Tuinieren

Als er één spreekwoord is dat voor de tuin geldt dan is het wel zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Heel confronterend, want ik ben dus zo'n Zachte Heelmeester.
Wat doen jullie als je in je moestuin een aantal vingerhoedskruiden ziet staan, klaar om de lucht in te schieten met hun prachtige bloemetjes? Wegrukken?

Nee, natuurlijk niet, ik geloof nooit dat jullie dat zouden doen. Jullie zouden ze, net als ik, stuk voor stuk uitgraven en ergens anders in de tuin weer planten.
Alle tweehonderdvierendertig.

En die melde dan, die zo mooi, roodpaars, met zijn duizenden in het bedje staan dat ik de stokbonen had toebedacht?
Weten jullie wel hoe prachtig die kleur is met de zon erop?

Bovendien kun je melde eten. Smaakt nog niet eens zo gek, gesnipperd in de sla of lekker gestoofd met knoflook.

Of die boerenkool van vorig jaar, waarvan er nog een paar zijn blijven staan en die opeens gingen bloeien?
Geel, één van mijn lievelingskleuren. Trek je ook niet zomaar uit.

Dan heb je nog de Oosterse papavers, ongelooflijk mooi van kleur, tenminste, die éne dag dat ze allemaal open staan te lonken.
Want de dag na het opengaan regent het. Altijd. Al jarenlang.

regenwolken...

Vervolgens heb je die zotte stompjes die blijven staan en waaronder de bladeren langzaam en lelijk vergelen.

Nee, het is kommer en kwel, die tuin.
Vol met stinkende wonden.

Breisels

Het heeft een aantal maanden geduurd maar er zijn hier eindelijk wat breiwerkjes af!
De vermaledijde sokken bijvoorbeeld, al een paar keer genoemd in het afgelopen jaar en uiteindelijk drie maten te groot (ik heb stipt het patroon gevolgd dus ik begrijp echt niet waarom).

die naaldjes! al die naaldjes!

wit garen geverfd in Landscape Camomille en Daintree

maat 44

Ik heb ze een paar keer met de was mee laten draaien (60 graden) en warempel, ze passen!

gezonde Hollandse maat 41

De wolk van een sjaal (mohair en zijde) is ook klaar. Eigenlijk weer net iets te klein voor een mooie omslagdoek, maar dat is wel zijn functie geworden. Want iets waar zoveel werk inzit draag je niet bij de mottige winterjas.

half jaar geleden

vilten bloem hoort er niet bij, die wilde gewoon op de foto

Ook mijn laatste breiproject had wat kinderziektes.
Op de Wol in de Hoofdrol markt in Haren stond ik naast Quilt en Vilt, waar ze prachtig breigaren van het Deense merk Kauni verkochten. Het garen verloopt in kleur, waardoor je met één bol twee kleuren garen kan breien, de binnendraad en de buitendraad.
Ik zou wel even een Fair Isle Muts gaan breien. Zag al bij mijn breivriendinnen (waarvan er sommigen een muts per avond produceren) dat het gewoon een kwestie was van twee kleuren garen meenemen (of meer, maar hier lag - zelfs bij mij - de grens van de overmoed). De kleur die het patroon op dat moment vormt brei je, de ander laat je even achter hangen. Ik had ook al bedacht dat zo'n hangende draad daar niet te lang moest hangen, want dan eindig je met een hoop losse lussen aan de achterkant.
Snappen jullie het nog? Ik dus wel en dat ging dan ook goed.

Het patroon voor een muts wat ik erbij kreeg was in het Frans. Pff, dat is voor deze kosmopoliet toch geen probleem!
Ik las in de beginregel iets over "160 m" en zette meteen vol vertrouwen 160 steken op.
Daarna werd het wat moeilijker in het Frans dus besloot ik zelf een motiefje te ontwerpen. Kon toch niet zo moeilijk zijn.

Pas bij de tiende pen begon ik wat twijfels te krijgen over de maat.
Maar dan ben je al tien pennen op weg en die haal je niet meer uit. Tenminste ik niet.
Het was groot genoeg om twee keer om mijn hoofd te passen en dus werd het achtereenvolgens een kol, een jurk, een rok.
Maar om nou heel eerlijk te zijn denk ik niet dat ik in een wollen jurk ga lopen, hoe mooi Fair Isle gebreid ook.

Dus gewoon volhardend als muts verder gebreid.
Het resultaat?

iets te groot

Slot van het verhaal is dus dat ook dit project met de wasmachine is meegegaan. Een stevig aangevilte muts is het geworden, vast heel erg warm.

Zo zie je maar weer dat vele breiwegen terug naar het vilten leiden.