Een Zweedse Bruiloft

Mijn broer en zijn vriendin wonen al een aantal jaar in Zweden en gingen tot onze grote vreugde eindelijk de verbintenis officieel aan. Hoera. Wij als familie hadden de hoop op een leuk feest al bijna opgegeven.
Ik zag het helemaal voor me: een romantisch Zweeds feest met Zweedse liedjes en gitaarmuziek, een knapperend houtvuurtje in de eindeloze bossen, gerookte zalm uit het grote blauwe meer, bessenjam en knäckebröd. Zoals een Amerikaan zich kan verheugen op de kaas en de tulpen in Nederland.
Dat moest natuurlijk op een teleurstelling uitlopen, dat kon niet anders.

Het was echt zo. We kregen écht Zweedse liedjes, gerookte zalm en bessenjam!

Zo tuften wij opgewonden naar het noorden, bijna 2000 km, met ons caravannetje achter ons aan. Met wat passen en meten (en héél veel geduld) konden we daar nog steeds met zijn vieren in slapen (niet zo'n probleem), koken (zolang de rest bleef zitten) en aankleden (hier liep het bijna uit op een gezinsbreuk). Gelukkig was het mooi weer, zodat de Pubers zo nu en dan naar buiten geschopt konden worden.
Ja, geschopt, want Pubers gaan nooit vrijwillig naar buiten, al is het nog zo mooi weer.

Bij aankomst werden we overspoeld door familie en vrienden. Veertig Nederlanders en veertig Zweden waren er uitgenodigd. Aangezien er alleen voor de senioren een kamer in het huis beschikbaar was, stonden tuin en parkeerplaats vol met campers, busjes, tenten en één kleine caravan.

Met dit uitzicht.

Uiteraard wordt er op dit soort bijeenkomsten gegeten. Heel veel gegeten. Mooi hoe dat over de hele wereld gebeurt, in alle culturen, in alle tijden.  Feest? Koken, eten, drinken, samenzijn.
Nog niet aan de afwas denken, niet doen, niet doen!

Het feest zou worden gehouden in het dorpshuis. Dat klinkt indrukwekkend, maar eigenlijk bestaat het dorp slechts uit een kleine groep houten huizen. Wel mét een kerk en houten dorpsgebouw. Uiteraard aan het meer.

Met een flinke groep mensen versierden we daar drie lange tafels met papieren tafelkleden, kaarsen en ballonnen. Uit het papier knipten we harten en een huwelijksster.
Simpel en mooi.

Ondertussen werd er door een andere groep vrijwilligers gebakken. Cupcakes.
Geen saaie suffe anno 2008-cupcakes. Nee, Bruiloftscupcakes!

Een lief klein vrijwilligstertje zorgde (met anderen) voor emmers vol met wilde bloemen, in huis en in het dorpsgebouw.

Houtman vond een mede-houtman en zo werden er in een handomdraai nog een aantal lange tafels bijgemaakt.

De plechtigheid zelf was in de tuin van het huis, op het grasveld dat afloopt naar het meer. Een halve circel van bijeengezochte stoelen, een midwinterhoorn die over het meer klonk, een korte maar mooie ceremonie, de zon, het briesje en overal vogelgeluiden.
Je zou voor minder een traantje wegpinken.

Voor het allemaal te emotioneel werd mochten we ons op de cupcakes en de bubbels storten.

Wat als gevolg had dat er steeds ontspannender contacten werden gelegd tussen Zweden en Nederlanders.
Gebroederlijk liepen we, langs het meer, van het huis naar Revsundslogen, het dorpsgebouw.

En daar was dan eindelijk de langverwachte zalm, smörgåsbrod, knäckebröd en al die andere toetsenbord-onvriendelijke lekkernijen. Gemaakt door de lokale cateringmevrouw, die tegelijkertijd ook de helft van de Zweedse liedjes voor haar rekening nam en bovendien het brood voor de komende dagen bakte.
Alleen al voor zo'n buurvrouw zou je naar Zweden emigreren.

Na het eten was er muziek en dans.

Jammer dat Van Gaal uitgerekend die dag ook wilde voetballen tegen Costa Rica.
Dit leidde tot een kleine afsplitsing van een harde kern van (vooral mannelijke) Nederlanders. Die konden terecht in een bijzaaltje met TV. En misten daardoor het grandioze toetjesbuffet.

Ondertussen was het buiten licht. En het bleef licht. De hele nacht.

Natuurlijk ga je na zo'n feest niet de volgende dag weg. Ook niet de dag erna. En sommigen (ik noem geen namen) zijn nog steeds niet weg.
Wat deden we al die dagen erna? Eten natuurlijk.

Zwemmen. Iedere dag. Nou ja, sommigen...

En afwassen...