Het Onwaarachtige Leven

Na mijn verfdebacles van de afgelopen weken (het waren er meerdere...) heb ik ernstig zitten nadenken.
Het is zorgwekkend dat in onze digitale wereld van Blogs, Pinterest en Facebook alles altijd zo perfect lijkt. We worden uitgebreid op de hoogte gehouden van beeldige creaties, diepzinnige uitspraken en gretige nieuwe volgers.
Je zou er depressief van worden.
Omdat ik me verantwoordelijk voel voor jullie zelfvertrouwen, wil ik het vandaag uitsluitend hebben over de vele misstappen die ik maakte en hoe ik die snedig voor jullie verborgen wist te houden.
Ja, mijn miskleunen. Ik steek de hand in eigen boezem, ziehier, daar gaat-ie.

Om te beginnen: mijn Granny-avonturen.
De hele wereld doet het, ik weet van stokkies en halve stokkies en als je de hoek om moet dan doe je er gewoon een paar in dezelfde ondersteek. Kan niet moeilijk zijn.
Eerst een bloemetje en daar omheen het vierkant, had ik zo bedacht. Al die vierkanten samen zouden dan een mooi kleed over de bank worden.

Maar de bochten nam ik wat krap en ook de overstap naar het volgende level ging niet altijd soepeltjes.
Zelfcorrectie is niet mijn sterkste kant, dus ik ging stug door, kleur na kleur.
Nu heb ik zó'n stapel van ontkende mislukking en het is nog niet eens genoeg om er een kussen van te maken.

Het volgende haakproject begon in een ver en vochtig land, met een tijdsverschil van 7 uur, waardoor ik 's nachts klaarwakker was en overdag nauwelijks het bed kon uitkomen. Om 's nachts wat te doen te hebben heb ik twintig bolletjes zachte wol gekocht in een taal die ik niet kon lezen.

No problem, echte Wolvrouwen voelen blindelings het verschil tussen mohair en acryl.
Een week lang haakte ik me door de nachten heen:

In het vliegtuig terug wilde een aardige Japanse mevrouw het wel even voor me vertalen: het ging hier om een 100 procent polyester mengsel.
Ik haat polyester.

En weten jullie nog, mijn eerste (en achteraf enige) paar zelfgebreide sokken? Maanden heb ik erover gedaan, wat? ik geloof zelfs jaren.

Het moest en zou van echte, zelfgeverfde, wol zijn. Aan míjn lijf geen kunstvezels, kom nou, jakkes.
Ik werd flink op mijn plaats gezet.

De sokken waren prachtig, maar een paar maten te groot.
Geen probleem, opgewekt gooide ik ze in de wasmachine, lekker makkelijk vilten.
Ze kwamen er twee maten te klein weer uit. Ik liet me niet kennen, ik heb er zeker nog een maand mee gelopen.
Toen zaten er gaten in.
Geen kleine babygaatjes die je met wat draadjes weer dichtmazen kon. Nee, knoeperts van gaten waar mijn hiel zowat uitviel.
Weggooien was uitgesloten, dus ik gebruik ze nu alleen in de koude maanden (vanaf nu ongeveer) als bedsokken.
Ik heb 's nachts tenminste lekker warme tenen.

Het vilten, toch veel meer mijn territorium, gaat dus ook niet altijd goed.
Nu is het moment gekomen dat ik moet opbiechten dat zelfs mijn Möbiussjaal uiteindelijk ont-Möbiust is!
Weet je, mijn probleem is dat ik soms niet van ophouden weet.

Zo verging het me hier ook.
Hartstikke mooie Möbiussjaal. Heel bijzonder.
Maar te lang doorgevilt. Paste daarom niet meer soepeltjes om Kyroushka's schouders.
De schaar moest er in en nu heb ik een hartstikke mooie, maar doodeenvoudige, supersimpele sjaal.

Ziedaar, mijn onvolmaakte kant ontbloot.