alles wat je opgebouwd hebt (en in gedachten al een plaatsje in je huis had gegeven) instort.

Dat er aan het eind van de avond weer hartelijk afscheid genomen wordt van elkaar, ja, dat is de vierde en mooiste eigenschap van de Dutch Swappers.
En daarvoor rij ik graag naar Noord-Groningen.

Het is weer Wolweer

De blaadje vallen alweer!
Voorlopig eigenlijk alleen die van de pruimenboom, de rest laat gelukkig nog op zich wachten. Je moet als boom ook niet te vroeg zijn, vind ik, want wat is daar nou het evolutionaire voordeel van? De rest krijgt nog wat aandacht (en mest), de pruimenboom negeer ik nu.
Eigen schuld.

Nou zijn er heel veel mensen, en dus ook onder mijn dierbare lezers, die de herfst hun lievelingsseizoen noemen. Met het gevaar dat ik die groep van jullie nu voor eeuwig van me vervreemd:  ik HAAT de herfst!
Logisch, de trouwsten onder jullie herinneren zich misschien nog mijn Vrijdagavondgevoel in de lente.
Goed, het is nu duidelijk Zondagavond en ik moet naar bed en heb daar nog lang geen zin in.

Een voordeel van deze, voor mij, wat sombere tijd is dat het nu weer Woltijd is. Na de zomer, waarin mensen niet eens in de buurt van wol willen komen, is het opeens weer Knuffeltijd, Wegkruiptijd, Nesteltijd. Dan komen mijn warme wollen kussens en sieraden weer in the picture.

Dus ben ik weer hard aan het werk, heb afgelopen weken een aantal blokkussens gemaakt in verschillende kleuren. Deze zijn voor Atelier Asserstraat, in Rolde. Vanaf 23 september open.

Hier zie je de achterkanten, prachtige oude dekens:

En een hondenkussen, een bestelling van een Hondenliefhebber. Ze hebben twee Airdale Terriers en die schijnen dol te zijn op kussens. Uiteraard alleen Wollen kussens.



bruine bergschaapwol om te vilten

een langwerpig kussen, ik geloof dat hij bij een deur komt te liggen

Nou ben ik een typisch kattenmens. Ik heb er hier een heel erg dikke (en gezellige) rondlopen.
Katten lijken eigenlijk wel wat op wol, nu ik er over nadenk. Ze zijn zacht, warm en ze ruiken lekker.

Dat moet ik jullie misschien ook niet vertellen, zometeen is mijn lezerspubliek meer dan gehalveerd. Herfstmensen en Hondenmensen haken massaal af. Alhoewel, er is hier vast een grote overlappende groep, dus misschien valt het mee.
Ik zal de teller komende weken goed in de gaten houden.

Voor het hondenkussen heb ik eerst tientallen plaatjes van Airdale Terriers bekeken (hoera voor google). Ik moet zeggen dat ze er toch wel vertederend uitzien, zeker zo'n kleine pup.

Maar ik kom niet in de verleiding, o nee.
Onze tweedehands auto had een eerste eigenaar met twee honden.
 Need I say more?

De puberende tuin

wilde haren

Als ik zeg dat mijn tuin mijn derde kind is, dan meen ik dat echt.
Ik bots soms behoorlijk met mijn twee pubers en hetzelfde gebeurt op dit moment met mijn tuin.

Mijn tuin zit in de puberteit, dat is wel duidelijk.

Dus probeer ik, op begripvolle wijze, grenzen aan te geven. Ik heb begrepen dat je volgens de huidige opvoedmethodes zo met pubers om moet gaan.
Voor een beter inzicht heb ik kortgeleden ook mijn moeder eens uitgehoord over de manier waarop zij mij dacht te moeten opvoeden.
Uiteraard de bekende drie: Reinheid, Rust en Regelmaat. En daarnaast laten huilen, vooral niet verwennen. Goed voor de longen en goed voor de karaktervorming.

Het verklaart in ieder geval een boel over mijn karakter.

Onze opvoedmores zijn in de loop der jaren toch wel enigszins veranderd. Misschien iets teveel, denk ik wel eens, als ik mijn pubers achter hun beeldschermen probeer los te weken om hun kamers op te ruimen of de afwas te doen.

Maar goed, we moeten het nu eenmaal met de tegenwoordige manieren doen, dus je geeft ze de ruimte om zich te ontwikkelen, binnen de bepaalde grenzen.

begrensde Borage

Laat dat nou al sinds Mien Ruijs een bekend fenomeen zijn in de tuinmode! Binnen strakke hagen krijgen planten alle vrijheid. 

Maar net als bij mijn pubers probeert mijn tuin op alle mogelijke slinkse manieren die grenzen te overschrijden. Als ik maar even niet oplet heb ik alweer een stuk terrein verloren.
Twee weekjes weg en je staat, verbijsterd, bij je tuinpoortje.
Is dit mijn tuin?

Klimhortensia

Vuurdoorn (die van Doornroosje)

Maar als er iemand langskomt die het waagt iets te zeggen over gebrek aan orde en autoriteit, iets van zachte heelmeesters en stinkende wonden, dan kan ik daar uitermate kribbig op reageren.

Blijf af. Geen kritiek op mijn kinderen.

Maar ze hebben natuurlijk gelijk. Ook mijn puberende tuin heeft Leiding nodig.



Daarom wil ik nog wel eens een middag met snoeischaar en zaag tekeer gaan. Dan kom ik in een flow en dan is er geen takje meer veilig. Ik begint met één en kan vervolgens niet meer stoppen.

Een eh... gesnoeide Buxus.

's Avonds, als het gaat schemeren en het weer eens veel te laat is om nog een fatsoenlijke maaltijd te bereiden (pizza!) kom ik weer tot mezelf en kijk ik geschokt om me heen.

Overal gaten, kale plekken, losliggende planten (waarvan ik op dat moment oprecht denk dat ik ze nog ergens anders ga planten) en een berg snoeihout.



Dan krijg ik spijt.
Net zoveel spijt als wanneer ik, getergd door het zoveelste voorval met mijn pubers, doorsla en in volle drift dingen schreeuw over de jeugd van tegenwoordig en hoe het vroeger anders was en dat ze nu, hup, naar hun kamers moeten om daar eens ernstig over na te denken.

Terug jij, binnen de grenzen!

Maar zowel tuin als pubers zijn veerkrachtiger dan ik denk. Na een moment van inkeer worden toch alweer vrij snel de grenzen opgezocht. Tot de volgende uitbarsting.



Ik hou heel veel van mijn pubers en ik hou ook veel van mijn tuin.
Ik kan naar ze kijken en vertederd zijn. Ik zie hun ongebreidelde groei. Ik zie dat het hier en daar ietwat uit balans gaat. Ik zie ook de kleine oneffenheden, de jeugdpuistjes die bij hun leeftijd horen.

Groot Hoefblad

Ik zie het met liefdevolle ogen.

En net als je denkt dat je ze nu toch wel kent, tuin en pubers, komt er opeens iets onverwacht moois naar boven.

Dat maakt dan al het bloed, zweet en de tranen weer goed:


Roze bonen, dank je wel, Marieke!