Wat een Omslagdoek met de Evolutie te maken heeft...

Dat ik deze blogberichtjes niet helemaal lichtzinnig opschrijf, wordt bewezen door het feit dat ik sinds mijn vorige verhaal de breipennen weer heb opgenomen (waarbij ik dus gedwongen word rustig te zitten en te kletsen - dat eerste gaat mij moeilijk af, het tweede is mijn natuur).

Voor dit schier oneindige project heb ik afgelopen week mijn wolmand maar weer eens aangepakt. Je kijkt een zomer lang even de andere kant op en je wolmand, vorige winter nog zo netjes ingeruimd, is één grote warboel van draden, knopen en losse stukjes. Hebben jullie nou dat ook?
Ik vermoed dat het met aardstralen te maken heeft.

Maar goed, ik ben dus begonnen met een Driehoekige Omslagdoek. Je weet wel, zo'n prachtige lap die je nonchalant om je heen slaat als je met je mandje naar het kippenhok loopt om eieren te rapen.
Kippen, even tussendoor, schijnen af te stammen van de dinosauriërs!
Onbegrijpelijk vind ik dat! Als er één diersoort onpraktisch is, evolutie-technisch gezien, dan is het wel de kip.
Waarom?

Ze slapen niet in een lekker warm holletje, maar balancerend op een stokje. Niet keurig verdeeld, vijf kippen, ieder dertig centimeter, maar gewoon alle vijf op de eerste twintig centimeter en de rest van de stok leeg.
Ze baden in zand in plaats van water (zoals de rest van het dierenrijk).
Ze broeden zich dood (als je niet ingrijpt), of er nou een haan in de buurt is geweest of niet.
Ze worden onafgebroken belaagd door allerlei kriebelbeestjes. Die kriebelbeestjes zijn bijna onuitroeibaar, kijk, dié gaan ons evolutionair allemaal overleven.
Echt, het is een mirakel dat kippen nog steeds bestaan.

Oh ja, mijn Driehoekige Omslagdoek.
Vanwege dat  kletsen wilde ik iets simpels, geen opengewerkt ajour, geen telpatronen, geen recht en dan weer averecht. Beginnend met één onschuldig steekje, eindigend (in een verre vage toekomst) met zo'n twee meter aan steken. Bij iedere pen verdubbel ik de op-een-na-laatste steek. Allemaal recht gebreid, lekker makkelijk.

Een aanschroefbare rondbrei-naald is hier ideaal, ik begin met een tussendraad van 50 centimeter en die kan ik over drie herfsten (schat ik) verwisselen voor een van één meter. Geen gepruts dus met te korte naalden.

Omdat het héél erg dunne wol is (die ik van een lieve vriendin kreeg en een gegeven paard kijk je natuurlijk niet in de bek) brei ik met dubbele draad, tweekleurig.

Jullie zien dat ik in het begin (bij twintig steken) nog even overwogen heb om er een gezellige wisseling van kleuren van te maken. Maar iets verder (veertig steken) heb ik dat toch maar losgelaten. We moeten niet overdrijven.

Dat er hier en daar een raadselachtig gaatje is ontstaan of dat er een pen halverwege per ongeluk retour is gebreid, dat zijn de kleine oneffenheden die horen bij de Evolutie van een Driehoekige Omslagdoek.
Totaal onbelangrijk in de Grote Lijn der Dingen.  

Heerlijke Herfst

De Japanse wijnbesstruik is leeggeplukt, de laatste tomaten spreek ik streng toe opdat ze nog maar rood zullen worden en het huis blijft overdag zomaar grotendeels opgeruimd.
Dat betekent dat de zomer voorbij is en dat mijn Pubers weer naar school zijn.

De eerste Herfstverschijnselen zijn al waarneembaar en daar word ik altijd zo vréselijk diepfilosofisch van.

Zo zat ik hier aan tafel te mijmeren over de afgelopen zomer en hoe ik daar ontzettend naar verlangd had (wie niet?). Ik had visioenen van lange lichte dagen vol vrijheid, blote voeten in het gras, samen picknicken bij de rivier, bossen vol wilde bloemen in mijn armen en geen zorgje aan mijn hoofd.

Hoe anders was de dagelijkse werkelijkheid en waarom vergeet ik dat elk jaar weer?

Werk en kampeervakantie moesten worden gecombineerd met de open dagen van Eexterhout en de vele markten waar we ábsoluut onze neus wilden laten zien.
Logeerpartijen en vriendenbezoekjes en woonden ze nou maar netjes allemaal in het noorden, nee, dat moet weer over het hele land verspreid zitten.
Verplicht barbecueën (ik HAAT barbecueën, ik snap niet wat jullie allemaal zo leuk vinden aan halfrauwe kippendijtjes en zwartverbrande worstjes; ik heb een prima fornuis in een gezellige keuken, met alle pannen en potten op grijpafstand en een keurig kookwekkertje zonder welke bij mij alles zou aanbranden).

Dus zo kwam ik opeens, onverwachts, op de gedachte dat de herfst eigenlijk een heerlijke tijd is!
Rustige avonden samen met het houtkacheltje aan, breiwerkje in de handen, boek op de knieën.
Op het vuur pruttelt zacht een pan pompoensoep.

In de oven begint de appelkruimeltaart te geuren (van eigen appels uit eigen tuin).

De vanillestokjes heb ik een paar weken geleden in de fijne kristalsuiker gestopt, zo heb ik natuurlijke vanillesuiker. Heerlijk in appeltaart.

De weekenden, zo stel ik me voor, gaan we met het hele gezin het bos in, manden aan de arm, om paddenstoelen te zoeken, bramen te plukken en vogelkers te proeven.

Dan is er ook nog de bloeiende heide.

Ach, de herfst, nee, de herfst - die heerlijke herfst, dat is pas een mooie tijd!